MIJMERINGEN VANUIT DE KANO

Hoe sportief ben ik? Dat vraag ik mezelf niet vaak af. Ik vind mezelf sportief en ben nooit op het idee gekomen daar een cijfer aan te geven. Daar is inmiddels wat aan gedaan en wel door het dagblad de Stentor, die mij ongenadig over de sportieve meetlat heeft gelegd. Voor diegene waarbij nu de vraagtekens voor de ogen beginnen te dansen, de Stentor heeft sinds kort een nieuwe rubriek in de maandag-editie. Hierbij wordt een streekgenoot die lid is van een sportclub een tiental vragen voorgelegd. Aan de hand van de antwoorden op die vragen wordt een cijfer toegekend. Dat ik deze keer over de meetlat werd gelegd kwam waarschijnlijk doordat ze bij de Stentor Njord goed in het vizier hebben, waarvoor ik ze prijs, en de tweede reden is dat onze voorzitter op vakantie was, wat toch enigszins laf was.
De meetlat had drie vragen over sportkennis en wat ik eigenlijk niet had verwacht, ik wist ze geen van drie goed te beantwoorden. Twee ervan nam ik mezelf niet kwalijk. De eerste ging over honkbal en dat interesseert me echt niet. De derde over amateurvoetbal in regio oost en dat volg ik niet, maar de tweede vraag deed het schaamrood me naar de kaken stijgen. Ik kon niet zeggen waar het WK kanovaren werd gehouden. Was me dus even ontgaan. Nu kan ik mijn dagblad Trouw hiervan ook wel een beetje de schuld geven, want deze krant is wat karig met de sportberichtgeving. Dat ik me met drie sporten bezig houdt, kon men van de meetlat wel waarderen. De onvermijdelijke vraag hoe vaak ik kano, was toch even lastig. Dat kan per maand erg verschillen, dus moest ik er een slag naar doen en schatte twee maal per maand, gemiddeld dus. Voor diegenen die het stukje niet hebben gelezen, ik behaalde het magere cijfer 6,5.

Gemiddeld twee keer per maand in de kano? Ik heb het niet nagerekend maar van de maand december is zeker dat de frequentie nul is. Dit in tegenstelling tot januari en februari, want dan gaan we het zwembad in, met kano. De maand augustus scoort dit jaar ook een keertje nul. Enerzijds doordat een keertje kano?n in Vorden niet doorging en anderzijds doordat ik tijdens mijn zomervakantie nooit kano. Even geen gesleep met kano’;s. Dat wil niet zeggen dat het kanovaren die weken uit mijn gedachte is. Dat lukt niet als je iedere vakantie toch weer water opzoekt. Ook dit jaar water in overvloed tijdens mijn vakantie in Denemarken. Locatie Hǿrsens, een stadje gelegen aan een fjord dat verbonden is met de Oostzee, zo’;n dertig kilometer onder Arhus. De eerste en beste avond zien we kano’;s op het fjord, wat iedere avond weer het geval zal zijn. De eerste en beste dag dat we het stadje per fiets gaan verkennen stuiten we al snel op een kanoclub. Een handvol dames was bezig de kano’;s te water te laten en wij mochten wel even in hun clubgebouw kijken. Omdat de deuren van de stalling wijd open stonden, konden wij die vraag niet binnen houden.

[img]afbeeldingen/website/mijmering2007sep.png[/img]

Het clubgebouw van steen zag er goed uit. Een nette berging voor de kano’;s waar voornamelijk K1′;s lagen, aldus Lidy want die heeft daar een betere kijk op. Voor de kano analfabeten, K1′;s zijn snelle, instabiele en ranke kano’;s. Denk maar aan onze Eska. Wij verbaasden ons daar in eerste instantie over, want zo fjord kan best wel ruig zijn. Later snapten we dat wel. Op zo’;n groot fjord schiet je voor je gevoel totaal niet op wat afstand betreft en met een snelle kano ervaar je dat duidelijk anders. De kano’;s zagen er zeer goed verzorgd uit en lagen er glimmend bij.
Verder bevatte het gebouw een goede kleedruimte en een ruimte om te trainen op enkele sport-toestellen. Het kantine gedeelte was wat karig, mogelijk steken de Denen niet zoveel tijd in sociaal contact. Deense vrouwen werken allemaal en meestal ook meer dan een paar dagen. Veel Denen wonen dan ook in prachtige huizen met veelal ruime tuinen. Dus naast de baan ook thuis veel te doen.

Overal waar water was, zagen we kano’;s. Een vaarlustig volkje dus, die Denen. Overigens zagen we ook voortdurend sportfietsers en niet te vergeten, joggers. Op ieder moment van de dag kom je joggers tegen. Een sportief en gezond volk, die Denen want op de calorie?n wordt ook gelet. Melkproducten zijn mager en verder is er veel light. Wij hebben de Denen niet langs de sportieve meetlat gelegd. Communiceren met de autonomen doen wij op vakantie niet zo gemakkelijk. Denen zijn volgens een daar sinds acht jaar wonende Nederlands vrouw ook niet zo vlot in contacten. In ieder geval waren er wel uitzonderingen. De vrouwelijk helft van het camping-duo (camping Husodde) was zeer vriendelijk en praatte makkelijk. Op de eerste hulp van het ziekenhuis troffen we ook een vriendelijke en vlot pratende man. Wat wij op de eerste hulp deden? Zoon Gijs-Jan moest zo nodig gevaarlijke capriolen uithalen op een springkussen van de camping, kwam helemaal verkeert naast het opgeblazen springgeval terecht en brak zijn pols. De vakantie werd direct een stuk minder sportief. Fietsen hebben we haast niet meer gedaan. De vriendelijke Deen was er voor zijn zoontje, die zijn elleboog had gebroken. Ook uit een of ander speeltoestel gevallen. Overigens kwamen we die meneer later nogmaals tegen op het middeleeuws feest van het stadje. Toch een leuk toeval.