Zaterdag 26 juni, warm en zonnig. Een perfecte dat voor de midzomertocht met de aansluitende barbeque. Alle deelnemers aan de kanoclinic waren present en samen met Albert, de fam. Groeneveld en Romkema werd gestart bij de Berkelstuw ter hoogte van het groene kanaal bij Eefde. Tenminste, een deel van de groep startte voor het lange stuk van 16 km. Het andere deel haakte na zes kilometer aan.  Het was de eerste echt tocht voor de kanoclinicers. Ze verbaasden zich erover dat er zo vaak werd gepauzeerd. Daarmee maakte zij dus ook kennis met het laatste, en niet het onbelangrijkste, deel van de clinic, de koffiestops. Er was volop tijd voor allerlei natjes en droogjes, waarbij Henk het niet kon laten de eskimorol maar eens te doen. Er viel zeker nog wat recht te zetten na die mislukte rol op de Waddenzee.
Met een relaxed tempo werd naar het clubhuis gevaren, waar Janny en Jan van de kantine al de voorbereidingen van barbeque waren begonnen. Daar waren inmiddels ook de familie Roelofs en Ruesink gearriveerd, die alleen het luie deel van deze dag wilden beleven. Gelukkig had onze onvolprezen voorzitter het dak van de partytent voor ons laten staan zodat we beschermd tegen de zon konden genieten van het lekkers dat Jan en Janny voor ons in petto hadden.
De jeugd testte de mini-WW baan, die stond opgesteld, wat hen blijkbaar inspireerde om, nadat de buikjes vol waren, ook nog maar eens de glijbaan af te sjezen. Zelfs Jaqueline Boonstra liet zich verleiden door haar kinderen, of het was om gezichtverlies te voorkomen, tot het aangaan van deze uitdaging. Deze volbracht zij met verve, waarna haar man niet achter kon blijven. De acties zelf zijn niet volledig op de plaat vastgelegd, maar wel het resultaat, zie de foto’s op http://lkv-njord.nl/fotoboek.php
Een volwaardige afsluiting van de clinic. Voorheen heette het gewoon nog kanocursus, maar Njord gaat met zijn tijd mee. De groep was klein, maar het was er niet minder leuk door. Vooral omdat we dit jaar een enthousiaste en gezellige groep kende, die de vaardigheden snel onder de knie kregen. De familie Milner (Patrick, Ellen, Manon en Elise) was zelfs zo enthousiast dat zij lid zijn geworden. We hopen volgend jaar weer wat meer leden bij deze tocht en BB te zien, want het was dit jaar wat aan de magere kant. Desalniettemin, een geslaagde en vooral gezellige dag.

Henk Groeneveld

Oefenen met wildwatervaren met doe je niet
voor niks. Voor het werk zit ik weer enkele weken in Indonesië, te weten in
Yokya op Java.

Door de week hard werken, maar het weekeinde ?
Omdat het al mijn vierde bezoek is, heb ik de stad wel gehad. Na wat googlen
vindt ik een organisatie die een raft trip aanbiedt. In april had ik ook al geprobeerd
een trip te boeken, maar toen ging het niet door; er waren toen geen andere geïnteresseerden.

Nu dus weer niet, maar na lang praten bleek
het mogelijk om een 2 persoons raft te regelen. Kayaken is echt onmogelijk, wordt
mij wederom verzekerd. Toch geboekt, we zien wel.

 

Vanaf het hotel word ik opgehaald door de auto
van reisagentschap. Chauffeur en  gids/vertaalster.
Drie kwartier rijden naar begin van rivier. Op de afgesproken plek staat alleen
een ‘fixer’, een lokale tussenpersoon die ons weer verder brengt naar het begin
van de rivier. Aldaar 3 man, Toto, CD en ….Vandaag zijn 6 mensen aan werk
geholpen omdat ik wil kayakken. Er ligt een twee persoonsraft en twee safety
kayaks klaar. Ze weten niet wat ze horen als ik zeg dat ik wel in de kayak wil.
Ik blijk de eerste buitenlandse toerist die niet raft maar kayakt.

 

We beginnen met warming up ( daar kunnen we
bij Njord nog wat van leren!) , en vervolgens gezamenlijk bidden om de
riviergod goed te stemmen. Brabbel, brabbel, brabbel, Amen.

 

En dan echt water op, gelijk de Welcome Rapid,
een stevige III+ . Ik zit in een riverrunning Fluid, veel volume en daardoor,
mij onbekend , soepel de rivier afstuiterend. Ik kreeg als alternatief voor de
Fluid nog wel een echte playboat aangeboden, maar dat heb ik maar even gelaten
voor wat het was. Ik heb tenslotte geen idee wat me te wachten staat en een
rivierbeschrijving bestaat hier niet.

Hoewel ik ondertussen geleerd heb dat je in
Indonesie geen ‘ nee’ zegt, was mijn keus voor de volumeboot toch duidelijk
overgekomen. Het water is zo warm dat je geen wetsuit nodig hebt, wel met
gevolg dat aan het eind van de dag mijn armen en kop knalrood zijn.

 

In een gat, aan het einde van een heel lange,
vrij heftige rapid, ga ik toch om. Ik rol goed, vaar verder, alleen…….waar is
mijn helm? Gelukkig spoelt die verderop uit. Toch net niet zoals het hoort.

 

Toto heeft leren wildwatervaren in Nieuw
Zeeland en is nu bezig met het opzetten van een kayakschool in west Java. Vanwege
een cursus van zijn vrouw was hij toevallig in Yokya. En dus werd hij opgetrommeld.
Puur mazzel. Door de jungle varen in tropisch warm water is eigenlijk geen
straf. Ik denk dus dat ik contact met Toto houdt.

 

De tocht is goed verlopen. Geen dankgebed,
maar verplicht een klein boompje planten bij het dorpje waar we aan land gaan.
In een privé huisje in dit piepkleine dorp aan het water, kunnen we ons wassen
in de mandi.

En daarna natuurlijk eten, want dat hoort in Indonesië
er altijd bij. Rijst, kip en hete prut.

 

Eigenlijk wil ik deze rivier best nog een keer
varen.

 

En Njord? 
Die reserveert al jaren geld om in een clubhuis te investeren. Kunnen we
dat niet wat grootser aanpakken ? En meer maatschappelijk-verantwoord ons geld
besteden ? Java? Ideetje……..? Volgende ALV eens bespreken ?

Hier volgen drie verslagen van Lidy Groeneveld, Margit Bouman en Henk Groeneveld
Zie voor de foto’s http://lkv-njord.nl/fotoboek.php?id=42

Redding op de waddenzee

Het 30e Pinksterkamp van Njord zit er weer op. Met zo’n 30 deelnemers en overwegend goed weer, kijken we terug op een leuk en geslaagd Pinksterkamp.
Njord had zich helemaal aan het uiterste puntje van de camping op een royaal veld geïnstalleerd. Het sanitair bevond zich in een omgebouwde boei. Het leek wat weinig, maar in de praktijk viel dat nogal mee.
Vrijdagavond kwamen de Njordkampers een voor een binnen druppelen met een lekker zonnetje en kermisgeluiden op de achtergrond. Daar konden we iedere avond van genieten, want het kleine dorpje Zoutkamp stond het hele Pinktserweekend op zijn kop met een kermis en een “vlootschouw” van visserboten.
Die vissersvloot had naast de vele vlaggetjes ook allerlei spandoeken aan de masten gehangen. Een protest actie tegen de het visserijbeleid. Als ik het goed begreep komen er gebieden aan de kust, waar ze niet meer mogen vissen.

Zaterdag kon het dan beginnen. De jeugd toog in grote getalen met enkele ouders naar Pieterburen. De rest van de groep ging het Lauwersmeer op.
Het zonnetje liet ons die dag in de steek, waardoor de temperatuur bij een fris windje ons niet kon bekoren. Leo de Jong arriveerde ’s avonds in korte broek en T-shirt, de passende outfit voor de rest van Nederland, en wist niet hoe snel hij de warme kleren uit zijn auto moest trekken.
Gelukkig was het op de 1e Pinksterdag beter. Een heerlijk zonnige dag die ikzelf op de waddenzee mocht doorbrengen. Nee geen wadlopen zoals u misschien denkt, echt varen, hoewel we het wadlopen er maar bij hebben gedaan, wat met een kano op de sleep geen pinicure is. We hadden een andere groep al een grote boog zien maken, zij hielden wel de vaargeul aan, maar wij een tikkeltje eigenwijs wilden wel eens zien waar het schip strandde. Op de zandbanken dus. Wel lekker gevaren, vooral de weg terug via de vaargeul was prettig met opgaand tij en de wind in de rug. Voor Berend Kers was het de eerste keer Waddenzee en naar zijn reacties te zien, niet de laatste keer. Hans Pronk, als oudgediende vroeger al vaker op het Wad gevaren, stak na vele jaren zijn peddel weer eens in deze plas, en hoewel hij een revalidatie moest ondergaan na een ernstig ongeluk, voer hij of hij het dagelijks deed. Met de haven in zicht vond ik het tijd voor een test met redding op groot water. Ik ging lekker onderste boven en deed een beroep op mijn vaargenoten, waarvan Eric het eerste bij me was. Nu bleek dat de oefeningen in het zwembad ons de kunst eigen had gemaakt. In een wip lag mijn kajak weer recht en kon ik er weer in klimmen. De kuip was leeg, dus pompen hoefde ik niet. Een zeer geslaagde reddingsactie. Leo de Jong en Hans Nobbe waren onze andere vaargenoten.

We waren als eersten op de camping terug. Ook de anderen hadden heerlijk gevaren.
Alleen Margit had lekker wat rond gefietst. Margit was via Ricco als introducé in ons midden, evenals zijn dochter Kim met haar vriend Björn. Van Margit volgt hieronder nog een leuk verslag

Henk Groeneveld

Een geweldig kanoweekend

Al jaren lang is Ricco lid van Njord. Al veel langer dan de vier jaren dat ik hem mijn lief noem. Op gezette tijden begaf hij zich wel naar de club, maar ik heb me daar eigenlijk nooit echt betrokken bij gevoeld. Behalve dan bij een aantal mensen van de vereniging, die ik zo nu en dan ontmoette op verjaardagen. Dit jaar stelde Ricco voor om naar het Pinksterkamp te gaan. Ja, waarom eigenlijk niet, dacht ik en ik meldde me aan, samen met Kim en Bjorn , als introducée van Ricco. Toen kort voor Pinksteren het informatieblad mij bereikte, begon het een beetje te kriebelen. Ik had tenslotte van mijn leven nog nooit in een kano gezeten. “Is het niet een idee om het kanoën een keertje uit te proberen?” opperde ik, een kleine week voor het weekend zou beginnen. Dat vond ook Ricco wel een goed idee en op de zondag voor Pinksteren werden er kanoschoentjes en een zwemvest opgeduikeld en we wandelden samen naar het clubhuis. Van verbazing viel ik van mijn stoel. Natuurlijk wist ik eigenlijk wel dat Ricco heel  erg vlak bij de accommodatie van de vereniging woonde, maar dat ’t zó mooi is, dat hij zelf een sleutel heeft en dat hij gewoon op elk moment dat hij wil de boten kan pakken, daar had ik nooit een idee van gehad. ‘Waarom hebben we dit nooit eerder gedaan?” vroeg ik me na mijn eerste kano-ervaring vol verbazing af. Een eerste kano-ervaring trouwens, waarbij ik binnen een half uur een nat pak haalde. Die week ben ik samen met Ricco nog een keer gaan oefenen. Mijn zelfvertrouwen werd er niet echt groter van, maar goed, ik wist nu in elk geval een beetje hoe het voelde, hoe ik in de kano moest stappen, het spatzeil om moest doen en  –voor-namelijk in theorie- hoe ik me voort moest bewegen. Aan het einde van de vrijdagmiddag vertrokken we vanuit Lochem richting Zoutkamp. In Zwolle pikten we Kim en Bjorn van de trein. Het Tomtommetje wees ons feilloos de weg naar camping De Rousant, vermoedelijk genoemd naar rederij De Rousant, die een kottervloot bezit waarvan enkele schepen ook op de Waddenzee op garnalen vissen.   Na de kennismaking met de al aanwezige Pinksterkampgangers hebben we de tenten opgezet en daarna nog kort voor de tent gezeten. Maar het was KOUD! Een goede reden om heel vroeg in de tent onder het heerlijk warme dekbed te kruipen.   Op zaterdagochtend vond de officiële rituele opening van het kamp plaats door het hijsen van de Njordvlag. Ik stond daar een beetje onwennig en onzeker in de kring. Twijfelend of het verstandig was om zo meteen met al die ervaren mensen mee te gaan en in de kano te stappen. Benauwd zag ik op tegen 15 kilometer kanoën. Ik, met mijn twee keer een uurtje ervaring, al slingerend voort ploeterend op de Berkel. Maar mijn twijfel werd al snel door de anderen weggedragen. Alsof het heel vanzelfsprekend was, dat ik gewoon mee ging. Ik werd letterlijk en figuurlijk meegenomen met de rest van de groep, waardoor ik niet anders kon dan me er aan over geven. Ingespannen zit ik de eerste vijf kilometer in mijn kano. Ik probeer me te concentreren op het peddelen, heb geen oog voor de omgeving of mijn medevaarders. Met name het sturen vind ik supermoeilijk. En zodra ik in de buurt van een andere kano kom ben ik bang dat ik in aanvaring kom, ik probeer dus afstand te bewaren, maar dat lukt geregeld helemaal niet. Af en toe komt een van de reisgenoten even langszij en krijg ik een tip of een aanwijzing. Op een gegeven moment komt er een motorboot van Staatsbosbeheer op ons afvaren. De daarop aanwezig boswachter maakt zich bekend en vraagt wie de vaarleider is. Het blijkt dat we het eerste deel van onze tocht op verboden water hebben gevaren. We krijgen een waarschuwing met de boodschap dat we voor het zelfde geld een bekeuring hadden kunnen krijgen. Hoewel, dat zou natuurlijk wel een stuk duurder zijn uitgevallen  We vervolgen onze tocht en varen naar een eilandje om te pauzeren. Hebben we er nu al vijf kilometer op zitten? Het is als een speer gegaan. Het valt me tot nu toe alles mee! Een deel van de groep start met de tweede vijf kilometer, een rondje om het eiland, Ik blijf met een aantal anderen op het eilandje wachten tot ze terug zijn. In de luwte genieten we van het zonnetje Dan vervolgen we met z’n allen het laatste stuk, terug naar de camping.   ’s Avonds maken we gezamenlijk een wandeling. Nou ja, wandeling is wel een beetje een groot woord. We lopen naar het dorpspleintje van Zoutkamp, zitten daar een poosje op het muurtje en lopen daarna weer terug naar de camping. Eigenlijk tekenend voor de sfeer van het Pinksterkamp: alles rustig op ons gemak. Je doet mee aan waar je zin in hebt en als je dat niet doet, neemt niemand je dat kwalijk. Heerlijk!   In de loop van de avond brengen we een groep van zes mannen weg die de nachttocht gaat varen. Het duurt lang voor we er zijn, want door een omleiding maken we side-seeing, waarbij overigens weinig te zien is, vanwege de donkert in dit late uur.   Terug op de camping drinken we als wegbrengers nog een borrel. We besluiten om maar niet te wachten tot de mannen terug zijn, maar om ons bedje in te duiken. Een onbekende tijd later kruipt er een ijsblok naast me de tent in.   Op zondag, eerste pinksterdag, vertrekt eerst een klein groepje mannen naar de Waddenzee. De rest van de groep vertrekt enige tijd later vanaf de camping. Ik heb besloten mezelf deze dag een vrije dag te geven wat betreft het kanoën en stap op de fiets om het Groningse platteland te fotograferen. Het is heerlijk zonnig weer. Eindelijk!   We eten aan het eind van deze dag gezamenlijk. Iedereen is eerst druk doende om zijn favoriete potje te koken, om al de lekkernijen vervolgens als een buffet op te stellen. En zo komt een einde aan deze mooie eerste pinksterdag.   Op de maandag is de laatste tocht, en die laat ik natuurlijk niet aan mij voorbij gaan. Ik merk dat ik zo langzamerhand een beetje begin door te krijgen, hoe het werkt. Ik krijg langzaam meer oog voor de omgeving en raak niet meer in paniek als er iemand langszij komt. Het lukt me zelfs om gezellig keuvelend samen met anderen op te varen!   En dan moeten we de boel weer opbreken. Gelukkig is dit nog niet het einde van het weekend, want terug in Lochem wacht ons nog een heerlijk Chinees buffet. Een gezellige afsluiter van dit geweldige kanoweekend! Njordters bedankt!   Margit

 Een koek (je) erbij. Tijdens de pinksterkampen is het gebruikelijk om op zaterdag avond gezamenlijk koffie/thee te drinken met iets lekkers erbij. Voor de koffie/thee moet men zelf zorgen en het lekkers wordt door iemand van de pinksterkamp commissie geregeld. De afgelopen jaren werd dit veel door Henk gedaan. Er wordt een bakker in de buurt van het kamp gezocht. Een week van te voren wordt er gebeld met de vraag of ze een plaatselijke of streek lekkernij hebben voor bij de koffie. Zo ook deze keer. Als echtgenoot van Henk hoor je nog wel eens wat: zo vertelde Henk me dat hij een plaatselijke koek geregeld had bij een bakker in Leens. Wel vond hij de prijs aan de hoge kant maar met de korting die hij kreeg ging het net. Op de bewuste zaterdag zou ik de 30 koeken bij de bakker in Leens ophalen. In de winkel was het druk. Toen ik aan de beurt was vertelde ik dat ik van de kanovereniging de bestelde koeken op kwam halen. O, wacht maar even mijn bazin haalt ze zo op. En jawel hoor daar kwam ze aan; drie kratten op elkaar met een afmeting van ongeveer 75 cm hoog en 40 cm breed en 50 cm lang voor zich uit schuivend. Ja daar schrok ik wel even van, zette grote ogen op en begon een beetje zenuwachtig te lachen. Maar….. dat was eigenlijk niet de bedoeling…. daar zag ik 30 stuks spelt koeken, in iedere krat 10 stuks. 1 speltkoek zo groot als 1 ontbijtkoek. Nu begreep ik ook waarom die koeken nogal aan de prijs waren. Ik keek de bakkersvrouw nog eens aan en stamelde dat het de bedoeling was dat ik een koek(je) voor bij de koffie kwam halen. “En geen koek voor een heel weeshuis” dacht ik er zelf bij. Wat een mis verstand/mis communicatie vond ook de bakkersvrouw, dan hebben we elkaar niet goed begrepen. De bakkersvrouw liet me koek(jes) zien wat dan wellicht wel de bedoeling was. Ja, deze plaatselijke koek(jes) waren precies goed. Gelukkig vond de bakkersvrouw het geen probleem dat ik deze andere, goedkopere plaatselijke koeken meenam maar dan wel zonder korting. De speltkoeken raakte ze wel kwijt, en uw penningmeester zal wel blij met u zijn voegde ze eraan toe.
Bij deze krijgt de bakkersvrouw uit Leens de warme douche!
Lidy Groeneveld, echtgenoot van penningmeester Henk.

Enkele impressies van een weekje Frankrijk / Zwitserland Mei 2010

Koud?? Guus Als de ijsberen naar het zuiden gaan om bontjassen te kopen, dan is het koud!
Maar lekker is anders, vooral als je aan de wal blijft, bij 7 graden. En de drempel om dan in de boot te stappen is ook hoog. Pas laat op de ochtend gingen we varen, maar eenmaal bezig heb je het gauw warm genoeg.
Warm? Zeker, als het meer dan 10 graden is een reden om zonder rubber jasje te gaan varen.
Stoer? Mooi meegenomen, niemand weet dat het angstzweet is…

Kanovaren en identiteit (Gabrielle)   Dit zou het thema van ons verslag moeten zijn. Wij vonden dat een lastige opgave waar echt even over na moesten denken, maar het is toch gelukt er iets van op de compu te zetten. Maar goed het is toch gelukt; daar komt-ie dan; Stel, je identificeert jezelf met een eikel.  Daar kun je je er natuurlijk van alles bij voorstellen, zoals 3 eikels in een boot en 1 op de kant, waarbij er 1 eikel steeds ware kunsten vertoond, eskimoteerd alsof dit al tijdens de geboorte is meegegeven, achterwaarts van watervalletjes afdenderd en zonder peddel de baan afgaat. Andere eikels zijn wat minder begaafd; ze traverseren wat, varen keerwaters en komen ook veelal met peddel en boot in de Rhone uit. Allen zijn ze blij en tevreden met de door hun behaalde prestaties. Zelfs het eikeltje op de kant heeft het erg naar het zin gehad. Van eikels kun je verder zeggen dat ze wel van een beetje warmte houden. Als dat niet door de weergoden wordt gegeven, dan creëren ze die gewoon. In de grote partytent worden steekvlammen van een halve meter geproduceerd om ook alle andere Njord (eikels?) een beetje warm te houden, Dit onder het motto; “ We gaan koken” .  Maar ook eikels leren uiteindelijk. Aan het einde van de week werden de steekvlammen kleiner, de kooktijd korter en konden de pannetjes weer worden ontdaan van een flinke laag zwarte roet. Tja, en wat is nu een eigenschap van eikels; juist ja, ze snappen natuurlijk niet meteen alles. Dusseh……….je zou “kanovaren en identiteit” ook letterlijk op kunnen vatten als; “ het bij je hebben van een identiteitsbewijs”. Het was Albert Eikelnaar (of is het Eikenaar?)die ons enige tijd na deze week op deze mogelijkheid wees. In dat geval is er nog een ander verhaal te vertellen, want als je als ouders je kind met andere vaarders meestuurt naar Zwitserland en je bedenkt pas op de terugweg halverwege thuis dat je zijn identiteitsbewijs nog bij je hebt, tja dan ben je snel, 4 uur rijden, 450 km en meer dan 40 euro extra aan tol kwijt…………..wat een eikels……………….

Weer die steen (Henk)   Mijn derde jaar op de baan van Sault Brenaz. Je zou denken, nu ken ik de baan wel. En een ezel stoot zich niet voor de tweede maal aan een steen. Nu is dat bij sommige stenen wel lastig. Met WW varen duikel je wel eens vaker over dezelfde steen. Maar sommige stenen moet je ontwijken. Uit ervaring wist ik dat er onderaan de shute, vlak voor het bruggetje, een lelijke steen ligt die je flink in de problemen kan brengen. Tenminste ik zou het moeten weten, want vorig jaar voer ik er frontaal bovenop. Nu de eerste dag, weer lekker de shute af en lekker vol zelf vertrouwen, zie mij eens, met de stroom mee naar beneden. Dat ging soepeltjes, totdat.. oeps, ik op de verkeerde stroom peddelde en plots de steen voor mij opdoemde, das waar ook, dat heb ik eens eerder meegemaakt. Tja, dan moet je snel handelen, maar dat ontbrak er aan en ik gooi de kajak nog wel wat dwars, maar daar was de steen niet van onder de indruk. De kajak positioneert zich dwars voor de steen en ik kant vanzelf aan de verkeerde kant op, hel over het water in en er rest me niets anders dan de stroom in te duiken zo goed en zo kwaad als dat kan. Vervolgens stuiter ik onderste boven een stukje verder stroomafwaarts. Maak met het hoofd meerdere malen contact met de stenen en krijg eerst verdorie, dat kleine lusje van mijn spatzeil niet zo goed te pakken. Dat is met handschoenen toch even anders dan met de blote handen. Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk dan toch uit de kajak. Ongedeerd, wel wat hoofdpijn en een deuk in mijn eigenwaarde.
Guido – Aare (Zaterdag 8 mei)
Vanuit Sault Brenaz voor enkelen onder ons nog een uitstapje naar het beelschone Zwitserland. Na een zware reis voor ons, althans de auto, kwamen we in een klein dorpje Oberwil im Simmertal, gelegen aan de Simme net iets onder Thun. Onder genot van ons geleerde Duits wisten we ons goed eten met bier en fris te verschaffen, dan weet je weer waar dat ook al weer nuttig voor was. Wij bezaten de familienzimmer waar Eric, Tobias, Bart en ik terecht in konden, en naast ons nog een kamer voor Leo en Albert. Speciaal voor ons was de bar nog even open en om half negen ’s ochtends weer lekker ontbijt. Deze luxe waren we even niet gewend na zo’n week kamperen, maar beviel ons zeer. Op deze zaterdag hebben wij de Aare geveren. Deze rivier toch met een redelijke stroming van zo’n 10km/h is toch goed bevaarbaar. WW1 tot WW2. Lekker rustig peddelen en toch snelheid houden. Dus tijd genoeg om van het uitzicht te genieten. Albert die voor het eerst mee was gegaan naar Zwitserland wist het te presteren ook hier mee te varen en zelfs rechtop te blijven in de boot (het verborgen talent?). Halverwege de tocht nog even een terrasje meegepakt op een zwembad. Hoewel menige van ons toch graag even in het zwembad hadden gesprongen waren er altijd weer tegenstanders die dit een minder goed idee vonden, dus hebben alleen mogen genieten van ‘echt’ natuurwater. Grappig was wel dat ik later die week hoorde dat praktisch achter het plekje waar wij hebben gezeten op dat terras een studiegenootje van mij woont, als ik dat eerder had geweten… Uiteindelijk zijn we in Bern bij de dierentuin uitgestapt waar het een grote drukte was vanwege een bootjesvaar gebeuren en natuurlijk het mooie weer voor het aanliggende park. Op de terugweg zijn we nog in Thun wezen kijken bij de golf waar vorig jaar de ICF Freestyle Championships waren, ook wel een ‘leuk’ golfje, aldus Tobias en Bart.

Guido – Simme (Zondag 9 mei)
De Simme, een rivier die stroomt in het Bernse Oberland, circa 60km lang is en samenkomt met de Kander in Wimmis, was de tweede rivier die we zouden varen in Zwitserland. Deze rivier gaf genoeg ruimte om de geleerde technieken in praktijk te brengen, want met een indicatie van WW2 tot WW3 was dit voor deze groep, lees Leo, Eric, Bart, Tobias en ik weer een mooie uitdaging. Qua niveau heeft het wel wat weg van de Bovenrur, redelijke druk achter het water en toch redelijk wat stenen, waardoor je ruim vooruit moet kijken wat je gaat doen. ’s morgens vroeg op gestaan om voor 12 uur weer uit het water te kunnen om diezelfde dag nog naar huis te kunnen rijden. Wel een raar gevoel om ’s maandags in de collegebanken te zitten en te bedenken dat je 24 terug in de tijd nog aan het varen was op de Simme in Zwitserland. Het enige wat ik op deze tocht moest ondergaan was het als enige omgaan bij de barrage halverwege het traject. Waar ik zelf iedereen de gehele week op had geïnstrueerd te moeten letten vergat ik zelf te doen. PEDDELEN. Dit resulteert waarschijnlijk in het moeten nakomen van mijn afspraak met Tobias en Bart, die al bijna een jaar zitten te azen op een broodje döner. Een mooie rivier, een mooie afsluiting van een fantastische week.

Albert “op de Aare”

Mooi weer,
Helder blauw water,
Mooie route om te pendelen,
De golven van het wilde water.
Prachtig uitzicht
 
Dat waren wel de speerpunten van 2 dagen in Zwitserland. De Aare een mooie rivier voor mij omdat ik na bijvoorbeeld een 50 meter lange wildwaterpartij weer even 2 kilometer kon bijkomen om zo te genieten van de ZON! die we dan ook 8 dagen niet meer gezien hadden. 1 keer ging het bijna mis en heb me er goed uit weten te redden zonder om te gaan. Het gaf een goed gevoel en dat was een mooie afsluiting van mijn 1e week in Sault Brenaz. Voor de overige kanoten was het geloof ik wel een relaxte tocht. Veel recreanten aan de kant van het water,  iedereen genoot van het mooie weer. De zon in combinatie met het uitzicht en de gezelligheid heeft er voor gezorgd dat ik nog veel terug denk aan Zwitserland. Niet dat Frankrijk niet gezellig was maar de zon deed wonderen. Ik sta er iedere keer weer versteld van, waar Eric ons mee naar toe neemt,  de Jaunpass? een bergweggetje echt schitterend, overstekende reeen, sneeuw, gasthaus, we hebben het allemaal meegemaakt. Eric, waar gaan we de volgende keer naar toe? 

Toertocht Blokzijl
Op 25 april om acht uur boten laden voor de toertocht Blokzijl is wel vroeg voor de zondagmorgen. Het weer belooft gelukkig veel. In de buurt van Zwolle blijken wij niet de enige, die deze morgen vroeg op pad zijn gegaan. De weg naar het noorden is al druk met dagjes mensen en vooral veel motoren richting Assen.
We vinden een mooie instapplaats bij Muggenbeet en starten onze tocht met kleine slootjes en twee kleunplaatsen richting Blokzijl. Het bezoek aan het pittoreske stadje is de moeite waard en op het terras aan de haven is het prima vertoeven. Het is er een gezellige drukte. Van de gelegenheid om te gaan zwemmen in het nog koude water in de gracht van Blokzijl, maakt slechts één clubgenoot gebruik.
We vervolgen de tocht via de Roomsloot in de richting van de Weerribben. Met het riet nog laag, genieten wij van het uitzicht over de landerijen en de natuur. We varen door het plaatsje Nederland en maken een stop bij het bruggetje nabij Kalenberg. Het is er bevolkt met fietsers, wandelaars en boten. Rick, Koen en Guus bedienen regelmatig de brug en dat levert een fooi en cashewnoten op.
De tocht door de Heuvengracht en de Wetering terug naar Muggenbeet is fraai. Zowel op het water als aan de wal is steeds wat te zien. Terug bij de botenwagen betrekt de lucht en bij het wegrijden vallen de eerste druppels. Wij kijken terug op een mooie tocht met heerlijk weer. Petje af voor Rick en Evelien, die samen de tocht van ruim 16 kilometer hebben gevaren.
Bart van Alten

Op zondag 18 april, zijn we voor het eerst dit seizoen weer
naar Hohen Limburg gegaan.

Zoals gewoonlijk ’s ochtends weer veel te vroeg verzamelen
op het clubhuis. We zijn vandaag met een aardig grote groep: Eric, Guido,
Tobias, Leo, Hans, Albert,Bart en twee nep vaarders die meegingen om te
wandelen(Corrie en Renske)

Toen we na ongeveer 2 uur rijden aankwamen in Hagen moesten
we nog een half uurtje wachten voordat we de baan opgingen, maar dat was geen
enkel probleem aangezien het 25 graden was ongeveer. Het water was minder warm
maar nog steeds wel aangenaam. In de winter zou de baan zijn verbouwd maar ik
heb er helemaal niks van gemerkt. Hij voer nog zoals gewoon dus dat ging erg
lekker. Guido, Tobias en ik hebben veel in de eerste 2 golven gespeeld en de
rest van de groep ging vaker de baan af. De pauzes waren met dit weer al
helemaal fijn, behalve dan dat het water daarna kouder aanvoelde. Na het varen
hebben we nog een ijsje gehaald in het dorp en zijn daarna naar huis gegaan.

Foto’s kijken op http://www.lkv-njord.nl/fotoboek.php?id=37
 

Toertocht Randmeren 

Foto’s op http://www.lkv-njord.nl/fotoboek.php?id=33 en http://www.lkv-njord.nl/fotoboek.php?id=32

Afgelopen zondag 11 april togen we met 7 personen richting Spakenburg.
Eemdijk op precies te zijn. Een zwaar gereformeerd dorp: anderhalve straat met 2 kerken!
Én een aanlegplaats voor de veerboot……….die uiteraard op zondag niet voer. Konden wij daar mooi instappen, ware het niet dat het onmogelijk was om (om half 10 s’ ochtends!) vlakbij te parkeren met al die kerkgangers.
Ik voelde me er wel een beetje misplaatst in mijn wetsuit tussen dames in plaatselijke klederdracht! 

Het betrof een tocht over groot water bij lage temperatuur, dus niet alleen wetsuits maar ook zwemvesten, handschoenen, anoraks en mutsen kwamen tevoorschijn. Het omkleden kostte meer tijd dan de aanrijroute!
Er stond een pittig windje, maar ja, wij kunnen wel wat hebben. Toch?
Na een uur keihard werken tegen de wind in, snijdend door de golven, legden we aan op een eilandje. Daar werd al snel besloten om het ambitieuze plan (20 km) vaarwel te zeggen en een kortere afstand te varen waarbij we minder zijwind zouden hebben maar des te meer lekker(?) wind-van-achter. 

Op het water waren behalve wijzelf ook veel ganzen en een aantal zeilers te bewonderen. Verlekkerd hebben we ons aan de bijzondere huizen aan de overkant van het water in Huizen. Een appartementje op de bovenste verdieping, dat leek Hans Maarse wel wat.
Na onder de A27 doorgevaren te zijn nog een korte stop bij het Stiltse strand waarna we aan de terugweg begonnen. Allereerst onderlangs de kust zodat relatief weinig last van de zijwind, daarna de “grote oversteek” terug. Met die lekkere wind-van-achter dus……..
Hoe kun je je vergissen! Golven van dit formaat van achteren zijn keikeikeihard werken! Je boot wordt opgetild en dwars gesmeten. Dat mij af en toe een gil ontsnapte kon gelukkig niemand horen.  
Kortom, een “best heftig” tochtje, zo omschreef Gabrielle eufemistisch. Afgesloten met warme chocolademelk en een wel erg groot stuk appeltaart voor Hans, keken we voldaan terug op een vermoeiende, soms spannende maar prachtige tocht.

met de GPS op de Lieser

Op tijd wakker worden, frühstück bij het Jugend Ferienheim in Manderscheid en daarna op pad. Rijden naar de Lieser, een smalle rivier met veel kronkels. Het was een dag met af en toe een pittige regenbui, maar verder ook wel lekker weer. Voor Albert die vandaag niet meevoer dus ook lekker om te wandelen. Een voordeel bij het pendelen, aangezien hij de auto naar het eindpunt in Wittlich zou rijden, waardoor we in één keer verder (terug) konden rijden. De start was de brug naar Wittlich, het eindpunt ongeveer 10 km. Een erg mooie rivier met mooie omgeving en ook hier weer de echte beekvogels, zoals waterspreeuw, grote gele kwikstaart. Gisteren zagen we bij de Kyll veel van deze vogels en nog een overvliegende visarend. Opvallend waren de vele omgevallen grote bomen, een storm is hier toch flink te keer gegaan. Met een beetje meer water was het nog leuker geweest, soms was het wel ondiep en groef je met de peddel de bedding op. Maar af en toe waren er leuke walsjes waar de boys lekker in bleven plakken. Ook de omgevallen bomen in het begin was een uitdaging voor Eric. Waarom eromheen als je ook kunt zagen? Het niveau van deze rivier was goed te doen, op Bart na is iedereen wel een keer omgegaan, maar heftig was het allemaal niet. Alleen Guus ging vlak voor de finish nog om en moest eruit. Bij een versnelling moest de lange kano na een stel blokken een korte bocht maken om niet in de omgevallen bomen terecht te komen. Natuurlijk lukte dat niet goed. Tussen hebben en toepassen van kennis zit ook nog een gat. Kiss the rock, hier: buig naar de takken toe. Maar als je het tegenovergestelde doet en wegbuigt van de takken waar je tegen aan gedrukt wordt, kantelt de stroom de kano en tja… dan wordt je nat. Met wat klauterwerk, duikwerk naar de zwarte peddel (slecht terug te vinden in het water; advies: koop er één met opvallende kleuren!), hozen en een laatste leuke versnelling werd de tocht afgesloten. Net iets te technisch op dit moment voor Albert, maar met iets meer ervaring gaat dit een volgende keer zeker lukken. De terugweg liep voorspoedig ondanks af en toe felle buien op de autobahn en tijdig waren we terug bij het botenhuis. Weer lekker gevaren en uit geweest. Kortom: leuk! Info over de tochten: Kyll: Waterstand 27 mrt 2010 = … m, ongeveer 4 uur gedaan over 20,1 km vanaf St. Thomas via Kyllburg tot aan Erdorf. Het pendelen was ongeveer 21 km en duurde een uur. Lieser: Waterstand 28 mrt 2010 = … m, ongeveer 3 uur 10 minuten gedaan over 10,1 km vanaf de brug benedenstrooms van Schladt tot aan Wittlich. Het pendelen was ongeveer 40 km en duurde een uur en tien minuten. Afstand circa 350 km vanaf Lochem tot de Kyll. Kijk voor foto’s ook op http://www.lkv-njord.nl/fotoboek.php?id=30 

Albert overwint de Kyll

Zaterdagmorgen vroeg op, spullen pakken en naar Holten om zo met Guus mee te rijden naar Lochem. Vanuit lochen vertrekken we met  4 man naar Duitsland om daar een weekend in de eifel te gaan varen. Wel met een tussenstop want Tobias kwam namelijk net vanuit Oxford roeien en had enige vertraging door tegenwind onderweg ( of was het nou moeite met opstaan :-).In ieder geval moesten we nog even via Ruurlo om Tobias en Guido op te halen. Nu waren we compleet. Eric, Guido, en Tobias van Capelleveen, Bart Kers, Guus van den Berg en ik waren er klaar voor. We hadden er zin in! Alleen ik wist niet goed wat me te wachten stond. De tocht was namelijk voor gevorderden en jah.. een beetje zelf kennis heb ik dan  wel en ‘gevorderd’  was ik zeker niet. Eenmaal aangekomen besloten we niet de Lieser maar naar de Kyll te gaan varen. ‘Ja die is beter voor Albert te varen’ hoor ik Eric nog zeggen. Ok?, voor de 5 andere vaarders was dit een riviertje om met 2 vingers in de neus te varen maarjah… Ik, meer harkend dan peddelend over het water, dan ook nog proberen om de commando’s van Eric op te volgen vond het w?l een hele uitdaging. Binnen een half uur ben ik dan ook al twee keer omgegaan en dat belooft wat voor de rest van de tocht. Toch ging het na een tijdje beter. Iedereen heeft weer veel energie in mij gestoken en alsnog mijn dank hiervoor.   Uit voorzorg heb ik ook 2 passages over het land genomen. Eentje al klunend met kayak op de nek door een drassige wei achter een boerderij langs. De ander over een particulier terrein door een drassige sloot van anderhalve meter diep om zo weer aan de goede kant van de Kyll uit te komen. Tegen 18:00 uur waren we uitgepeddeld. Ik geloof dat iedereen het naar zijn zin had op het water. Tobias, Bart en Guido verzamelden tijdens de tocht een aantal voetballen en die kwamen weer prima van pas toen Eric en Guus de auto gingen halen. En ik? Ik stond doodop uitgeteld te genieten van de rust.

De Erft 7 maart 2010

De winter was nog niet voorbij maar daarop viel dit jaar ook niet op te wachten. Op naar de eerste wildwaterkanotrip (mooi woord voor galgje) van Njord in 2010. Zondag 7 maart was het dan zo ver. Om 8.20 opladen in Lochem. Iedereen was iets verlaat want de autoruiten moesten eerst worden gekrabd. Dat bracht mij even aan het twijfelen maar wie A zegt moet ook B zeggen.

Voor het eerste gingen we met de aanhanger wildwatervaren; zo veel aanmeldingen  (negen) was uniek. Leo, Guus en Albert zouden de rest (Eric, Tobias, Guido, Has, Bart en Marlies) in het stamrestaurant ergens in Duitsland (Waldstube Schermbeck) ontmoeten en dat lukte. Van daaruit nog een uurtje rijden. Rond 11.00 zaten we in de kano?s op de Erft. Eerst een stukje tegen de stroom in en toen begonnen de vingers al pijn te doen, dat zou nog wat worden. Maar wonder boven wonder viel het mee. Even kano?n en toen was het al over. Dankzij natuurlijk ook het feit dat we hier te maken hebben met een lozing van opgepompt grondwater van de bruinkoolwinning. Hierdoor is het water van de Erft iets aangenamer is dan de rest van de beken. Wel weer spannend zo?n eerste keer na lange tijd alleen maar in schoon, warm en veilig zwembadwater te hebben gekabbeld. Tobias, Guido, Bart, Eric en Leo trotseerden de stroming als ervaren ww:-ers: in het land der blinden is een oog koning. Marlies en Guus moesten flink wennen, Hans had zijn dag niet en Albert onderging de test ?wel of niet enthousiast worden voor het ww-varen?. Volgens mij is de uitslag groen; Albert viel er niet een keer uit. Nou dat was toch flink knap.

Totaal zitten er ongeveer 8 interessante stukken tussen begin en het eindpunt in de haven. Traverseren, s-bochtjes, surfen en nog veel meer technieken die ik niet beheers zijn geoefend, ieder op zijn eigen niveau. Tobias presteerde het zelfs met een emmer boven op zijn kano een stroomversnelling af te varen. Bart en Guido trotseerden het koude water diverse keren door de grenzen op te zoeken, Leo en Guus gingen een keer spontaan om en de rest koos voor de veiligheid en warmte; geen gekantel. Rond 15.00 het water uit en al met al om 18.30 weer thuis. Tja je moet er wel wat voor over hebben voor een paar uurtjes spelevaren op de Erft.   Marlies