Prachtig, schitterend, bijzonder fraai. Eigenlijk kwam ik superlatieven tekort om mijn bewondering uit te drukken voor het gebied waar we doorheen voeren op 9 oktober. Plaats van genieten was de Dinkel. Een mooi meanderend riviertje met leuke obstakels en lichte stroming. Zie daarvoor ook de foto?s op de Njord-site.
Met een groep van 18 deelnemers, waaronder maar drie kinderen, konden we naast het prachtige riviertje en het fraaie landschap ook nog eens genieten van een heerlijk zonnetje. De tweede stop die we maakten, duurde met een uur dan ook ongewoon lang. Relaxed in het zonnetje genoten we van de prachtig hoog gelegen zandheuvel waarlangs in de diepte de Dinkel voorbij stroomde. De kinderen gunden zich geen tijd om te eten en drinken. Zo druk waren ze in en bij het water bezig met dammen bouwen en scharrelen en klimmen langs de oevers.

Tja, en waar denk je dan aan, als je je kano door de bochtjes heen werkt. In de eerste plaats is het opletten geblazen, anders vlieg je uit de bocht of je raakt verstrikt in overhangende takken. Verder moest ik letten op Gijs-Jan. Eerst had ik enige zorg over de kans dat hij door sommige obstakels in de problemen zou komen. Dus bij hem zien te blijven. Maar hij kende geen problemen.

Met speels gemak nam hij de bochten en slaagde er voortdurend in om zowat vooraan te blijven
varen. Dat ging dus prima. Een fototoestel had ik niet bij me, dus geen zorgen
over het missen van mooie plaatjes. Michiel, onze natuurfotograaf, wilde de Dinkel
natuurlijk niet missen. Wellicht zijn enkele plaatjes van de Dinkel nu ook op zijn
site te bewonderen. Maar of hij een ijsvogeltje heeft weten te kieken, betwijfel ik. Die
waren natuurlijk allang op de vlucht. Hij zal er niet om hebben getreurd, want hij
heeft een stelletje vlakbij zijn huis wonen. Overigens heeft Lidy bij ons achter aan
de Vierakkerse Laak ook een ijsvogel waargenomen, waarmee ik weer een soort
kan toevoegen aan de lijst met vogels die zich de afgelopen jaren in de wijk ge-
vestigd hebben. Hoezo bijzonder als je hem ziet? Die tijd ligt dus weer achter ons.

Kano?n brengt altijd weer verrassingen met zich mee. Vaar je op de Dommel in een bosrijk gebied, geen huis te bekennen, hoor je opeens geluiden uit een kinderkamer. De melodie ?altijd is kortjakje ziek? en een kinderstem die mamma roept.
Bleek dit uit de portofoon te komen die Lidy bij zich droeg. Peter, die de andere portofoon had, hoorde hetzelfde. Wel grappig en het kwam luid en duidelijk over.
Als je je bedenkt wat er allemaal voor draadloze communicatie door de lucht plaats vindt, moet het wel een kakofonie van geluiden zijn in onze atmosfeer. Stel je voor dat je de gave, of afwijking, zou hebben om allerlei zendfrequenties waar te nemen,

dan zou je waarschijnlijk compleet gek worden. Ja, de Dommel, twee dagen bevaren in een septemberweekend. Het eerste deel kende ik nog van vorig jaar. Lekker veel meanderen en door de behoorlijke stroming een aardige snelheid. Lidy en ik bevoeren onze Canadees en konden zodoende weer heerlijk onze bochten- vaardigheid weer bijschaven. Daarnaast waren er kleine ongemakken zoals takken in het water en overhangende bomen. Dit zorgde ervoor dat ook ditmaal het natte pak een aangelegenheid bleef van de familie Prins. Remco wilde de watertemperatuur wel eens controleren. Lekker water, was zijn commentaar.
De andere dag deed Gijs-Jan bijna hetzelfde. De waterstand was nogal hoog, ongekend hoog volgens enkele wandelaars, met gevolg dat wij niet onder een brug door konden. Alleen Gijs-Jan, de kleinste onder ons met de kleinste boot, kon er net onderdoor als hij tenminste niet met zijn zwemvest achter de rand was blijven haken. Hier had hij duidelijk niet op gerekend en kapseisde, maar wist zich nog net aan de brug vast te houden. Nu was het zo dat hij die dag pers? zijn spatzeil dicht wilde hebben, waar ik niet zo happig op was. Nu had hij er profijt van, want anders was zijn boot vol gelopen en had hij het niet gered terug te draaien. De volgende dag nam hij het spatzeil mee naar zijn klas om te demonstreren hoe hij dankzij het spatzeil uiteindelijk niet was omgeslagen. Hij wilde het verhaal extra spannend maken door te stellen dat het spatzeil zijn leven had gered, wat mij mijn wenkbrauwen deed fronsen. Boos kwam hij die middag thuis, hij had zijn verhaal niet mogen doen.

Het laatste deel van de Bommel heeft wat weg van de Berkel, maar dan wat breder. Er liggen mooie landerijen langs, wat ons uitnodigde om er even te pauzeren. Alleen waren de bewoners niet zo uitnodigend. Ik geloof dat het me nog nooit is overkomen tijdens een verenigingstocht, maar werkelijk waar, we werden weggestuurd. Gelukkig hadden we onze koffie al op. Overigens had ik niet opgevangen wat die mevrouw tegen de anderen had gezegd. Dus veronderstelde ik dat zij onze hobby kwam prijzen. In mijn na?viteit prees ik het mooie landschap en bood haar een snoepje aan, wat ze nog niet eens weigerde. Later hoorde ik pas dat ze ons kwam verordenen te vertrekken. Dat plaatste dat snoepje onbedoeld wel in een ander daglicht.

Wat voor water is er zoal nog meer onder mijn kano doorgegaan de laatste twee maanden. Het water van de Noordzee heb ik tot in alle gaatjes van mijn lichaam gevoeld. Juist brandingvaren, met Ren? en zijn zoon Pim, met Eric en zijn kinderen (die overigens meer mee waren gegaan om kuilen te graven) en Lidy en ik met onze kinderen (hetzelfde verhaal als bij Eric). Wel om te varen waren Merel en Jessica meegegaan. Voor hen was brandingvaren de eerste keer. Daar had de zee geen rekening mee gehouden en zij hielden het voor gezien toen bleek dat zij niet door de branding heen konden breken. Zij hielden zich toen maar bezig met zwemmen en ook kuilen graven. Ook Lidy vond het te zwaar, dus bleven uiteindelijk Ren?, Eric en ik over om de zee te bedwingen, of om ons door de zee te laten bedwingen, wat de zee overigens bij Ren? niet lukte. En dat allemaal bij Scheveningen, onder het oog van de massa.

Ook het water van Neuss heb ik leren kennen, mijn eerste keer op dat riviertje. Wild was het niet, wel wat leuke waterstroompjes met walsjes. Op die walsjes ben ik wel enkele keren omgeslagen. Jan Westerink had er ook zijn vuurdoop. Ons kersvers nieuw lid, was zo moedig om ook het woeste water op te zoeken, wat hem geheid een continue nat pak opleverde. Maar niettemin deed hij het toch maar en het resultaat was dat hij wel leerde zijn kano meer onder controle te houden. Eric, Guus en Jessica kende Neuss al wat beter en wilde ook het laatste stukje afvaren.

Aangezien ik in een glasscherf was gestapt, kon ik mooi de auto naar het eindpunt brengen. Tevens kon ik daardoor enkele mooie plaatjes schieten, zie onze Njord-site. Ik was met de auto veel eerder op het eindpunt, een jachthaven aan de Rijn (of moet ik zeggen Rhein). Hierdoor was ik in de gelegenheid aan de oever van de Rijn van de zon en het uitzicht te genieten. Ook kon ik lekker wat filosoferen, zoals over het feit dat ik door aardige Duitsers de goede weg kreeg gewezen, wat mij deed denken aan verhalen van Nederlanders die opgaven van het feit dat ze een, de weg vragende, Duitser de verkeerde kant op hadden gestuurd, wat geloof ik iets met een oorlog uit ver in de vorige eeuw had te maken. Ik prees me gelukkig dat de Duitsers blijkbaar aardiger zijn dan de Nederlanders.

Een ander klapstuk, de zoveelste dit seizoen, wil ik jullie niet onthouden. Namelijk de Veluwerally. Onze vereniging was hier maar liefst met 14 deelnemers vertegenwoordigd. Twee in een kayak en de rest in de Njordees. Hoe dat kan laat ik jullie zelf raden of laat het Peter S. de Vries maar uitzoeken. Een feit is dat wij hiermee, op de 50 km. afstand, de trofee voor de meeste deelnemers wisten te winnen.
De sfeer was goed, het tempo lekker hoog, en er was een aangenaam zonnetje. Wat dat zonnetje betreft, dit jaar heb ik maar ??n tocht meegemaakt waarop dat zonnetje het af liet weten, namelijk De Wieden. Wie zegt dat we het slecht hebben getroffen met het weer dit jaar, kan ik toch echt niet geloven.
Dankzij de goede organisatie van Ricco, waren we dit jaar heerlijk vroeg thuis. Om halfzes zaten we, de haartjes nat en gekamd, aan tafel met enkele heerlijke pizza?s. Het levens genieten kan tenslotte niet altijd spiritueel zijn. Ik hoop velen weer te zien bij de sluitingstocht, tot dan.