Enkele impressies van een weekje Frankrijk / Zwitserland Mei 2010

Koud?? Guus Als de ijsberen naar het zuiden gaan om bontjassen te kopen, dan is het koud!
Maar lekker is anders, vooral als je aan de wal blijft, bij 7 graden. En de drempel om dan in de boot te stappen is ook hoog. Pas laat op de ochtend gingen we varen, maar eenmaal bezig heb je het gauw warm genoeg.
Warm? Zeker, als het meer dan 10 graden is een reden om zonder rubber jasje te gaan varen.
Stoer? Mooi meegenomen, niemand weet dat het angstzweet is…

Kanovaren en identiteit (Gabrielle)   Dit zou het thema van ons verslag moeten zijn. Wij vonden dat een lastige opgave waar echt even over na moesten denken, maar het is toch gelukt er iets van op de compu te zetten. Maar goed het is toch gelukt; daar komt-ie dan; Stel, je identificeert jezelf met een eikel.  Daar kun je je er natuurlijk van alles bij voorstellen, zoals 3 eikels in een boot en 1 op de kant, waarbij er 1 eikel steeds ware kunsten vertoond, eskimoteerd alsof dit al tijdens de geboorte is meegegeven, achterwaarts van watervalletjes afdenderd en zonder peddel de baan afgaat. Andere eikels zijn wat minder begaafd; ze traverseren wat, varen keerwaters en komen ook veelal met peddel en boot in de Rhone uit. Allen zijn ze blij en tevreden met de door hun behaalde prestaties. Zelfs het eikeltje op de kant heeft het erg naar het zin gehad. Van eikels kun je verder zeggen dat ze wel van een beetje warmte houden. Als dat niet door de weergoden wordt gegeven, dan creëren ze die gewoon. In de grote partytent worden steekvlammen van een halve meter geproduceerd om ook alle andere Njord (eikels?) een beetje warm te houden, Dit onder het motto; “ We gaan koken” .  Maar ook eikels leren uiteindelijk. Aan het einde van de week werden de steekvlammen kleiner, de kooktijd korter en konden de pannetjes weer worden ontdaan van een flinke laag zwarte roet. Tja, en wat is nu een eigenschap van eikels; juist ja, ze snappen natuurlijk niet meteen alles. Dusseh……….je zou “kanovaren en identiteit” ook letterlijk op kunnen vatten als; “ het bij je hebben van een identiteitsbewijs”. Het was Albert Eikelnaar (of is het Eikenaar?)die ons enige tijd na deze week op deze mogelijkheid wees. In dat geval is er nog een ander verhaal te vertellen, want als je als ouders je kind met andere vaarders meestuurt naar Zwitserland en je bedenkt pas op de terugweg halverwege thuis dat je zijn identiteitsbewijs nog bij je hebt, tja dan ben je snel, 4 uur rijden, 450 km en meer dan 40 euro extra aan tol kwijt…………..wat een eikels……………….

Weer die steen (Henk)   Mijn derde jaar op de baan van Sault Brenaz. Je zou denken, nu ken ik de baan wel. En een ezel stoot zich niet voor de tweede maal aan een steen. Nu is dat bij sommige stenen wel lastig. Met WW varen duikel je wel eens vaker over dezelfde steen. Maar sommige stenen moet je ontwijken. Uit ervaring wist ik dat er onderaan de shute, vlak voor het bruggetje, een lelijke steen ligt die je flink in de problemen kan brengen. Tenminste ik zou het moeten weten, want vorig jaar voer ik er frontaal bovenop. Nu de eerste dag, weer lekker de shute af en lekker vol zelf vertrouwen, zie mij eens, met de stroom mee naar beneden. Dat ging soepeltjes, totdat.. oeps, ik op de verkeerde stroom peddelde en plots de steen voor mij opdoemde, das waar ook, dat heb ik eens eerder meegemaakt. Tja, dan moet je snel handelen, maar dat ontbrak er aan en ik gooi de kajak nog wel wat dwars, maar daar was de steen niet van onder de indruk. De kajak positioneert zich dwars voor de steen en ik kant vanzelf aan de verkeerde kant op, hel over het water in en er rest me niets anders dan de stroom in te duiken zo goed en zo kwaad als dat kan. Vervolgens stuiter ik onderste boven een stukje verder stroomafwaarts. Maak met het hoofd meerdere malen contact met de stenen en krijg eerst verdorie, dat kleine lusje van mijn spatzeil niet zo goed te pakken. Dat is met handschoenen toch even anders dan met de blote handen. Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk dan toch uit de kajak. Ongedeerd, wel wat hoofdpijn en een deuk in mijn eigenwaarde.
Guido – Aare (Zaterdag 8 mei)
Vanuit Sault Brenaz voor enkelen onder ons nog een uitstapje naar het beelschone Zwitserland. Na een zware reis voor ons, althans de auto, kwamen we in een klein dorpje Oberwil im Simmertal, gelegen aan de Simme net iets onder Thun. Onder genot van ons geleerde Duits wisten we ons goed eten met bier en fris te verschaffen, dan weet je weer waar dat ook al weer nuttig voor was. Wij bezaten de familienzimmer waar Eric, Tobias, Bart en ik terecht in konden, en naast ons nog een kamer voor Leo en Albert. Speciaal voor ons was de bar nog even open en om half negen ’s ochtends weer lekker ontbijt. Deze luxe waren we even niet gewend na zo’n week kamperen, maar beviel ons zeer. Op deze zaterdag hebben wij de Aare geveren. Deze rivier toch met een redelijke stroming van zo’n 10km/h is toch goed bevaarbaar. WW1 tot WW2. Lekker rustig peddelen en toch snelheid houden. Dus tijd genoeg om van het uitzicht te genieten. Albert die voor het eerst mee was gegaan naar Zwitserland wist het te presteren ook hier mee te varen en zelfs rechtop te blijven in de boot (het verborgen talent?). Halverwege de tocht nog even een terrasje meegepakt op een zwembad. Hoewel menige van ons toch graag even in het zwembad hadden gesprongen waren er altijd weer tegenstanders die dit een minder goed idee vonden, dus hebben alleen mogen genieten van ‘echt’ natuurwater. Grappig was wel dat ik later die week hoorde dat praktisch achter het plekje waar wij hebben gezeten op dat terras een studiegenootje van mij woont, als ik dat eerder had geweten… Uiteindelijk zijn we in Bern bij de dierentuin uitgestapt waar het een grote drukte was vanwege een bootjesvaar gebeuren en natuurlijk het mooie weer voor het aanliggende park. Op de terugweg zijn we nog in Thun wezen kijken bij de golf waar vorig jaar de ICF Freestyle Championships waren, ook wel een ‘leuk’ golfje, aldus Tobias en Bart.

Guido – Simme (Zondag 9 mei)
De Simme, een rivier die stroomt in het Bernse Oberland, circa 60km lang is en samenkomt met de Kander in Wimmis, was de tweede rivier die we zouden varen in Zwitserland. Deze rivier gaf genoeg ruimte om de geleerde technieken in praktijk te brengen, want met een indicatie van WW2 tot WW3 was dit voor deze groep, lees Leo, Eric, Bart, Tobias en ik weer een mooie uitdaging. Qua niveau heeft het wel wat weg van de Bovenrur, redelijke druk achter het water en toch redelijk wat stenen, waardoor je ruim vooruit moet kijken wat je gaat doen. ’s morgens vroeg op gestaan om voor 12 uur weer uit het water te kunnen om diezelfde dag nog naar huis te kunnen rijden. Wel een raar gevoel om ’s maandags in de collegebanken te zitten en te bedenken dat je 24 terug in de tijd nog aan het varen was op de Simme in Zwitserland. Het enige wat ik op deze tocht moest ondergaan was het als enige omgaan bij de barrage halverwege het traject. Waar ik zelf iedereen de gehele week op had geïnstrueerd te moeten letten vergat ik zelf te doen. PEDDELEN. Dit resulteert waarschijnlijk in het moeten nakomen van mijn afspraak met Tobias en Bart, die al bijna een jaar zitten te azen op een broodje döner. Een mooie rivier, een mooie afsluiting van een fantastische week.

Albert “op de Aare”

Mooi weer,
Helder blauw water,
Mooie route om te pendelen,
De golven van het wilde water.
Prachtig uitzicht
 
Dat waren wel de speerpunten van 2 dagen in Zwitserland. De Aare een mooie rivier voor mij omdat ik na bijvoorbeeld een 50 meter lange wildwaterpartij weer even 2 kilometer kon bijkomen om zo te genieten van de ZON! die we dan ook 8 dagen niet meer gezien hadden. 1 keer ging het bijna mis en heb me er goed uit weten te redden zonder om te gaan. Het gaf een goed gevoel en dat was een mooie afsluiting van mijn 1e week in Sault Brenaz. Voor de overige kanoten was het geloof ik wel een relaxte tocht. Veel recreanten aan de kant van het water,  iedereen genoot van het mooie weer. De zon in combinatie met het uitzicht en de gezelligheid heeft er voor gezorgd dat ik nog veel terug denk aan Zwitserland. Niet dat Frankrijk niet gezellig was maar de zon deed wonderen. Ik sta er iedere keer weer versteld van, waar Eric ons mee naar toe neemt,  de Jaunpass? een bergweggetje echt schitterend, overstekende reeen, sneeuw, gasthaus, we hebben het allemaal meegemaakt. Eric, waar gaan we de volgende keer naar toe?