Een tocht op de vaarkalender die wel doorging. De Dinkel is een pareltje onder de vaartochten. Ondanks de mindere weersvooruitzichten een opgave van negen personen. De Dinkel is al meerdere malen door onze vereniging bevaren. Evenwel was het voor vier van de negen hun eerste ervaring met de Dinkel. Old boy Berend had de tocht al vele malen gemist en nu was eindelijk de dag gekomen dat hij zich met zijn kajak door het Twents landschap kon slingeren. Kersverse leden Yanto en Pieter Bas en aspirant lid Pieter ondergingen eveneens hun vuurdoop op deze ruige rivier. Met Gabriëlle, Hans M, Bjorn, Lidy en ik was het negental compleet.
Het weer viel mee en dat was al een uitdaging minder. Lidy en ik hadden voor de canadees gekozen, wat voor ons een extra uitdaging met zich meebracht, namelijk de waterstand. Die was laag, te laag voor onze canadees. Wat betekende dat we regelmatig stukjes te voet moesten afleggen. Gelukkig heeft de Dinkel een zandbodem. De kajakkers konden in hun boot blijven, hoewel er regelmatig met de peddels even geschraapt moest worden. Het eerste deel ging dan ook wat minder snel. Eenmaal een betere waterstand begon het manoeuvreren langs in het water hangende en liggende takken. Ook de vele scherpe bochten vroegen veel stuurmanskunst. Temeer nog omdat er veelal in de buitenbocht scherpe stenen waren gestort die we niet in aanraking met onze boot wilde laten komen. Helaas kwam onze canadees er niet ongeschonden uit. Op een gegeven moment liepen we onverwachts vast op een of ander obstakel. Bleek een olievat te zijn met opengesneden rand. Wat resulteerde in een op twee plaatsen doorgesneden canvas. Als iemand een tip heeft hoe dit te repareren, horen we dat graag.
Naarmate de tijd en afstand vorderde, werd het weer en de waterstand beter. De 2e pauzeplaats was uiteraard weer op Lutterszand. Een bijzonder fraai gedeelte van de Dinkel. Naast de dagjesmensen te voet, kwamen er ook te kano langs, aluminium canadezen, waarvan we na de pauze er een aantal achterop voeren en ondanks hun geslinger toch wisten te passeren op het smalle riviertje. Eén groter hindernis moest er wel worden overwonnen. Een flinke tak die dwars over het water lag. Doordat Lidy uit de boot was gestapt en iedereen met de kajak er overheen wist te trekken, hoefde niemand de boot uit. Na 21 km kwamen bij het omleidingskanaal en de benedendinkel, het punt waar De Dinkel niet bevaren mag worden. Onder een lekker zonnetje namen we afscheid van de Dinkel. Wat we toen niet wisten, het was de laatste tocht van dit jaar. Opnieuw gooide Corona roet in het eten. En moeten we nu afwachten of het vaarprogramma volgend jaar wel weer op normale wijze doorgang kan vinden.