En het water viel met bakken uit de hemel. Het steeg tot grote hoogten en stond aan de poorten van Njord, zie de foto’s op de Njord-site. Tegen mijn geliefden thuis zei ik nog dat ik nog nooit zoveel regenval in korte tijd had meegemaakt. Of dat het nooit eerder is voorgekomen weet ik niet, maar het totaal aantal mm regen in augustus werd geen record. Dat staat op naam van 2006 wat deze nog prille eeuw dus twee records oplevert. Komen we toch weer uit bij de klimaatsverandering. Dat de gemiddelde temperatuur stijgt, schijnt een gegeven te zijn, maar het lijkt of de hoeveelheid regen ook toeneemt de laatste jaren. Vooral augustus stelt me de laatste jaren wat teleur, daarmee mij steeds het gevoel gevende dat de zomers zo vroeg voorbij zijn. Maar goed, het weer blijft om op te mopperen en minder goed weer heeft zijn voordelen.
Bepaalde TV programma’s kan ik weer zien zonder het gevoel dat ik buiten van de zon hoor te genieten. En de TV staat bij ons nog niet in de tuin tussen het design meubilair. Daardoor Paul Verhoeven bij zomergasten kunnen horen en zien. Een boeiend persoon die mijn aandacht vast wist te houden in een uitzending met veel terugblikken, dus veel nostalgie en filosofische elementen. Zo kwam het thema ouder worden aan de orde, waarbij het feit dat de steeds dichterbij komende dood het leven meer gaat bepalen. Voor Paul Verhoeven is het einde, het er niet meer zijn, haast niet te accepteren. Interviewer Brandt Corstius las een stukje voor van een ingezonden brief op de achterkant van de VPRO gids, deze achterkant is altijd gevuld met ingezonden brieven van kinderen en tieners, die daar hun problemen aan leeftijdsgenoten voorleggen en van hen hulp en advies vragen. Het geeft een mooi inzicht in zieleroerselen van de jeugd, hoewel het waarschijnlijk geen goede afspiegeling is van Nederland. Ik vermoed namelijk dat de VPRO gids in bepaalde lagen van onze bevolking niet op het leestafeltje is te vinden. Zij schreef, het idee dat er eens een einde aan haar leven zou komen en de gedachte er dan gewoon niet meer te zijn, verschrikkelijk te vinden. Ze leed eronder. Ik herken het wel uit mijn eigen jongelingsjaren waar het voor mij vooral een zingevings vraagstuk was doordat ik van mijn geloof begon af te vallen. Bij het stijgen der jaren speelt dit niet meer zo. Nu en dan glijdt de gedachte van Paul Verhoeven en het meisje me wel eens door het hoofd. Net als Paul hoop ik weleens dat het einde niet definitief is. Maar ja wat moet je je voorstellen bij een eeuwig bestaan? Dat we er nu zijn, als is het maar voor even, is eigenlijk al niet te bevatten, net als het bestaan van dat grote heelal dat ook weer begrensd schijnt te zijn, en wat zit er dan weer achter die grens? Dat heelal schijnt er ook eens niet geweest te zijn. Stel je je eens voor, dat er niets is geweest en toen was er wel iets en dat iets werd weer onbevattelijk groot. Ik kan daar met mijn verstandje allemaal niet bij wat me weleens de gedachte geeft dat er machten en niveaus van bestaan zijn waar we mogelijk geen weet van hebben. Dat beetje hoop dus.  

Maar nu weer terug naar het water en wel naar Zeeland, daar hopen een groepje Njordezen over enkele weken een weekend te gaan varen. Ik hoop er bij te zijn en voor het eerst in Zeeland te kanoën. Helaas gaan we niet varen waar ik eens zo graag mijn kajak heen zou wenden, namelijk het eiland Tiengemeten. Voor wie de geschiedenis van dit eiland niet kent, even een kleine intro. Het eiland is in een ver verleden ingepolderd en een aantal boeren hebben daar generaties lang een akkerbouwbedrijf gerund. In 1997 werd Natuurmonumenten eigenaar van het eiland die de akkerbouwers van het eiland af bonjourt en de natuur zijn gang wil laten gaan. Dat proces is vanaf 1996 door Digna Sinke vastgelegd met de camera, waar de film “Weemoed & Wildernis” is uit voortgekomen. Zeer aan te bevelen, bij mij roept het ambivalente gevoelens op. Als geboren boerenzoon doet het me pijn dat die mooie akkerbouwbedrijven moesten ruimen en anderzijds ben ik opgetogen over een mooi natuurgebied wat aan het ontstaan is. Filmcriticus Jann Ruyters geef in Trouw het volgende commentaar. ‘In deze terughoudende, mooie film over verandering en verlies filmt Sinke land dat teruggegeven wordt aan de tijd. Het helpt haar en ons een beetje om te aanvaarden dat we daar zelf ook deel van zijn’. Misschien heeft Paul Verhoeven hier ook nog wat aan. Intussen verlang ik naar Tiengemeten. Misschien waait het te hard voor een kanotocht op de Noordzee, we hebben dan als alternatief een tocht naar Tiengemeten. Er is dus nog hoop.

Henk Groeneveld