Laatst met Njord weer eens in de Weerribben gevaren. De laatste keer was dat met het Pinksterkamp in Blokzijl. Toentertijd met mooi weer. Hoewel we toen wel met fikse buien met onweer en hagel zijn overvallen. Die er bij waren weten vast nog wel dat dit met grote hagelstenen gepaard ging, waarmee we tijdens een tocht werden overvallen.
Nu was het dus in de eerste week van maart dat we met een groep van acht een natuurgebied invoeren waar het nog geheel rustig was. Een groot contrast met de zomer. Wat we tegenkwamen was alleen een andere kanoclub en wel de Peddelaars uit Zwolle. Er was ons mooi weer beloofd, maar er hing een behoorlijke mist die zich pas ‘;s middags liet verdrijven door een heerlijk zonnetje.
Maar ook met mist is De Weerribben mooi en het landschap werd er niet minder fascinerend om en leende zich goed om wat weg te mijmeren. Vooral toen de dames zich van de heren afscheidde door wat achterop te blijven, waren er momenten van voldoende stilte om al mediterend en in trance achter de vaarleider aan de peddelen. Als je kanood moet je ook de eerste kilometers nog de beslommeringen van alle dag van je afschudden. Daarna kun je je overgeven aan het water (niet letterlijk, want daar zitten je vaargenoten niet op te wachten) en de natuur om je heen. Het gaat er om dat je je openstelt en probeert ??n te worden met je omgeving.
Eigenlijk lukt dat niet zo goed als je in een groep vaart. Daarmee kom ik bij de kern van het probleem van het varen in verenigingsverband. Ik vaar haast nooit alleen. Dat lijkt me ook eens heerlijk, maar door de vele uurtjes die ik al met Njord doormaak, komt het er niet van. Zou ik het anders wel doen? Want om met de woorden die Gabri?lle die ochtend uitsprak te spreken, zou je op dit tijdstip van het jaar onder dergelijke weersomstandigheden wel alleen het water op gaan?
Waarschijnlijk niet, was onze conclusie. Dus leve Njord, anders zou ik mooie momenten als deze missen.
Maar goed, als je dus niet in je eentje kunt mijmeren in de groep, ga je met elkaar wat filosoferen. Vaste prik is de opvoeding en de perikelen rondom de hedendaags jeugd, een gewild onderwerp, vooral omdat er altijd wel enkele onderwijsmensen in de groep zijn. Of je hebt het over beroemdheden zoals Britney Speers. Een over het paard getild popidool dat lijkt te denken dat alles om haar draait en dat ze zich alles kan veroorloven. Hoofdschuddend bespreken we dan lotgevallen en capriolen van dit soort bekende personen. Altijd weer drugs, alcohol, scheidingen, conflicten en affaires. Niet bepaald om jaloers op te zijn. Velen kunnen dit niet aan en sommigen stappen uit, zoals dat wel wordt genoemd.

Later dacht ik nog eens over mijn geheugen na omdat ik veel namen van die beroemdheden niet paraat had. Ja, mijn geheugen wat zo richting de vijftig toch wat meer te wensen overlaat. Nu was ik in namen onthouden toch al zwak. Helaas wordt dat als maar erger. Het gebeurd te vaak dat ik vijf minuten nadat iemand zich heeft voorgesteld, diens naam al weer kwijt ben. Herkenbaar? Vast wel voor de ouderen onder ons.
Maar ons geheugen is een wonderlijk iets. In deze ICT-tijd ook wel omschreven als een harde schijf. Vroeger hadden we het over een kast met laden. Zo kan het dus gebeuren dat een gebeurtenis wel ergens opgeslagen ligt in een laadje maar mogelijk nooit meer terug wordt gevonden. Om dat terug te vinden moet je een handje geholpen worden doordat iemand anders het benoemd, of door iets wat je ziet of hoort wat je plotseling de gebeurtenis doet herinneren.
Een voorbeeld dat ikzelf recent meemaakte is dat ??n van mijn broers refereerde aan een gebeurtenis uit onze jeugd, waarbij hij mij flink had uitgekafferd vanwege een fout die ik maakte. Toen hij het noemde moest ik even moeite doen, maar toen kwamen er stukjes herinneringen van boven. Deze gebeurtenis zat diep weg en ik weet bijna wel zeker dat ik hem niet meer uit mezelf boven had weten te halen. Want hoe kun je naar een gebeurtenis in je geheugen gaan zoeken als je deze niet meer herinnert? Je moet eerst namelijk weten wat je wilt gaan zoeken. Het scheelde ook omdat het een voor mij vervelende gebeurtenis was. Zoals we weten vergeten we juist vooral de vervelende dingen, vooral uit onze jeugd. Maar ook zonder hulpmiddelen en hulp van anderen kun je dingen boven halen. Daarvoor moet je in een soort meditatieve toestand verkeren, wat we allemaal kunnen. Een voorbeeld. Zo’;n 25 jaar geleden heb ik een ziekenhuis in Breda gewerkt. Dat werd in die tijd gefuseerd en vervolgens afgebroken. In mijn eerste poging het te herinneren was het heel vaag. Toen ik me er op concentreerde plaatste ik mezelf in het deel van het gebouw waar ik de meeste tijd had gewerkt en ging het vervolgens in mijn gedachten verkennen door er vanaf dat punt doorheen en omheen te lopen. Daarmee kwamen van lieverlee weer allerlei details boven. Het hielp ook om allerlei gebeurtenissen weer boven te halen. Hierbij gebeurde twee dingen die elkaar versterkten. Door in mijn gedachten door het gebouw te gaan, kwamen er weer herinneringen aan gebeurtenissen boven en door gebeurtenissen naar boven te halen herinnerde ik me weer details van het gebouw. Zoiets kun je zo sterk doen dat je in je beleving terug gaat naar die tijd.
Een leuke en ook fascinerende ervaring wat me bij de vraag brengt in hoeverre je je leven opnieuw kan beleven. Dit schijnt met hypnose aardig te kunnen.

Tenslotte de natuur en niet te vergeten de klimaatverandering. De scepsici onder ons moeten nu toch wel overtuigd raken. Sinds vorige lente laat iedere maand bijzondere dingen zien. Na een natte en zachte winter worden we door april verrast met warmte, veel zon en geen regen. De boeren zijn aan het beregenen, wat nooit eerder voorkwam in april. Nu beregenen boeren nog niet zo heel lang, maar toch.
De natuur in ons land lijkt van slag en er is geen peil meer op te trekken. Hoewel er zich een nieuw patroon lijkt te ontwikkelen waarbij zich perioden van droogte en veel regen lijken af te wisselen.
Alles nu dus zeker een maand vroeger, wat de bollentocht in mei plaats doet vinden zonder dat er nog een bol te zien valt. De Lingetocht komend weekend daarentegen vindt plaats in een volledig bloeiende Betuwe. Een geluk want eigenlijk was deze niet goed gepland. Gewoonlijk staat de Betuwe begin mei in de bloesem. Sneu voor de toercommissie dat zij met dit onvoorspelbare klimaat dit soort tochten nog moeilijk op de juiste tijd kunnen plannen.