Peter S de Vries

Ik zit in de trein en rijdt door het donkere Nederland richting de Achterhoek.Via de ruit bespiet ik de mensen. Op mijn laptop schrijf in mijn column. Een jazzie muziekje op mijn koptelefoon. Kijkend naar mezelf in de ruit vraag ik me af wat er van mij is geworden?en wat van de wereld. Misschien wel hetzelfde wat van Aartsen of Marco Pastors zich afvroegen na hun verkiezingsnederlaag. Misschien keken beide heren ook in het treinraam en zagen zichzelf. Oh nee, het raam van hun beamer of Mercedes zal het geweest zijn.

Als Peter S. de Vries heb ik, net als bovenstaande heren, ook een soortgelijk doel uitgezet in mijn vorige column. Na het tellen van de mailtjes bleek dat 39,9% van de leden voor behoud van Peter S. de Vries heeft gestemd. Mijn streven was 40%. Net als Pastors (1/3 van de Rotterdamse stemmers voor hem) en van Aartsen (die op 13,8% bleef steken i.p.v. 14%). Net als hen moet ik hier mijn conclusies uit trekken. Ik heb mijn doel duidelijk niet behaald, gefaald en moet daarom opstappen.

Terug naar mijn levensterugblik. Ondanks de verkiezingswinst op links, wat op zijn tijd toch zeker de tint van de column was, zit ik nu met een laptop in de trein te werken. Links lullen, rechts vullen. Geldt voor de andere beide heren wellicht rechts brallen, afvallen? Misschien wordt mijn ?radicale? praat ook wel gezien als hofstad netwerk of nee als ?kano klucht?. Het wordt mij te heet onder de voeten.

Om deze redenen zal ik dan ook in de anonimiteit duiken. Wellicht zal ik nog enige Hans Wiechel neigingen krijgen. Lekker schreeuwen vanaf de zijlijn. Men zal nog vele jaren dreigen met mijn naam. Peter S. komt terug hoor. Ons Lochemse zwaargewicht zal je de oren wel eens wassen.
Of misschien het bedrijfsleven als toekomst? Topman bij Essent ofzo. Die heeft dit jaar net als het jaar ervoor een bonus van 2 ton gehad en in totaal weer ruim 8 ton opgestreken. Ik leef van zo?n 7000 euro per jaar. Ach, ik weet niet wie er gelukkiger is. Wat zou ik doen met 8 ton of nee, 16 ton? Ik denk dat het snel op is. Je kamer wordt een villa, je kano in Lochem een jacht in Monaco, de vissticks van de euroshopper; kaviaar en van vrijgezel naar 10 vriendinnen. Voor even wel leuk maar dan wel tien keer gezeur over mijn rondslingerende sokken, mijn late thuiskomen van mijn ?werk? enz. Nou, laat maar. E?n keer is ook genoeg, zucht?

Ooit worden mijn Peter S. pennenstreken verfilmd. Net zoals ?Evelien? uit Vrij Nederland nu op Net 5 als serie komt. Mensen als Giphart spreken dan lovende woorden over mijn jonge jaren als columnist.

Is dat het dan! Doe ik afstand van mijn positie omdat ik er onvoldoende glamour aan vind hangen? Toch weer de centen? Nee, ik mis jou. Net als in Parijs. Samen moeten we weer eens wat vaker het water op gaan. Niet meer lullen maar toertochten vullen. De peddelen annex spatel in het water i.p.v. papieren gebater. Een mooi motto om het komende vaarseizoen een serieuze aanslag mee te plegen. Een aanslag op de toertrofee.

Al typend in de trein was er bijna een meisje voor gesprongen. Gelukkig ging het goed. Wat is het leven betrekkelijk. Het kijken naar mijn eigen spiegeling in de ruit, benik maar even mee gestopt.
Als recht dooraarde Nederlander dan maar even een ?geld terug bij vertraging? formulier invullen. Misschien iets wat de heren Wiechel, Pastors en van Aartsen ook zouden willen doen voor de afgelopen maanden.

At yours service Peter S.

PETER S. DE VRIES: IK WIL VRIJHEID.

Ik wil vrijheid en onze democratische wijze van leven beschermen. Afgezien van wat een democratische samenleving is, bewerkstelligen we dit steeds meer door controle. Wil ik mijn kantoor binnen; bliep pasje. Printen met een code, om geen afdrukken vrij rond te hebben slingeren In het centrum van grote steden en bij de pinautomaat hangen camera?s voor mijn veiligheid. Maar wat maakt het uit, je hebt toch niets te verbergen? Dat heb ik dus wel en dat heet privacy en ook vrijheid. In een politiestaat, daar heb je geen vrijheid en dus ook controle. Maar ik kano nog altijd in een land, waar ik zelf bepaal waar ik vaar. En controle is geen vrijheid. Want, of ik er nu voor kies, om mijn mening te uiten door een brave column te schrijven, of juist door in een te kappen bos in de bomen te gaan hangen, maakt nog al wat uit. In dat bos heb ik mij te legitimeren. Al is het maar, omdat ik buiten de wegen en paden hang. Van de burgervader aldaar, hoef je het ook niet te hebben, want die passeert de (democratische) Schinveldse gemeenteraad gewoon. Tijd voor een gekozen burgemeester, ga je haast denken.
Kiezen kun je wel voor een eigen zorgverzekeraar. Maar dan kun je alleen kiezen voor meer geld en minder dekking. Hoewel ik met ?oud en nieuw? ging twijfelen, wat dat beetje extra premie er nou toe doet. Als graadmeter nam ik de hoeveelheid vuurwerk in de ?beneden modale wijk? waar ik mij bevond.
Vrijheid betekent, dat je uit mag komen voor je mening. Een kano?r voor roeier uitmaken, of iemand een geitenneuker noemen. Kippenneuker kan ook, want je verstaat die taal evenmin, als die van de neuker zelf. Zie hier het probleem, een communicatieprobleem. Hoe dat komt? Door controle. Als je niet gepakt wordt, hoef je je ook niet druk te maken en je verantwoordelijk te voelen. Dat hangt deels samen met opvoeden. Bij sommigen is het een het kwestie van verbieden, bij anderen juist ?ze moeten het allemaal eens geprobeerd hebben?. Praktijkvoorbeeld: de overheid wil alcohol onder de 18 verbieden. Erg goed voor je eigen verantwoordelijkheid.

We stellen, dat we leven in de eeuw van de technologie, maar eigenlijk is het de eeuw van de communicatie. Technologie speelt daar een grote rol bij. Alleen communiceren we niet voldoende via gevoel, maar teveel via regels. Als ik jou niet begrijp, verniel ik als geitenneuker heel wat makkelijker je kano, dan wanneer ik je wel snap. En met snappen bedoel ik geen afdwingen, maar omdat ik me verantwoordelijk voel.
Het is dus de schuld van onze vergankelijke jeugd. Maar is het ook niet verwarrend? Aan de ene kant moet je als jongere leren hoe alles werkt, je oefent. Aan de andere kant, krijg je in elke situatie weer andere waarden en normen te horen en moet je die ineens allemaal al kennen. Om het extra moeilijk te maken, heb je op school, op straat, thuis en op je vereniging allemaal verschillende waarden en normen.
Oplossing? Je moet gepaste verantwoordelijkheid hebben. Eerst een beetje en als dat lekker loopt een beetje meer. Dat, samen met de mogelijkheid om op je bek te gaan. Jij leert van hen en zij van jou. Ook dat laatste, want dat is echt communiceren. De jeugd is de toekomst en niet de bak VMBO-verderf, zoals ze nu afgeschilderd worden. En waar kun je beter leren dan binnen een vereniging,
een buurthuis of een kanovereniging. Binnen dat clubje communiceer je, oefen je. Dit is geen nieuwe gedachte, alleen kent niet ieder??n hem meer.

Maar wie luistert er nu naar mijn idee?n? De politiek in, is mijn broer Peter R. niet gelukt. Daarom pas ik het schaalniveau wat aan en doe ik een oproep. Minstens 40% van de Njordleden moet voorstemmen, om mijn columnistencarri?re overeind te houden. Daarom hier mijn oproep. Breng je stem uit op kanobabbels@hotmail.com dan kan ik net als mijn broer bezien, welke wending mijn carri?re zal gaan nemen.

Deze maand was wel erg heftig. In de afgelopen week ben ik natuurlijk rellen wezen kijken in Den Bosch. Daarover straks meer. Eerst wil ik reageren op KABABS. Hij/ zij verklaart dat dit vervuiling is van de Kanobabbbels. Je kunt het ook niet lezen. Net als de Playboy. Die leest iedereen ook vanwege de interviews, niet vanwege de foto?s. KABABS wil mij echter uitlokken. Verleiden tot emotionele uitspraken, omdat hij mijn familie beledigd. Nou zover krijgt hij mij niet. Ik ben koel als ijs. Misschien mag ik een voorstel doen. Ik heb in de Graafse wijk in Den Bosch gezien hoe je moet rellen. Kom maar een keer langs dan? oh nee geen agressieve emoties.

Kijkend naar de verderfelijke media van de commerci?le rakkers had ik een idee. We kunnen het programma ?Ja, ik wil een miljonair? omtoveren naar ?Ja ik wil een kano?r?. Iets voor Peter S dacht ik. Hierbij doe ik dus een oproep. Reageer!!!

Terug naar KABABS, hij/ zij wil meer diepgang, meer klasse. Vandaar dat ik mij maar eens in de proza en po?zie stort.

KAKBAS de onbekende,
Tot hem zal ik mij wenden.
Zoekend naar zijn ware identiteit,
Door zijn opmerkingen niet altijd gevleid.

Wie is die persoon wat wil hij/ zij,
Of misschien zoek ik tevens naar mij eigen identiteit.
Opzoek naar een mooie kerstgedachten,
Misschien iets wat je van Peter S. niet zou verwachten.
Vandaar KABABS geen stakend (kerst)vuur,
Dat staat je binnenkort erg duur.
Kom op ik daag je uit,
Ik ga winnen ga daar maar vanuit.

Is uw glas wijn al leeg, het haardvuur nog warm. Mooi. Prettige kerst en een gelukkig nieuw jaar.

The Hunter.

P.S. Dit jaar geen terugblikken op het afgelopen seizoen. Zoals alle commerci?le programma?s doen. Ik kijk naar het openen van het jachtseizoen.

Peter S. de Vries
Feestdagen, wat moet ik ermee?

Ik zag laatst de nieuwe kerstclip van ?de jeugd van tegenwoordig?. Je weet wel dat rapgroepje van Watskeburt. Katja Schuurman zingt wulps gekleed het refrein. Geen onaardig uitzicht maar ook geen onaardige tekst. Afgezien van wat oversekst uitspraken die de heren niet schuwen (zeker niet in andere liedjes), zetten ze wel even een goed standpunt neer over het overtrokken kerstgedoe. ?Ik heb geen honger maar ik prop me vol? een van hun zinnen. Dat is ook een beetje wat ik tegen kerst heb.

Wat betreft mijn eigen kerst; prop ik me ook vol. Van al dat lekkers blijf ik ook niet af. Maar toch, het is allemaal een beetje gemaakt. Bij eigen huis en tuin e.d. kijken ze naar de laatste kersttrends. Alsof ik elk jaar nieuwe ballen voor in de boom ga kopen. Weet je wat zo?n ding per stuk kost! Bleef het maar bij ballen. Intratuin Vreeman zal in Lochem ook dit jaar wel weer een file geven vanaf de schouwburg tot aan hun parkeerplaats.
Over eigen huis en tuin gesproken, ik hoorde laatst in het nieuws dat een aantal meiden uit een Amsterdams meisjesstudentenhuis dachten ook om maar eens een kamer te schilderen. Toen kwamen ze ineens twee webcams tegen met draadjes naar de buren. Nu is het van studenten vrij bekend dat ze nog al eens verhuizen (en dus schilderen). Dus (a) wie zegt jou dan dat de volgende bewoonster weer zo leuk is. En (b) misschien moet eigen huis en tuin naast het schilderen ook maar eens een itempje maken over het inbouw van webcams. Zelf heb ik een huisgenoot waarvoor ik geen webcam nodig (wil) hebben. De audio ondersteuning (door twee deuren heen) is dusdanig dat je daar geen extra prikkels van beeld bij kunt hebben.

Terug naar die Amsterdamse webcams. Stel je voor dat die draadjes bij jou uitkomen zonder dat je dat weet. Je hebt zelf nooit een videobeeld gezien maar viert wel een eenzame kerst in de cel. Zeker zo eentje van het type Schiphol (want er schijnen meer van dat soort
doe-het-zelf complexen in Nederland te staan). Maar dat is politiek.
Dat brengt mij tot de combinatie vrouwen en politiek. Angela Merkel, Rita Verdonk, Nelie Kroes, Hanja Maywegge; het zijn allemaal vrouwen van politieke klasse. Afgezien van hun inhoudelijke standpunt, staan ze hun mannetje. Dat laatste bedoel ik ook wat letterlijk. Want echt topmodellen zijn het niet. Niet dat dat hoeft. Balkenende en Donner zijn ook niet echte de meest sexy verschijningen. Het lijkt echter soms wel of mooie(re) vrouwen niet op dit machtsniveau mogen functioneren. Is er een soort van glazenplafon? De enige die ik laatste zag was een Belgische minister (meen ik) van ruim 30 jaar. Knap, intelligent en iets te oprecht over Balkenende zijn klein burgerlijkheid. Van het kaliber Femke Halsema toen ze nog lang haar had, zal ik maar zeggen. Dat ze bewust ongehuwd moeder was moest er wel even bijgezegd worden. Je moet kennelijk toch iets hebben waarmee je laat zien dat je de postbank leeuwenbrul bezit. Nou, ik kano bij Njord. Is dat wat?

Bevat het botenhuis trouwens al verlichting langs de daklijst, een verlichte boom, kerstman en trappetjes in de vensterbank? Misschien maken we dan kans op de Eneco straatprijs. Een prijs voor de mooiste verlichting. Ik dacht dat we volgens de reclame een beetje rustig aan moeten doen met stroom. Nou ja, het zal mijn klein burgerlijkheid wel zijn.

Zo, ik heb ook weer laten zien dat ik een kritische consument ben. Dan kan ik nu zonder schuldgevoel alsnog de komende dagen los gaan. Voor de komende tijd zet ik mezelf even op de naast staande kerstbal stand. Die is sinds kort helaas gelijk aan het beeld van mijn webcam naar de andere buren.

Prettig kerst en een gelukkig nieuwjaar!

PETER S. DE VRIES, ben ik wel ?hufterig? genoeg?

Vraagt u zich dat nooit af? Waarom heb ik een oude fiets (vrij te interpreteren term) en die andere gast ??ntje met een blingfactor van 10? Waarom ben jij niet de chef van de afdeling i.p.v. die hufter die er nu zit? Neem de middelbare school. Degene met de grootste bek in de klas, die de meeste anderen pest, krijgt het meeste ontzag met bijbehorende privileges in de groep. Of neem ??n van mijn huisgenoten. Die flikflooit de hele dag, voor de rest van het huis hoorbaar, met zijn vriendin. Ik daarentegen, zit te leren en een column te schrijven. Het lijkt wel of degene die het spel het vuilst speelt, de hoogste beloning krijgt.

Heeft Darwin dan toch gelijk met de evolutie theorie? Is de huidige giraffe eigenlijk de grootste hufter onder de giraffes geweest. Heeft hij daardoor de slag der evolutie overleefd? Terugkoppelend naar mijn huisgenoot en mijzelf, devolueer ik dan, omdat ik me niet hufterig genoeg gedraag. Ik zie twee uitwegen om mezelf uit deze nare en benarde positie te schrijven.

Als eerste heb ik met het lezen van wat sociologie begrepen, dat mensen positieve dingen graag aan eigen handelen toeschrijven (internal attribution) en negatieve gevolgen aan anderen (external attribution). De zogenaamde fundamentele toerekeningsfout. Conclusie: eigenlijk ben ik wel een hufter, maar ik onderken het zelf niet, of leg het er niet zo dik bovenop. Denkend aan de hoeveelheid fietsen die ik bezit (waaronder geen echt oude fietsen), blijk ik inderdaad een ?player? te zijn.

Op zoek naar verdere external attributions kom ik op punt twee. Misschien is de mens de evolutie dan toch een beetje ontsprongen. Afgezien van de natuurlijke drang, die o.a. mijn huisgenoot uit, kunnen wij mensen plannen voor de lange termijn en daar naar op korte termijn handelen. Ik ben nu aan het leren i.p.v. dat wat ik al beschreef bij mij in huis. Emancipatie heeft vrouwen ook meer de mogelijkheid gegeven de hufterrol zelf aan te gaan nemen.

Maar wie naait u nu eigenlijk het meest? Niet uw buurman of collega. Als individu staan zij niet sterk genoeg. Net als op de middelbare school is er niet ??n etter, maar hebben ze zich verenigd. De zogenaamde collectieve actor doet zijn intrede. Hufters als de belastingdienst, het incompetente college van B&W van uw eigen gemeente, de ANWB, het kabinet of grote multinationals. Hun eigen belang lijkt soms zo overheersend, dat het algemene belang ondersneeuwt. Dat is ook haast logisch, want wie, binnen zo?n organisatie, kun je nu rechtstreeks aanspreken op zijn of haar maatschappelijke verantwoordelijkheid. Alle toplieden zijn immers ?slechts? in dienst van de organisatie en handelen namens leden. Dat zijn de aandeelhouders of de kiezer. Die achterban houdt zich meestal stil, zolang er winst wordt gedraaid. Of dat nu ten koste gaat van het andere algemeen belang, vergeten we maar even. Dat bij Prinsjesdag de topinkomens er lekker op vooruit blijven gaan en gezinnen met dubbelmodaal (oh, wat zijn ze zielig) gecompenseerd worden, lijkt de huftertheorie weer te bevestigen.

Zal ik u dan onthullen wat het werkelijke geheim van deze maatschappij is? Wees een rat. Een rat is een hufter in schaapskleding (mooie uitdrukking trouwens). Hij of zij spant anderen voor zijn karretje, laat hen het openbare hufterwerk opknappen en strijkt zelf de winst op.

Ok?, eer en lof zul je nooit ontvangen. Maar je krijgt wel voor elkaar wat je wilt. Of ik een voorbeeld kan noemen? Uhhhh?? schrijf bijvoorbeeld onder een pseudoniem een column in de Kanobabbels.

PETER S. DE VRIES EN DE ZOMERSE ROMANTIEK, WAAR WAS JIJ?

Al voordat de zomervakantie echt begon, mocht ik er even aan proeven. Romantiek! Met een zeilbootje op de Loosdrechtse plassen. Kabbelend water, een hapje en een drankje en een lekker zonnetje. Stereotype, maar heerlijk.
Niet ieder??n leek zo over deze ambiance te denken. Op de vele, te dure sloepen met Ralph Lauren-poloshirttypes, ging het om het zien en gezien worden. Helaas voor de mensen in de midlife-crisis, maar ook voor de jongere figuren. Niemand kon tegen deze zongebruinde jonge kanovarende adonis op. Elke varende Njord?er staat hier al om bekend. Op de wal was het gedrag van mijn omgeving niet anders. De grote SUV?s reden af en aan. Van mijn zijde, verbazing alom. Zeker toen ik het er later met iemand over had. Hij zei, dat hij zich er ook zo aan stoorde. Zijn beweegreden was echter, dat er vroeger op Loosdrecht tenminste nog klasse was. In de tijd, dat men er voornamelijk nog uit het Gooi kwam, zag je tenminste nog een mooie Porsche i.p.v. zo?n ?overdone Jeepding?. PARDON, dat was mijn statement niet! Zijn we bezeten door bezit? Waar is de passie, het gevoel en de romantiek? Ook bij mij ontbrak die, maar dat kwam vooral omdat jij er niet was.

Waar vind je dit gevoel wel? In Parijs, de stad van de liefde, waar in de dagen ervoor, tijdens mijn vakantie op het Franse platteland bijna geen mooie vrouw te bekennen was, struikelde ik er in Parijs over. Frans centralisme ten top. Ja, dat noem ik nog eens vakantie (en dan de Postbank leeuwenbrul). Helaas spreek ik geen woord Frans, dus kon ik niets aanvangen met de vele ?loslopende? dames. Er waren ook heel veel stelletjes. Samen op de foto bij de Eiffeltoren, gearmd door de straten, of zoenend in de metro. Leeftijd deed er even niet meer toe. Hier was naast Dior, Gucci en Prada ? la sex and the city, ook de gevoelskant aanwezig. Iets waaraan in deze wereld nog wel eens gebrek lijkt te zijn. Alles leuk en aardig, maar ik was alleen in Parijs. Zonder jou.

In Groot-Brittanni? leek juist weer een gebrek aan gevoel. De VS wilde op de G8-top in het Schotse Glen Eagles geen Kyoto-achtig besluit nemen, want dat was slecht voor hun economie. De derde wereld kwam er bekaaid af met enkele miljarden aan steun. De investeringen in ontwikkelingshulp worden meestal uitgevoerd door bedrijven van het land dat de hulp verstrekt. Zo is ons eigen kringetje weer rond. Tevens zijn westerse subsidies voor eigen producten blijven bestaan, waardoor een Afrikaan nooit kan concurreren op de wereldmarkt. Het knallende tegengeluid in de Londense Metro en bus, gericht op een andere kwestie, gaf wel blijk van passie. Wel in een overtrokken en fundamentalistische vorm. Gelukkig was jij daar ook niet.

Waarom verbaas ik me nu zo vaak over deze wereld? Ben ik zo?n idealist of kom ik de oude man in mij nu al tegen, die over ?vrogher? praat? Ik denk, dat verbazing juist een gezonde eigenschap is. Iets wat filosofen als Sartre en Nietzsche ook als ??n van hun drijfveren hadden. Ik denk, dat een bepaalde mate van verbazing je scherp houdt, net als idealen, dromen en passie. Iets wat ik ook in jou terug zie. Je bent mooi, slank en geelblond. Als we samen in ons element zijn, zijn we niet te stoppen. Hiervoor had ik een witte, maar jij bent mooier. Met je luiken en grijplijnen in de juiste maten. Je woont op de Hoeflingweg in Lochem. Eigenlijk zijn we te weinig samen, maar tot een scheiding zal het nooit komen. Ik had graag met je over de Seine gevaren en samen op de foto gegaan op de Eiffeltoren. Ook op Loosdrecht hadden we ons goed kunnen meten t.o.v. die poenerige sloepen. Jij bent veel slanker en ranker. Ik had die jaloerse gezichten wel eens willen zien.

PETER S. EN DE KANO-HOMO SAPIENS OP DE DANSVLOER.
Kanotechnische vaardigheden voor op de dansvloer

Middels Peter S. krijgen de lezers langzaam inzicht in het leven van de auteur. Hier zal ik een stukje inzicht geven in mijn wilde-studenten-feestleven, ehhhumm. Op zijn tijd is daar namelijk een verjaardag, feestje of andere gelegenheid, waarbij het geluidsniveau van de muziek naar een dusdanig niveau stijgt, dat ik in gelijksoortige arbeidsomstandigheden, volgens de ARBO-wet, gehoorbescherming zou moeten dragen. Maar ja, je wilt de hippe man zijn, dus stort je je in het dansgedruis. Tussen deze bewegende menigte, stoere mannen en naveltruitjes, moet je laten zien, dat je je soepel kunt voortbewegen op de tonen en dreunen van de muziek. Iets wat voor de blanke medemens toch al wat moeilijker gaat dan voor degene uit zuidelijke oorden. Daarom in deze column weer een stukje van de Peter S. de Vries versiercursus. Ditmaal een technische i.p.v. een maatschappelijke beschouwing. Eerst de vraag, waarom dansen mensen? Ik heb eens opgevangen, dat vrouwen eigenlijk met hun heupen bewegen om aan te tonen hoe goed zij kinderen kunnen baren. Mannen zullen dan bij deze theorie wel weer een laf aanhangsel zijn, zoals wel vaker in de natuur (bron: animal planet e.a.). Nu is dat wel het laatste wat mij op de dansvloer bezig houdt, maar toch even ter informatie.

De kano-sapiens heeft op de dansvloer uiteindelijk een voorsprong. Hij of zij, uitgaande van een geoefende vaarder, heeft namelijk de kanotechniek als tweede natuur. Toen ik mensen laatst uitleg gaf over de heupzwaai en we later op de dansvloer stonden, werd de demo van deze beweging opnieuw van mij gevraagd. Een aantal dames in mijn omgeving volgden. Dat succes smaakte naar meer, dacht ik! De peddelaar/ kano-sapiens heeft namelijk meer in zijn mars. Zet daarom voordat u verder leest eerst een muziekje op met een flinke beat. Zo kunt u de tekst beter begrijpen en tegelijk oefenen welke dansbewegingen ik beschrijf.

Ga staan en doe dan de lage peddelsteun. Eerst naar links en dan naar rechts. Best hip, dacht ik zo. Nu de hoge steun. Je ene arm naast je en met de andere een draaiende beweging, net als op het water. Ook die is vet cool. Pas op dat je geen andere mensen raakt in je enthousiasme! Stap vervolgens uit je kano, met twee handen naast je om de kuiprand. Een variatie hierop is, dat je achter je de kuiprand vastpakt met je ene hand en de andere hand op de kant (graspol methode). Weer een Whoei Verse move erbij! Nu de stap naar kanopolo. Dat is voor de geoefenden onder ons. Je komt aanvaren en wipt een balletje al varende met je peddel uit het water. Dat is hem dus echt wel!
Speciaal voor Jan Raterink en Johan Terwel wil ik aan dit alles de fameuze ?grasmaaier move? toevoegen. Zij hebben al heel wat maaibaantjes op het grasveldje voor het botenhuis getrokken. Uitleg:: doe alsof je een handgrasmaaier in beide handen hebt. Kijk cool, beweeg de grasmaaier naar voren, knik de polsen enigszins en rustig op de maat weer naar achteren. Een kleine heupbeweging maakt het geheel helemaal af.

Meer idee?n? Mail ze naar onze redactie. Op de Njord-re?nie in september kan er dan misschien een kanodance-competition komen.

Op de foto?s hiernaast ziet u enkele voorbeelden, die voor u als lezer, de kano- dance-moves doen illustreren. Ik wil in dit schrijven niet verder uitweiden over kanotechnieken voor de kano-sapiens bij het brommerskieken, of wanneer hij of zij in een nog verder stadium is aanbeland. Dat vraagt ten eerste meer empirisch onderzoek van mijn zijde en/of meer van uw fantasie. Voor de Peter S. de Vries column wil ik het bij het laatste houden.

PETER S. DE HORMONEN EN DE LENTE.

Het zonnetje gaat weer schijnen, lammetjes in de wei en onder de mensen stijgt het hormoonniveau ook weer naar zonnige hoogten. Met de komst van de lente constateer ik steeds weer voordelen van het vrouwelijk geslacht t.o.v. de man. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil me echt niet laten ombouwen tot Petra S. de Vries. Daarom de verhouding van de eigentijdse man en vrouw nader beschouwd. De eigentijdse man. Slachtoffer van zichzelf. Zeker in de lente. Een man wordt met al dat chemisch/ hormonaal geweld in zijn bloedsomloop, meteen als ongeremd beschouwd. Een aantal heren maken dat imago naar vrouwen ook meteen waar. Over het algemeen is het echter een vooroordeel, waar je als man moeilijk vanaf komt. Vrouwen hebben van binnen dezelfde chemieperikelen, maar kunnen daar net een wat betere draai aan geven. Bij hen heet dat vrouwelijke charme, zomers gekleed, ontdeugend/ gedurfd. En dat kun je dus als man niet in de strijd gooien. Doe je daar- entegen het tegenovergestelde, dan ben je het type dat als ?broer? gezien wordt. Niets mis mee, maar een relatie met je zus zit er niet zo in. Moeten wij mannen het dan van de fysieke kant in de vorm van spiermassa hebben? Mijn gebruinde en gespierde kanolichaam? Nee, zo hard gaat dat ook weer niet met een beetje peddelen. Misschien is een krachthonk in het botenhuis een goed idee? Over goddelijk gesproken, een ieder heeft uiteraard de dood van de Paus mee- gekregen. Ik heb de begrafenis op tv gezien. Of ik in iets goddelijks geloof? Niet zoals de paus in ieder geval. Ik geloof bijvoorbeeld wel in condooms. Hoewel het niet zo goed is voor de jeugdige aanwas van onze kanovereniging. Dat terzijde ik geloof ook in mijn goddelijke kanolichaam, mijn engelengeduld en mijn hemelse gevoel voor maatschappelijke rechtvaardigheid. Als we allemaal nu eens dat goddelijke stukje in onszelf, wat voor ieder??n anders is, eens zouden gebruiken. Dan hadden we allemaal hetzelfde geloof en kwam er iets van de grond. Best handig. Of ik nu het geloof in de mannelijke toekomst ben verloren? Nee, het lijkt meer op een soort van Paasakkoord van D?66. Laten we toch maar doorregeren. Nu verkiezingen wordt helemaal niets. Maar niet alleen de man zit in een crisis. De vrouw des te meer. Sinds de jaren ?70 is de emancipatie en maatschappelijke verandering pas echt van start gegaan. De vrouw is er uiteindelijk ook een beetje het slachtoffer van. Ze heeft nu zoveel vrijheid, dat ze niet meer weet wat te kiezen. Die stoere man trekt haar wel aan, maar in de toekomst is haar enige recht dan het aanrecht. Het alternatief is die softe man. Die is wel ge?mancipeerd, maar laat over zich heen lopen. Ook vrouwen hebben een Paasakkoord gevoel. Mocht je dus net geboren zijn en behoren tot de volgende generatie, LUCKY YOU. Tegen de tijd dat je groot bent is dit probleem opgelost. Dit hele fenomeen zie je erg goed terug bij het televisie programma ?boer zoekt vrouw?. Een flink aantal vrouwen (vaak van middelbare leeftijd met een eerder huwelijk achter de rug) worden gekoppeld aan een aantal boeren. In het begin zagen een aantal vrouwen het landleven op de boerderij wel zitten. Al die dieren, gezellig en sfeervol. Maar wanneer Sieta een varken zijn rug moet boenen of er een schuur met kippen op transport gaat, lijkt het ineens allemaal (terecht) veel minder romantisch. De beste aanpak heeft boer Joris. De vrouw waarmee hij een kort reisje mocht maken had twee gebroken enkels. Daardoor moest hij haar in zijn armen dicht bij zich over drempels en op stoelen dragen. Vervelend hoor. Zo wil ik wel met de presentatrice van het programma (Yvonne Jaspers) op stap Concluderend denk ik, dat wij als Njordmannen daarom in een groot voordeel zijn. Sport, een beetje Achterhoeker, maar niet teveel. Ik denk, dat dit mede een verklaring geeft voor de scheve verhouding mannen en vrouwen binnen Njord. Mannen zien Njord als een soort leerschool. Wanneer je nu het kledingadvies van mijn vorige column ook aanhoudt, voorkom je dat je een ?standaard-suffe-merkkleding-kerel? wordt. Want je moet ook origineel en ?one of a kind? blijven. Zo leer je dus ook nog wat van deze column. Misschien moet ik hem ook maar eens naar een blad/ magazine voor jonge vrouwen als Viva of Yes mailen.

PETER S. HET NJORD-PERSPECTIEF.

E?n pizza ‘Tonino’ graag. Ik sta bij de Pizza- hut op Amsterdam CS te wachten op mijn trein. Ik kom net terug van de demonstratie tegen de huidige kabinetsplannen. Bezuinigen is ok?, maar niet op deze wijze. Ik krijg een pizzapunt, slap en klef, veel kaas en tomaat en verder eigenlijk niets. Oh ja, 3 euro armer. Hier ga ik volgens mij, zelf maar eens op bezuinigen. Daarnaast ben ik blij, dat ik niet van een uitkering hoef rond te komen. Voor hen heeft het kabinet toch wel het minste oog. Enige verdeling van welvaart en wat collectivisme, dreigt een beetje zoek te raken. Dat geldt ook voor mijn pizza ‘Tonino’ Ik heb veel minder beleg, dan mijn buurman, welke mooi voorzien is van een herrieklepper, FNV hoofdband en ?Ja dag? hand/ demonstratie bord.
Zwijgzaam eten we onze punt pizza op en ik neem een volgepakte trein richting huis. Hoezo geen collectief gevoel. Een spandoek in je nek en de geur van andere mensen, die ook een ‘Tonino?tje’ gegeten hebben op 30 cm van je vandaan, doen anders denken.

De volgende dag maak ik een wandelingetje. Voor een kanotochtje is het te koud en het weer te wisselvallig. Ik bedenk me, dat we als maatschappij het best wel goed hebben en dat veel mensen ook maar eens moeten leren omgaan met geld. Vandaag wordt het vuilnis opgehaald. Wat daar allemaal bij ligt! Ik zie er zelfs een bloedmooie computer bij staan. Zonde om zomaar weg te gooien. Thuis sluit ik het ding aan. Na wat antivirussoftware er overheen gehaald te hebben, draait ie weer als een zonnetje. Ik heb het ding voor 50 euro aan een Amsterdamse taxichauffeur verkocht???

In het kader van een beetje bewust consumeren, wil ik deze winter daarom een cursus ‘houten kano bouwen’ organiseren op de kanovereniging. Met resthout en minimale middelen, gaan we met vele enthousiaste leden van Njord onze eigen vaartuigen bouwen. Het leuke van zelfbouw is, dat het eindproduct iets van jezelf is. Je ziel en zaligheid is er in vastgelegd. Je kent je eigen bootje, weet precies wat wel en niet kan, want je hebt het zelf gemaakt. Bedenk je een jaar later, dat dat puntje of dekluik toch net iets anders moet, dan maak je dat zelf anders. Mensen zijn zo consumptief ingesteld, dat ze in dat geval liever een andere boot kopen. En dan al die bezuinigingen en contributieverhoging ook nog. Ja het is me wat.
Dit alles wil niet zeggen, dat we terug moeten naar vroeger tijden. Het wil wel zeggen, dat je met een beetje bewuste (kano)instelling, het in een eigentijds jasje kunt steken. Niet alles is vanzelfsprekend en niet alles moet maar gewoon kunnen. Je moet er even over nadenken. Dat laatste schijnt best moeilijk te zijn. Of niet meneer Zalm. Al die demonstranten snapten het gewoon allemaal niet. Misschien moet u ook maar eens vanuit een ander perspectief naar zaken kijken i.p.v. vanuit uw eigen (ivoren)torentje. Oh nee, het is eigenlijk het torentje van Balkenende, maar dat was iedereen al bijna vergeten. Die zit onderhand wel in de WAO met zijn voet.

Conclusie; het Njord-perspectief opent wellicht de ogen van mensen. Geeft een andere blik. Ik blijf het maar zeggen: ?kano?n is niet het enige, dat je samen doet?. Hierbij tevens een botenbouw-uitnodiging voor het kabinet.