12 Oktober was het zover: ik zou eens even gaan wildwaterkajakkeren. Leo de Jong gemailt en daags voor vertrek belt hij me terug dat het niet door kon gaan, omdat hij zondagavond een afspraak had. Shit, da’s nou jammer en ik had er nou net zin in. Maar wat schetst mijn verbazing als ik ’s avonds een telefoontje krijg van niemand minder dan Eric van C. en die heeft even snel een noodplannetje gemaakt zodat ik toch nog mee kon. “give that man a sigar”. Zijn instructies: “rij via Ziewent en neem de N18 tot afslag Groenlo en wacht daar onder aan de afslag naast de ventweg”. Nou duidelijker kan het bijna niet, alleen ben ik via Harreveld gereden ( ssst niet verder vertellen). En right on the money om 10:15 (we hadden namelijk 10:15 afgesproken) kwam de van met de familie van capelleveen (zonder mams) mij oppikken en zetten we koers nach Deutschland. Om een uur of 12 kwamen we aan in Hohenlimburg met werkelijk voortreffelijk weer en werd de auto ontladen, uitgeladen en afgeladen en togen we naar de baan. De baan is een trajact van ca. 300m die zijn water krijgt van de Lenne en aan het eind weer samensmelt met de Lenne. Nadat we onze uitrusting hadden aangetrokken kreeg ondergetekende tekst en uitleg over de baan van Eric van C.. Zo van: “dat ververval moet je zo nemen en die zo. En daar heb je zo’n stroming en daar een tegenstroming en daar is een rustpunt enz. enz.” Juist ja, duidelijk, geen speld tussen te krijgen: ik zou dat varkentje wel even wassen. Ik in de boot – nog even getest of of ik overeind kon komen of op z’n kop deruit en toen moest het maar gebeuren. Dat ging toch iets minder geestdriftig dan ik me had voorgesteld. Maar goed, blik op oneindig, verstand op nul (wat me wel weer makkelijk af ging) en peddelen dan maar. 1e Hindernis: wonder boven wonder zonder omslaan; 2e Hindernis: hee daar is een rustplaats, maar hoe kom ik daar? Oh oh, te laat. Bijna achterstevoren het verval af, maar ik kan me nog net vastgrijpen aan de rotsen tot Guido van C. me uit mijn benarde positie bevrijdt en ik achteraan kan sluiten op de rustplaats. De volgende fase duurde wat langer dan gemiddeld. omdat een onzichtbare hand me tegenhield (en ik wou zo graag). Maar goed, uiteindelijk alle moed verzameld en als een idioot het verval af en de rest van het traject tot ….het einde! Zonder omkieperen. Terugsjouwen met de boot op de nek en weer d’rin. Althans dat was de bedoeling, maar toen heb ik maar even een kleine pauze ingelast en ben naderhand nog een keer in een freestylebootje de baan afgevaren. Ook weer zonder zware slagzij!.