Met een stralende weersverwachting in het vooruitzicht togen Lidy, Jannie, Ron met dochter Nienke en ondergetekende met een al even stralend humeur naar Ossenzijl.
Omdat de geplande 25 km op de eerste dag over de Linde wat te lang zou worden, hebben we het programma aangepast.

We zijn linea recta naar Ossenzijl gereden naar de uitstekend gerunde, fraaie en sympathieke camping de Kluft. De tent vast opgezet, pal aan het water met een mooi uitzicht. Na de eerste koffieronde het water op voor een ter plekke bedacht rondje door de Weerribben. Blijft toch altijd mooi. Kris kras naar Kalenberg. Omdat het mooie weer veel andere mensen trok, probeerden we op de terugweg van de gebaande vaarwegen af te wijken. Gelukkig hadden we geen leesbril bij ons zodat we de zwarte dwarse streepjes op de kaart niet hebben gezien! Dat levert prachtige smalle watertjes op: je een weg door riet banend, voorzichtig dicht langs een zwanenfamilie, genieten van een overtrekkende troep ganzen. Ook een beetje spannend: “gaan we wel goed?” en “o, dit loopt dood, toch maar terug over de hoofdvaart of de volgende inham proberen?” Onnodig te zeggen dat dit volop genieten was.

Bij terugkomst hebben de andere meiden gezwommen, terwijl ik me zorgen liep te maken over de volgende dag.
Wat was het geval? Van de boswachter van natuurgebied “de Rottige Meente” had ik een plattegrondje toegestuurd gekregen waarop een doorsteekje stond vanaf de Linde naar het natuurgebied. Echter, op onze meegebrachte waterkaarten, stond deze niet getekend. Navraag bij de campingreceptie en de boswachter van de Weeribben leerde dat er helemaal geen doorsteek is!?!  “Hoe ga ik dit oplossen?”
Maar goed, eerst nog een gezellige avond. Maaltijdsalades, port en wijn bevielen goed. Een ijsje toe en als toegift nog even “spelen” in de speeltuin inclusief klimmuurtje. Om daarna nog wat te mijmeren bij het inmiddels spiegelgladde water.
 
De volgende ochtend bleek bij het uitchecken dat we de tenten mochten laten staan om te kunnen drogen. Inmiddels hadden we besloten dat we gingen proberen de bovengenoemde doorsteek te vinden. Mocht deze echt niet bestaan dan zouden we de Linde varen tot aan Kuinre en dezelfde weg terug. Nauwkeurig op de kaart gekeken waar de bewuste doorsteek zich zou moeten bevinden. Op die plek aangekomen niets te zien. Echter, ineens, verscholen tussen het riet zag ik een beschadigd, scheefstaand bord met de tekst “doorsteek naar Scheenesloot”.

Dat moest ‘m zijn! De toegang was echter bijna helemaal dichtgegroeid. Toch maar er doorheen, vervolgens een wel erg smal, niet erg hoopgevend slootje door om plots een kanostoep te zien! Overdragen, weer zo’n smal slootje, weer overdragen, een breder water en weer overdragen. De volgende sloot was niet te beschrijven: je hebt nog nooit zoveel krabbenscheer in een sloot gezien! Ploegend er een stukje doorheen; dit kan toch niet de bedoeling zijn van een uitgezette kanoroute? Op dat punt begon ik ernstig te twijfelen. Ik moest toch de leiding houden! Stukje vooruit gevaren. Ik dacht “ik ga tot die bocht daar en dan terug”. Bleek na de bocht het mooiste vaarwater te liggen wat je je maar voor kunt stellen: smal, kronkelend, geen waterplanten, prachtige doorkijkjes naar meertjes, langs mini-mini rietdekkerhuisjes. Kortom, een feestje om te varen. Vanaf dat punt ging het heel goed. Deze sloot, de Scheenesloot, over, daarna de Helomavaart en tot slot een stuk van de Linde zodat we een rondje maakten en in Ossenzijl eindigden.
Rest mij de complimenten aan Nienke te maken die zonder klagen deze hele dag zelfstandig gevaren heeft!

Wat een prachtig natuurgebied, deze “Rottige Meente”, en wat verdient dit verder verkend te worden! Voor de foto’s zie http://www.lkv-njord.nl/fotoboek.php?id=140