En het water viel met bakken uit de hemel. Het steeg tot grote hoogten en stond aan de poorten van Njord, zie de foto’s op de Njord-site. Tegen mijn geliefden thuis zei ik nog dat ik nog nooit zoveel regenval in korte tijd had meegemaakt. Of dat het nooit eerder is voorgekomen weet ik niet, maar het totaal aantal mm regen in augustus werd geen record. Dat staat op naam van 2006 wat deze nog prille eeuw dus twee records oplevert. Komen we toch weer uit bij de klimaatsverandering. Dat de gemiddelde temperatuur stijgt, schijnt een gegeven te zijn, maar het lijkt of de hoeveelheid regen ook toeneemt de laatste jaren. Vooral augustus stelt me de laatste jaren wat teleur, daarmee mij steeds het gevoel gevende dat de zomers zo vroeg voorbij zijn. Maar goed, het weer blijft om op te mopperen en minder goed weer heeft zijn voordelen.
Bepaalde TV programma’s kan ik weer zien zonder het gevoel dat ik buiten van de zon hoor te genieten. En de TV staat bij ons nog niet in de tuin tussen het design meubilair. Daardoor Paul Verhoeven bij zomergasten kunnen horen en zien. Een boeiend persoon die mijn aandacht vast wist te houden in een uitzending met veel terugblikken, dus veel nostalgie en filosofische elementen. Zo kwam het thema ouder worden aan de orde, waarbij het feit dat de steeds dichterbij komende dood het leven meer gaat bepalen. Voor Paul Verhoeven is het einde, het er niet meer zijn, haast niet te accepteren. Interviewer Brandt Corstius las een stukje voor van een ingezonden brief op de achterkant van de VPRO gids, deze achterkant is altijd gevuld met ingezonden brieven van kinderen en tieners, die daar hun problemen aan leeftijdsgenoten voorleggen en van hen hulp en advies vragen. Het geeft een mooi inzicht in zieleroerselen van de jeugd, hoewel het waarschijnlijk geen goede afspiegeling is van Nederland. Ik vermoed namelijk dat de VPRO gids in bepaalde lagen van onze bevolking niet op het leestafeltje is te vinden. Zij schreef, het idee dat er eens een einde aan haar leven zou komen en de gedachte er dan gewoon niet meer te zijn, verschrikkelijk te vinden. Ze leed eronder. Ik herken het wel uit mijn eigen jongelingsjaren waar het voor mij vooral een zingevings vraagstuk was doordat ik van mijn geloof begon af te vallen. Bij het stijgen der jaren speelt dit niet meer zo. Nu en dan glijdt de gedachte van Paul Verhoeven en het meisje me wel eens door het hoofd. Net als Paul hoop ik weleens dat het einde niet definitief is. Maar ja wat moet je je voorstellen bij een eeuwig bestaan? Dat we er nu zijn, als is het maar voor even, is eigenlijk al niet te bevatten, net als het bestaan van dat grote heelal dat ook weer begrensd schijnt te zijn, en wat zit er dan weer achter die grens? Dat heelal schijnt er ook eens niet geweest te zijn. Stel je je eens voor, dat er niets is geweest en toen was er wel iets en dat iets werd weer onbevattelijk groot. Ik kan daar met mijn verstandje allemaal niet bij wat me weleens de gedachte geeft dat er machten en niveaus van bestaan zijn waar we mogelijk geen weet van hebben. Dat beetje hoop dus.  

Maar nu weer terug naar het water en wel naar Zeeland, daar hopen een groepje Njordezen over enkele weken een weekend te gaan varen. Ik hoop er bij te zijn en voor het eerst in Zeeland te kanoën. Helaas gaan we niet varen waar ik eens zo graag mijn kajak heen zou wenden, namelijk het eiland Tiengemeten. Voor wie de geschiedenis van dit eiland niet kent, even een kleine intro. Het eiland is in een ver verleden ingepolderd en een aantal boeren hebben daar generaties lang een akkerbouwbedrijf gerund. In 1997 werd Natuurmonumenten eigenaar van het eiland die de akkerbouwers van het eiland af bonjourt en de natuur zijn gang wil laten gaan. Dat proces is vanaf 1996 door Digna Sinke vastgelegd met de camera, waar de film “Weemoed & Wildernis” is uit voortgekomen. Zeer aan te bevelen, bij mij roept het ambivalente gevoelens op. Als geboren boerenzoon doet het me pijn dat die mooie akkerbouwbedrijven moesten ruimen en anderzijds ben ik opgetogen over een mooi natuurgebied wat aan het ontstaan is. Filmcriticus Jann Ruyters geef in Trouw het volgende commentaar. ‘In deze terughoudende, mooie film over verandering en verlies filmt Sinke land dat teruggegeven wordt aan de tijd. Het helpt haar en ons een beetje om te aanvaarden dat we daar zelf ook deel van zijn’. Misschien heeft Paul Verhoeven hier ook nog wat aan. Intussen verlang ik naar Tiengemeten. Misschien waait het te hard voor een kanotocht op de Noordzee, we hebben dan als alternatief een tocht naar Tiengemeten. Er is dus nog hoop.

Henk Groeneveld

Je zou denken dat het komkommertijd is wat betreft het kano?n. Maar niets is minder waar. In de maanden januari en februari zijn we vijfmaal naar het zwembad geweest. Er werd daar weer druk geoefend in technieken, eskimoteren en ook werd er weer flink gekanopolood. Inmiddels is het maart en komt het buiten varen ook weer in zicht. De winter is na lang koning te zijn geweest op zijn retour. Het zonnetje nodigt ons weer uit en het buiten lokt weer.
Economisch is het helaas nog geen lente. Hoewel dat niet voor iedereen geldt. Aan de top wordt weer goed verdient. Dit in tegenstelling tot de groepen die in de hoek zitten waar de klappen vallen. En dat zijn niet alleen diegenen die geen werk kunnen vinden. Ook met een baan neemt in ons land de kans op  armoede toe. Hoe is dit mogelijk. Twintig jaar geleden geloofden velen in dit land nog in inkomensnivellering. Daar schijn je nu niet meer mee aan te hoeven komen. Hoewel me de noodzaak hiertoe wel nodig lijkt. Dat er weer flinke zelfverrijking aan de top plaats vindt, ondanks de crisis is meer dan beschamend. In Trouw las ik het berichtje dat prins Maurits voor twee dagen werk als voorzitter van een projectgroep ? 200.000,- verdiend. In dezelfde krant een interview met Judith Lock. Werkzaam bij een schoonmaakdienst op schiphol. Zij verdient ? 10, bruto per uur. Een loon waar velen niet eens meer zwart voor willen schoonmaken. De FNV wil voor deze sector 3% loonsverhoging, dus 30 cent per uur. Wedden dat de werkgevers moeilijk gaan doen. Voor die twee dagen van Prins Maurits moet Judith Lock dus 20.000 uren, is 2500 dagen werken. Bij zes vacantieweken per jaar en dat dus 11 jaar werken. Als we dit corrigeren met het hoge belasting tarief van Maurits, blijft er altijd nog zeven zes tot zeven jaar werken over voor Judith. Dan zullen we maar niet hebben over een bonus van een miljoen dat een topman zomaar toegeschoven krijgt als hij weer eens flink heeft gesaneerd in zijn bedrijf of zijn bedrijf uitverkoopt aan een andere multinational. Dat verdient Judith in haar hele leven nog niet. Beginnen de topverdieners ook nog te zeuren als zij 55% van hun inkomen aan de belasting moeten afdragen, tja het leven is nu eenmaal niet eerlijk.
U bemerkt beste lezer, hier welt boosheid op. Dat klopt, maar er is ook bezorgdheid. Want dit is allemaal uitvloeisel van het vrije markt denken en mogelijk ook de globalisering. Want waar gaat het om in het vrije markt denken? Ieder land wil zoveel mogelijk exporteren waarvoor het vanwege de concurrentie nodig is de lonen te drukken. Maar als de gewone burger minder gaat verdienen door de concurrentie, is er ook minder te besteden. Dus als dat wereldwijd gebeurd, wordt er minder gekocht, en minder ge?xporteerd, dus moet er weer harder worden geconcurreerd, waardoor de lonen weer dalen etc. etc. We hebben hier dus te maken met een tegenovergestelde spiraal als bij het stijgen van de lonen. Dan worden prijzen duurder, waardoor de lonen weer moeten stijgen etc. etc.  Tja wat heeft de voorkeur, toch ingewikkeld die economie.
Daarom kan ik me beter bij de sport houden, ja, we hebben de Olympische spelen weer gehad. En als we Olympische spelen zeggen, zeggen we Sven, of zeiden we Sven, want Sven bracht niet wat men dacht en toen was daar gelukkig Nicolien Sauerbreij die notabene historie schreef door de honderdste gouden medaille voor Nederland te winnen en het schaatsen even in de schaduw zette.  Pas op schaatsers, na het snowboarden komt er een nieuwe sneeuwsport opzetten. Afgelopen winter werd hier bij Njord al een voorproefje gegeven. Nog even en het is een olympische sport, namelijk sneeuwkajakken. Welk Njord-lid kunnen we hierbij als eerste de springschans af zien gaan?

De kortste dag zit er weer op. De dagen gaan weer lengen en eenmaal januari is het net of de wereld er weer lichter uit ziet. De kerstboom weer opgeborgen of verbrand. De rotzooi van oud en nieuw weer opgeruimd. We kunnen weer met een schone lei en mooie voornemens beginnen aan een nieuw jaar. Vaak zijn die voornemens herhalingsoefeningen. Zelf neem ik me ieder jaar voor wat minder uurtjes in Njord te steken, maar aan het einde van het jaar gekomen concludeer ik dat het wel lijkt of het steeds meer uurtjes worden. Waarschijnlijk herkenbaar voor een aantal onder ons. Inmiddels weet ik dat de vereniging drijft op de kano?s van een harde kern die zorgt dat de boel draaiende blijft. Die harde kern is net een gletsjer. Hij brokkelt steeds af, maar groeit ook weer aan. Niemand is onmisbaar hoewel ik soms denk dat ik dat wel ben. Wie neemt de stokjes over als ik er de brui aan geef? Natuurlijk komt dat ook wel weer goed. Hoewel, gletsjers worden wel steeds kleiner, ik hoop niet dat het met de harde kern van Njord net zo gaat anders is deze vergelijking een ongelukkige keuze. Toch is het eens in de zoveel jaar spannend of alle posten in de vereniging bezet blijven. Steeds weer doen actieve leden een stapje terug of houden er helemaal mee op. Heel vaak vraag je je als bestuurder af of het lukt om een gemotiveerde vervanger of vervangster te krijgen. Ook in 2010 komen we met die vraag te zitten kan ik alvast verklappen, dus ga vast bij u zelf te rade.   In de media wordt aan het einde van ieder jaar teruggeblikt. Voor Njord was 2009 niet veel anders dan andere jaren dus hoeven we geen avond te vullen met terugblikken. Voor mij was het weekend Lauwersmeer/Waddenzee de topper. Het varen met harde wind op het Lauwerszee gaf me echt een kick. De dag later de oversteek op de waddenzee naar Schiermonnikoog. Iets minder ruw, gelukkig, dan de dag eerder, maar een prachtige ervaring. Ook een topper was het weekje Sault Brenaz. Daar droeg het mooie weer ook aan bij en natuurlijk de gezelligheid van de groep. Gelukkig hebben we het dit jaar weer op de kalender. Het Pinksterkamp in Meppen (Duitsland) was ook zeer de moeite met een onverwacht korte reisafstand. En weer mooi weer en met Duitse gastvrijheid. Ieder jaar slaagt  Njord er weer in onbekende wateren op de kalender te zetten. Onbekend in die zin, dat ik, en velen anderen, ze nog nooit heb bevaren. Dat geeft varen in clubverband ook zoveel extra. Op eigen houtje had ik het meeste wat ik tot nu met Njord heb bevaren, zeker niet bevaren.   Tot slot enkele dingen die we in 2010 kunnen verwachten.  Njord bestaat dan 30 jaar, waarmee het een aardige staat van dienst begint op te bouwen. De mensen van het eerste uur vinden we nog steeds onder onze leden en inmiddels zijn al heel wat mensen lid geweest of nog lid van Njord. De activiteitenkalender is weer flink vol. Er komt een lesdag voor de instructeurs van de cursus die we verzorgen. De ramen van het clubgebouw worden vernieuwd. Er is weer een Sail Amsterdam. In Zweden mogen 27 wolven, een klein deel van de populatie, door zo?n 11000 mensen worden afgeschoten. Zij schijnen te veel rendieren aan te vallen. Dagblad Trouw moet bezuinigingen. Een aantal vaste redacteuren eruit en meer freelancers. Toch wordt de krant een viertal pagina?s dikker. Zutphen krijgt in september een nieuw ziekenhuis en heeft hiermee de primeur van het eerste commercieel gebouwde ziekenhuis in Nederland. De bouw is in vier jaar gerealiseerd, ook een unicum tot nu. De economie zal het nog wel rustig aan doen. Nederland wordt geen wereldkampioen voetbal. Ajax wordt weer geen landskampioen. De tour de France start in Rotterdam. We krijgen het veertiende jaar op rij dat warmer is dan normaal. De klimaatsceptici roeren zich meer. Het CO? gehalte zal blijven stijgen. Er komt nog meer nieuwe natuur. Er gaat weer agrarisch gebied verloren. Nederland verrommelt nog meer. Amerika krijgt een hervorming van het ziektenkosten-stelsel. Er komt weer geen elfstedentocht. De regering bezuinigt minder dan gedreigd. De AOW blijft gezeur geven. Laura mag niet de wereld rond varen. Het kabinet gaat struikelen over Afghanistan. Onze troepen blijven in Uruzgan. Ethiopi? valt in handen van radicale islamieten. Zimbabwe wordt verlost van Mugabe. Beatrix moet nog even door omdat Alex en Maxi toch even niet zo populair meer zijn. Syntus wordt overgenomen door een Engels vervoerdersbedrijf. De NS laat weer de wissels vast vriezen. Philip Freriks komt terug bij het journaal. De gemeenteraadsverkiezingen kennen een record lage opkomst. Er gaan weer bekende Nederlanders dood. Ik steek weer teveel uren in Njord.

Allemaal een heel goed 2010 toegewenst.

Slikken
en schorren. Twee woorden die we de laatste tijd veel tegen komen in
de media. Ik neem aan dat u weet dat het hier niet gaat om onze keel
en onze stembanden. We hebben het hierbij over de Westerschelde,
tenminste, over iets wat in de Westerschelde zou kunnen worden
aangelegd in de plaats van de zandbanken. Zoals u niet is ontgaan
gaan die zandbanken verdwijnen door het uitdiepen van de
Westerschelde. Die zandbanken zijn belangrijk voor onder andere de
trekvogels die tijdens de trek daar uitrusten en voedsel vinden.

Maar
wat zijn slikken en schorren precies. De
?slikken’
zijn de onbegroeide delen die enkel droog komen te liggen bij laag
water. ?Schorren?
zijn
begroeide
delen tussen hoogwaterlijn en springvloedlijn die enkel overspoeld
worden bij springtij. Slikken en schorren zijn van grote betekenis
voor de filterende
werking
van het estuarium. Naargelang de ligging in het zout, brakke of zoete
gedeelte van het estuarium komen er andere fauna
en flora
op
voor. Een
estuarium is een verbrede, veelal trechtervormige riviermonding,
met waarneembare getijdenvorming waar zoet rivierwater en zout
zeewater vermengd worden en zodoende brak
water
ontstaat.
Maar
goed, die slikken en schorren hoeven niet kunstmatig te worden
aangelegd want de Hedwigpolder wordt ontpolderd. De heisa hierover
zal u niet zijn ontgaan. Een enorme drukte over een poldertje van
maar 300 ha!! Sneu voor de boeren, dat wel, maar er staan hier grote
belangen op het spel. Zoals onze relatie met Belgi? en daar moeten
we zuinig op zijn, toch? Vooral nu Vlaanderen zich wil gaan
afscheiden van Walloni?. Krijgt Willem de eerste misschien postuum
toch nog zijn zin en gaat Vlaanderen alsnog in Nederland op met het
mooie resultaat dat we twee grote havensteden hebben in plaats van
??n.

Maar
de strijd is nog niet gestreden, want de eigenaar van de polder gaat
proberen de ontpoldering tegen te houden.
Saillant detail, die
eigenaar is een Belg en loopt dus ook niet over van vaderlandsliefde.
Maar ja het hemd is nader dan de rok. De in dit geval niet zo
nuchtere Zeeuwen moeten in een spagaat. Die vermalijde Belgen met hun
uitdiepen van de Westerschelde, je zou ze wat. Maar moeten ze nu nota
bene met een Belg in zee, of de polder in, om dat hele onzalige
ontpolderen tegen te houden.

Maar
goed, afspraak is afspraak, en Zeeland zal echt niet onder water
lopen. Het meest heb ik te doen met de boeren. Die zijn de laatste
tijd wat te vaak het kind van de rekening. Het ene gebied na het
andere wordt onteigend voor nieuwe natuur. Nu ben ik erg voor natuur,
maar hier begint het boerenhart toch te protesteren. Jaarlijks worden
er duizenden hectaren onteigend. Men schijnt het niet meer zo van
belang te vinden dat we een voedsel producerend land blijven. Wel wat
vreemd als je bedenkt dat de wereldbevolking als maar in getal toe
blijft nemen en er een nog groter voedselprobleem kan ontstaan als er
nu al is. Maar kortzichtigheid is des mensen eigens.

Het
vele onteigenen heeft overigens wel een duidelijk doel. Dat doel is
het realiseren van een ecologische infrastructuur. Hiermee wil men
alle natuurgebieden in ons land, en zelfs daarbuiten, met elkaar in
verbinding brengen. Hierdoor kan het wild van het ene naar het andere
gebied trekken. Dit geeft o.a. een betere habitat en voorkomt inteelt
in afgesloten natuurgebieden. Dit brengt mij bij het
?roodkapjesyndroom?. Nog nooit van gehoord? Ik ook niet, totdat
ik in Trouw las over kleine natuurclubs die via hun websites
voorlichting geven over de wolf om het Nederlandse volk van het
roodkapjesyndroom af te helpen. Want wat staat er te gebeuren vanwege
de ecologische infrastructuur? De wolf gaat er naar schatting over
zo?n tien jaar gebruik van maken. De wolf leeft al een paar honderd
kilometer over de Duitse grens. Binnen natuurmonumenten krijgt men er
al beetje maagpijn van. Want ja, wat moet de wolf in een land waar
ieder risico dient te worden uitgebannen, losliggende tegels al een
te groot gevaar zijn en een uit de kluiten gegroeide wilde kat het
land al op stelten zet.

Dat
gaat dus niet wat worden. Eigenlijk wel jammer, want ik wil vanuit
mijn kano wel eens wat anders zien dat een ree. Maar tien tegen ??n,
die wolf zien we natuurlijk nooit en te nimmer tijdens een leuk
vaartochtje. Die kajakkers zien ze liever niet in hun eigen
speeltuin, die natuurvorsers. Nou ja, kunnen we ook niet door de
wolven worden opgevreten als we illegaal op een plekje zitten te
picknicken.

De vakantie doorgebracht op Schouwen Duiveland en wel in het
beruchte Renesse. Voldoende tijd om de mijmeren dus. In de eerste plaats over
de indrukwekkende geschiedenis van het eiland. Zeeland heeft sowieso een rijke
geschiedenis met zeevaart, handel, piraterij en watersnoden. En natuurlijk de
Deltawerken waaronder de waterkering van de Oosterschelde. Deze hebben wij dan
ook bezocht en waren onder de indruk van de prestatie die daar is geleverd.
Wist u dat het bouwen van ??n peiler een jaar kostte. Die werden bijna ter
plekke (bij de Neeltje Jans) gebouwd en met een ponton op hun plaats gelegd.
Dat ging met een indrukwekkend precisie gepaard. Tijdens de laatste watersnood
is Schouwen Duiveland zwaar getroffen. Het complete eiland was overspoeld met
veel doden tot gevolg. Het laatste gat dat gedicht werd lag op Schouwen
Duiveland en wel ter hoogte van het dorpje Ouwerkerk aan de Oosterschelde. Dat
heeft bijna een jaar geduurd en al die tijd kwam met de vloed het water bij
Ouwerkerk nog het eiland opgestroomd. Dat gat is met vier caissons gedicht.
Deze uit Engeland afkomstige caissons zijn nu ingericht als museum van de
watersnoodramp. Een unieke en fraaie uitvoering is dat geworden. Toen ik enkele
jaren geleden over dit museum las, wist ik niet wat ik me er bij voor moest
stellen. Het zou wel niet zo groot zijn, was mijn gedachte toen. Wist ik veel
dat zo?n caisson ruim 60 meter lang en ruim 20 meter breed is. Met een soort
tunnels zijn de vier met elkaar verbonden. Van buiten fraai om te zien en van
binnen een creatief opgezet museum waar je uren in kunt doorbrengen.

Tijdens onze vakanties gaat de verrekijker doorgaans mee en
wil nog wel eens ongebruikt in een tas blijven zitten. Deze vakantie was dat
anders want er viel vanaf het strand een zeehondenkolonie te bewonderen. Voor
de kust van Schouwen Duiveland bevindt zicht een flinke zandbank. Bij eb liggen
er dan circa tien zeehonden op. Je hebt er wel een goede verrekijker bij nodig.
Wel leuk dat de zeehonden nu ook Zeeland hebben ontdekt. Op eigen kracht, dit
in tegenstelling tot de vos op Vlieland. Die schijnt daar te zijn uitgezet.Op
zijn minst een paartje, want er zijn er zoveel dat het opvalt. Naar het schijnt
hebben ze dit jaar zo?n drieduizend eieren en kuikens uit de nesten geroofd.
Tot nu zijn er twee mannetjes van een half jaar geschoten.

Op Terschelling zijn vorig jaar 10 herten afgeschoten die er
bij wijze van grap zijn uitgezet. Staatsbosbeheer wenst geen dieren op de
Waddeneilanden die daar niet van naturen voorkomen. Maar wat is van naturen. De
eikenprocessierups kwam hier in de achterhoek ook niet voor, maar nu wel. Ook
moeten we vrezen dat de malariamug ook tot onze habitat gaat behoren. Wel wat
lastiger om af te schieten. Een inheems insect dat zijn mannetje weet te staan
is de wesp. Ook deze augustusmaand kwamen ze weer in grote getale voor. Wij
hebben ze de oorlog verklaard en verleidt met limonade wat veel wespen de
verdrinkingsdood bracht.

Toch zijn het mooie insecten. Ik kwam deze zomer tot
ontdekking dat ik de wesp nooit echt goed heb bekeken. Dat overkwam me
recentelijk wel doordat er eentje voor me op de tuintafel rond liep te struinen
en mijn aandacht trok. Wat doet ie daar toch, bedacht ik me eens. Het was
duidelijk dat hij werd aangetrokken door de suiker die op de tafel was gemorst.
Het leek net of hij de tafel aan het schoonlikken was. Daarbij bewogen zijn
voelsprieten voortdurend alle kanten op en tastten de tafel af, fascinerend om
te zien. Korreltjes suiker liet hij liggen, waarschijnlijk waren die te groot.
Zo was hij een aardig tijdig bezig zonder zich er om te bekommeren dat hij een
gemakkelijke prooi voor mij was. Zijn vleugeltjes waren erg smal, dat een wesp
daarmee kan vliegen of zouden ze zijn opgevouwen en met het vliegen meer
ontplooien? Ik kon het niet vast stellen. Dat ik die voelsprieten en
vleugeltjes nooit eerder zo goed heb bekeken, eigenlijk verbazingwekkend.

September is aangebroken en de zomer is duidelijk op zijn
retour. Aanstaande weekend ga ik met vier bikkels de Waddenzee weer op. Als het
niet te hard waait tenminste want dat heb ik al eens eerder meegemaakt en
eenmaal is genoeg. Wie weet, wordt het nog het Lauwersmeer.

U hoort er nog wel over.

Pro of anti Europa. Hoe vaak hebben we de argumenten hiervoor niet aangehoord. En wat hebt u uiteindelijke gestemd? Verwacht u het heil van een Europese staat of juist van een volledig onafhankelijk Nederland? Of misschien iets daar tussen in?
Nu de analyses na de verkiezingsuitslagen zijn verstomd, bedenk ik me dat je dit soort vraagstukken op velerlei niveaus tegenkomt. Neem bijvoorbeeld sportverenigingen. Het bekendste voorbeeld is natuurlijk de mislukte fusie tussen Roda JC en Fortuna Sittard. Voetbalclubs, voor de voetbalanalfabeten onder ons.
De stem des volks werd door de bestuurders genegeerd. De emoties liepen hoog op, daar kan Geert Wilders nog wat van leren. Uiteindelijk ging het niet door omdat ??n of ander orgaan geen instemming wilde geven. De motivatie voor de fusie was puur financieel en werd uit nood geboren. Typisch Nederlands zou je denken, want als het geld uitspaart of oplevert, wat de EU Nederland zeker heeft gebracht, zijn Nederlanders heel pragmatisch in dit soort zaken. Gaat het geld kosten, dan liggen de kaarten ineens heel anders, zie ook de laatste EU verkiezingen. Maar Limburgers zijn geen echte Hollanders, dat bleek maar weer. Want vooral de Sittarders zagen hun club nog liever financieel kopje onder gaan, dan een fusie met die verfoeide Venlonaren.
Als een we treetje lager gaan, komen bij b.v. een kanosportvereniging uit. Kanoverenigingen kunnen zich aansluiten bij een landelijke organisatie die de belangen van de verenigingen en individuele kano?rs behartigt. Njord is lid van de Nederlandse Kano Bond. Zoiets kost geld, maar brengt ook geld op in de vorm van recht op subsidies omdat de NKB bij weer bij een ander organisatie is aangesloten, het NOC. De vraag is hoe kano?rs reageren als het financieel voordeel wegvalt, wat voor Njord best mogelijk is nu de gemeente Lochem de subsidieregeling herziet en herschikt. Het argument wat voor de EU wordt gebruikt, samen ben je sterker dan alleen, gaat natuurlijk ook voor een kanovereniging op. Maar de leden van Njord zijn een afspiegeling van de Nederlandse kiezer en ook hier zal het financieel argument zwaar gaan wegen. Voordelen uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst, dus van generlei waarde. De vraag is of we er dan komen met argumenten van gezamenlijk sterker of het belang van de kanosport in het algemeen. In deze tijd, waarvan men zegt dat die wordt gekenmerkt door individualisme, snijden dergelijke argumenten weinig hout. Of dit ook voor de toekomst van Njord gaat gelden zal de tijd ons leren.

Zo heeft ieder nadeel zijn voordeel, was de slogan waar ik
de vorige mijmering mee eindigde. Inderdaad, kijk alleen maar naar de
olieprijs. Die is en blijft onveranderd laag en de economische crisis is
wereldwijd zo ernstig dat het er naar uit ziet dat die prijs nog wel een tijdje
laag blijft. Leuk voor onze portemonnee. Die lage prijs is weer het gevolg van
een dalende vraag en dat betekent ook minder olie-verstook en dat is weer
gunstig voor het milieu. Daarbij komt ook nog eens dat de industriële productie
fors daalt. Zo’n ernstige economische crisis is dus goed voor het klimaat.
Moeten er wel geen grote oorlogen van komen, dat zie je nogal eens bij grote
economische crisissen. Balkenende vergeleek de huidige crisis al met die van de
jaren dertig. Juist de crisis waar de tweede wereldoorlog uit voorkwam. Dus
toch maar even niet. Ook zo geschrokken van de boodschap van Balkenende? Je zou
van schrik hevig gaan consuminderen, maar dat zou toch niet zijn bedoeling zijn
geweest neem ik aan.

Bij ons blijft het geld al dan niet vrijwillig gewoon
doorrollen. De koppelingsplaten van de auto moesten plots worden vervangen. Zo
plots dat de auto met de auto-ambulance moest worden opgehaald. Dat was dus een
lekkere rekening. De vaatwasser wil nu ook ineens niet meer netjes doen wat van
hem wordt verlangd. En onze spiksplinternieuw rolluik van onze
spiksplindernieuwe dakkapel deed het na de strenge vorst ook niet meer. Bleek
door de vorst te komen en omdat iemand van ons hem toen gewoon wilde laten
zakken terwijl de lamellen zaten vastgevroren. Daardoor bleek de hele boel in
de kap in de vernieling te zijn gedraaid. Daar waren we niet voor gewaarschuwd.
Dat had men wel dienen te doen, zei ik tegen de monteur. Ja, zei hij, maar als
je pas over vier jaar vorst had gehad was je dat al weer vergeten. Toch
benieuwd of we een rekening gaan zien.

Ach, deze probleempjes verdampen al snel als je dan via de
media verneemt dat de politiechef van Mexico-stad is afgetreden omdat
drugsbendes hem chanteerde tot aftreden door politieagenten te doden. Na twee
dodelijke aanslagen is die politiechef dus maar afgetreden. Tevens werd even
gemeld dat in Mexico in 2008 maar liefst vijfduizend doden zijn gevallen door
geweld rond de drugsbendes. Vijfduizend doden!! De keerzijde van al die jaren
vruchteloze strijd om de drugshandel uit te bannen door drugs te verbieden.
Legaliseren van drugs zal wellicht ook meer doden door verslaving geven, maar
ik denk dat het altijd veel minder zal zijn dan door geweld rond drugs. Denk
daarbij aan alle kosten en tijd die de politie er mee bezig is, plus de kosten
van al de cellen die er voor nodig zijn. Tja, welke van de twee kwaden is nu
het minst erg.

Dan is de koffiehandel toch van een heel lieftalliger soort.
Daarbij ook nog een positief puntje dat Super de Boer toch wel een soort Max
Havelaar koffie in de schappen heeft, dit in tegenstelling wat ik in de vorig
mijmering meldde. Alleen heet dat nu Fairtrade koffie, maar liefst wel in vier
soorten. Dus mijn excuses naar Super de Boer.

Er zou ook een soort Fairtrade voor papaver kunnen worden
opgezet. Goed voor de arme boeren in Afghanistan. Alleen niet erg geschikt voor
in de supermarkt, hoewel, alcohol en sigaretten kun je ook gewoon in de
supermarkt kopen. Bestaat daar eigenlijk al een Fairtrade voor?

Goed, nu even naar een verslaving van een andere orde. Wat
gaan we dit jaar met de kano doen? De activiteiten-kalender van Njord is weer
boordevol. Traditiegetrouw zullen we weer aan het Pinksterkamp mee willen doen.
Dat is dit jaar voor het eerst internationaal. Al jaren gaan er stemmen op om
eens de grens over te gaan. Nu gaat Njord al geregeld met een groep de grens
over. Daarbij valt het WW water varen het meest op. Maar vergeet niet dat er
ook bij het toervaren ook al eens groepen langer dan een weekend de grens over
zijn gegaan. Het is al lang geleden, maar ik geloof dat het begin jaren tachtig
was, dat er een groep naar het gebied Mecklenburgse merengebied is gereden om
daar in het voormalige Oost-Duitsland te gaan varen.

En het is nog niet eens zo lang geleden dat er een
behoorlijk groepje de Lahn in een dag of vijf is afgevaren. Ja, op kanogebied
is er veel leuks in het buitenland te vinden. Njord is zelfs al uitgenodigd
voor een kano-tweedaagse in Finland. Ja, we worden internationaal steeds meer
berucht. Nu lokaal nog.

Crisis, crisis en nog eens crisis. Dat is wat we de laatste tijd via de media vernemen. Financiële crisis, economische crisis, ze hebben de dreigende milieu crisis even goed naar de achtergrond gedrongen. U had het vast al gemerkt, of toch niet? Waarschijnlijk het laatste, want behalve de doem-verhalen die ons via de media bereiken gaat het financieel waarschijnlijk helemaal niet slechter met u dan een jaar geleden. Dat is het rare van deze crisis. Eigenlijk moet hij nog komen, want netto hebben de meesten juist meer te besteden. De inkomensstijging die via veel CAO’s is bewerkstelligd ligt nu ruim boven het sterk gedaalde inflatiecijfer. In den lande schijnt men er ook schouderophalend aan voorbij te gaan. Over het algemeen wordt er geen peddel minder om geslagen. En dat is nog verstandig ook volgens economen, want als we nu even inhouden en de hand op de knip houden, weten we zeker dat er een crisis komt. Geld moet rollen, is een oud gezegde en dat is nu net iets waar de banken mee gestopt schijnen te zijn. Dus vandaar al die doem-verhalen.
Aan ons hier in huize Groeneveld zal het niet liggen. Net een maand verhuisd en reken maar dat de buidel goed heeft gerammeld, goed dus voor de economie.
Het schijnt een goede tijd te worden om geld uit te geven, in sommige branches liggen leuke aanbiedingen in het verschiet. Zo is er een keukenzaak in het noorden van het land die een auto erbij geeft als je daar een keuken koopt. Ja, die auto’s willen ze wel kwijt, dus als u aan een andere toe bent, dan is dit geen beroerde tijd.
Zo zijn er natuurlijk leuke acties te bedenken, ik doe de autobranche de volgende tip aan de hand. Bij aankoop van een nieuwe auto een kano naar keuze cadeau. Lijkt me wel wat. Onze auto is toch ook al weer dik 12 jaar en een nieuwe kano lijkt me ook weer wel eens leuk.
Ja, zo consumeren we maar terwijl sommigen alsmaar roepen dat we moeten consuminderen. Maar wie heeft daar nu wat aan? De armen in de derde wereld? Zeker niet als we het geld dan maar oppotten, zoals een aantal goede doelen instanties dat schijnen te doen. Geld sturen naar die landen schijnt meestal ook weinig zin te hebben, komt op de verkeerde plaatsen terecht of wordt aan de verkeerde dingen uitgegeven. Met ons allen dingen uit die landen kopen schijnt beter te zijn en dan moet je naar zo’n derde wereldwinkel, maar na tien olifantjes in je kast houdt dat ook een keer op en bij super De Boer hebben ze Max Havelaar koffie ook weer uit de schappen gehaald. Dan kun je er beter naar toe gaan om daar geld uit te geven, dus leven de toeristenindustrie. Maar ach, dat wordt vliegen, waardoor het ijs op de poolen nog sneller wegsmelt. Wat weer veel dieren hun bestaan kost en mensen uit hun woongebied verjaagt door de hoge zeespiegel. Ach ja mensen, zo kunnen we 2009 weer wel in somberen. Wanneer doen we het wel goed? Laten we in 2009 maar op zijn tijd weer lekker in ons kanootje stappen en wat door de Nederlandse wateren peddelen. Daar hebben we gelukkig genoeg van en het is ook weer lekker schoon aan het worden en dat wordt alleen maar beter als we veel geld uitgeven aan zonnepanelen en windturbines. Kunnen we daar ook steeds meer naar kijken vanuit onze kano. En met een windmolen in de buurt schijn je weer minder OZB te hoeven betalen. Zo heeft ieder nadeel weer zijn voordeel. En dat lijkt me nu een prima slogan om het crisis jaar 2009 in te gaan. Ik wens u allen nog een goed 2009 toe.

Het einde van het kanoseizoen is weer genaderd. De eerste
gure herfstdagen hebben zich al weer gemanifesteerd. Eén daarvan was de zondag
waarop de tocht over de schipbeek was gepland. Die is niet gevaren vanwege een
slechte opkomst. Nu had ik  in de week
daarvoor onze nieuwe leden een mailtje gestuurd om deze tocht aan te bevelen.
Lekker dicht bij huis en maar 12 km lang. De weersverwachtingen waren voor de
rest van de week niet al te best en dit indachtig vermelde ik erbij dat men
zicht niet moest laten afschrikken door het weer. Daar zullen ze die zondag nog
weleens aan hebben gedacht. Want in tegenstelling tot de dagen ervoor, waarop
het wel aangenaam weer was, was die zondag een verregende dag. Ook nu zondag 27
oktober is het een echte gure herfstdag, terwijl we de week ervoor prachtig
herfstweer hadden. Dat moet, met over een week de sluitingstocht, niet zo
doorgaan.

Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is, dat je niet altijd van
tevoren van  slechte weersverwachtingen
uit moet gaan. Heel vaak valt het erg mee maar soms dus niet.

Daarbij denk ik nog maar eens aan de tocht op de Waddenzee
in september 2007. Ook toen waren de verwachtingen slecht en die hebben zich
volledig waargemaakt.

Het verhaal is bekend en een weekend varen werd maar één
dag. Een dag die ik en degenen die erbij waren niet licht zullen vergeten.

 

Ook dit jaar organiseerde de PWBZ een weekend groot water in
september. Ditmaal geen zee, maar het meer rustige Gooimeer en IJmeer of Het
IJ, hoe noem je het ook al weer.  Berend,
Leo de J. en Hans N. waren met mij de gelukkigen dit weekend te hebben
uitgekozen. Eric sloot zich de tweede dag bij ons aan. Zaterdagochtend stonden
wij met ons vieren op de steigers van de jachthaven in Huizen. Een strak blauwe
lucht en al een best warm zonnetje. Moet ik mijn wetsuite wel aandoen? Toch
maar doen, zekerheid voor alles. Hetzelfde geldt voor het zwemvest, hoewel je
je toch even wat belachelijk voelt als je op het Gooimeer de bodem vlak onder
je kano ziet voorbij glijden. Het wateroppervlak was als een spiegel doordat de
wind het liet afweten. Toch wel een beetje saai water, want je wilt toch lekker
met je kano door de golven klieven.

De eerste stop op een eilandje was paradijselijk. Rust en
zon, een middagdutje kon er makkelijk vanaf omdat we maar zo’n 15 km hoefden te
varen. Het deed mezelf afvragen waarom we maar met ons vieren waren? Met dit
weer was het voor iedereen goed te varen, zeker met deze afstanden.

In de middag een licht briesje wind en er ontstonden zowaar
wat golfjes. Wel lekker toen we een stukje tegen de wind in moesten. Al vroeg
het eiland Hooft aangedaan en daar onze tentjes opgezet. Nog alle tijd om ruim
voor het invallen van de duisternis de warme hap naar binnen te werken en hout
te sprokkelen. Een wel heel relaxte toestand. Dat was wel wat anders dan vorig
jaar op de Waddenzee.

Met ons vieren al mijmerend naar een prachtige zonsondergang
gekeken. Toen we de zon weg zagen zinken, was het tijd voor het kampvuurtje.
Een kampvuurtje maakt een overnachting op een mooie plek een kanoweekend tot
iets waarbij je even de wereld om je heen vergeet. Lekker rommelen met het
vuurtje en wat gedachten, en grappen niet te vergeten, uit wisselen.

Het slapen was voor mij wat minder, want helaas, er zat een
eindje verderop een groepje jongeren uit Muiden of Amsterdam te kamperen. Nou
ja kamperen, ze kwamen waarschijnlijk met de bedoeling met elkaar lol te maken
en als je eenmaal in de tent ligt lijken geluiden van veel dichterbij te komen.

 

Zondag weer bijtijds op en de zon had moeite om door de mist
heen te komen. Snel in de kano, want om 10.00 uur staat Eric in Muiden te
wachten. De mist was nog niet geheel weg maar al snel zagen we het Muiderslot
opdoemen. Ja, en dan ben je zo in Muiden waar ik via Google Earth een piepklien
strandje had gezien waar we Eric konden oppikken. Dat bleek pal naast de
scouting te zijn en Eric, die er al voor half tien was, had het niet beter
kunnen treffen. Want ook de scouting maakt nog steeds wat bij hem los. Wij
kwamen met onze kano’s tussen joelende en spetterend scouts terecht die werden
opgejut om ons onvrijwillig te laten eskimoteren. Gelukkig bleven het bij
enkele weifelachtige pogingen richting Leo.

Nu met Eric verder naar IJburg, waar we ons vergaapte aan al
de nieuwbouw die daar in enkele jaren uit het opgespoten zand is gestampt. Daar
zagen we tot onze verrassing ook een strandje met allerlei fleurige houten
bouwsels die wat schots en scheef in elkaar waren gezet. Het leek Tibet wel en
er werd zelfs geopperd dat het leek of we op terrein van de Mormonen terecht
waren gekomen. Op het strandje een aantal Boedha achtige beelden en een houten
gebouwtje met een veranda dat mij het gevoel gaf dat ik in een droog en dor
deel van het wilde westen was waar ik verwachte zo tegen een cactus aan te lopen
of een cowboy zijn paard aan de veranda vast te zien binden.

In ieder geval voelden we ons rijk. Rijk omdat we weer een
uniek stukje Nederland, of beter gezegd Amsterdam, hebben gezien dat we zonder
deze kanotocht mogelijk nooit te zien hadden gekregen. Het was geweldig maar we
moesten door en zetten koers naar Pampus.

Daar was het tamelijk druk. Pampus is dus een druk bezocht
museum, waar het mooie weer natuurlijk veel aan bijdroeg. Ieder uur een boot
vanuit Muiden vol bezoekers voor een rondleiding door het onttakelde fort.  Ook wij wilden wel een rondleiding en zagen
dat de verwoestte twee koepels waren gerestaureerd. Met hout weliswaar en
daaronder zaten nog de groten gaten in de stenen muren. De Duitsers hadden de
koepels in de Tweede Wereldoorlog opgeblazen en de Nederlanders hadden verder
alles wat los en vast zat en te gebruiken was uit het fort gesloopt. Dat is met
name in de hongerwinter gebeurd.

Na de rondleiding vroeg ik me af of het niet veel spannender
was geweest het fort in desolate de toestand te bezoeken voordat het een museum
was. Het eiland zou dan mogelijk zelfs onbewoond zijn en bij slecht weer kwam
je er geen mens tegen. En dan maar dwalen door al die kamertjes en gangen,
waarvan sommigen volledig donker zijn. Je weet dan niet wat je kunt verwachten
als je er doorheen doolt en je het gevoel hebt een soort ontdekkingsreiziger te
zijn. Of een archeoloog die een piramide doorzoekt, zo’n soort spanning.
Spijtig dat je je fantasie niet meer lekker op hol kunt laten slaan in het fort.

Een heerlijk weekend was het wel. Wat zullen we volgend jaar
eens bevaren?

In de vorige mijmering schreef ik dat ik buiten het Pinksterkamp nog geen gewone kanotocht had gevaren. Inmiddels is daar verandering in gekomen omdat ik zeer nieuwsgierig was naar de Eksosche Aa (eerst typte ik de Drenthse Aa). In gezelschap van 9 clubgenoten en Baloe de hond togen
wij met de auto’s het prachtige Twentse land in.
 
Het weer werkte mee en al snel bereikte we de startplaats, pal naast het Twente kanaal. Het eerste stuk viel niet mee. Het water was haast niet te zien vanwege de waterplanten. Zie de foto. Toen ik dat voor me zag was mijn eerste gedachte, dat wordt zwoegen. Dat viel reuze mee, gelukkig waren het geen waterlelies, die kunnen met dikke stengels vlak onder het wateroppervlak de snelheid van je kano ernstig vertragen. Ik noem ze liesplanten, maar ze kunnen anders heten. Ze gaven prettig mee en daardoor werd het ook wel een leuke ervaring.
Nadat we Rectum een stuk waren ingevaren, zo  heet dag gebied nu eenmaal, hebben we een weldadige pauze gehouden op een speciaal aangelegen visstek dat speels met beton ver boven het water uittorende.
Daarna nog een stukje gevaren naar de Pelmolen van Rijssen. Daar stond nog het hele decor van een openluchttheater met tribune en al. De voorstelling hebben we gemist. Die was de avonden daarvoor al geweest. Maar er zaten nog een paar dametjes na te genieten en een van hen was zo aardig om mij met een fotoalbum toch nog kennis te laten nemen van de voorstelling die er was geweest. Een knusse plek, daar bij die molen. Lidy en ik hadden er al eens eerder kennis mee gemaakt bij een start van de Reggetocht.
 
In de maand augustus met mijn gezin vakantie gevierd op Texel. Daar kwam bij mij weer herinnering aan het Waddenzee varen van twee jaar geleden boven.
Met name de locaties Oudeschild, de haven ervan, en het strand aan de zuidpunt van het eiland. Vanaf het strand duidelijk zicht op het Marsdiep, waar we hebben gevaren, en Den Helder. Ik meende in de verte de contouren van de zandplaat de Noorderhaak te kunnen zien. Het overnachten op de Noorderhaak was een bijzondere ervaring. Via Wikipedia ben ik te weten gekomen dat de zandplaat ca. 4 km groot is, maar zich ook met een snelheid van 100 m per jaar verplaatst richting Molengat en Marsdiep!.  Wetenschappers verwachten dat het over 10 jaar een eiland is. Maar er zijn ook plannen om de zandplaat met Texel te verbinden. De zandplaat wordt ook wel de Razende Bol genoemd. Waarom weet ik staat niet vermeld.
 
Wil je een idee hebben van hoe de zandplaat eruit ziet en waar het precies ligt. Kijk dan via Google Earth.