De
geplande tocht voor die dag op de Dinkel kon geen doorgang vinden
doordat de waterstand daar te laag was.
Bart,
onze vaarleider had voor ons, medevaarders, een goed alternatief
gevonden in de vorm van een tocht op de Regge. We waren met 8 mensen,
geen slechte opkomst: Bart, Berend, Hans M., Remco, Eric, Albert,
Lidy en ondergetekende.

De start
lag bij de Pelmolen in Rijssen en de tocht voerde ons langs Hulsen,
Nijverdal richting Hellendoorn. De dag begon wat somber, maar het
weer zou opknappen?.
Na
wat zachte regen en wat hardere (tegen)wind hadden we toch echt een
bui te pakken tijdens onze lunchpauze. De tocht was er niet minder
om: meanderend nam de Regge ons mee en de begroeiing langs
weerszijden was afwisselend en mooi: groen, struiken, bomen eenden en
zwanen en er was zelfs iemand die een ijsvogeltje spotte! Bij een
vistrap waagden de helft zich aan overdragen en de anderen namen de
vistrap of voeren zelfs nog even de vistrap weer op!
Voor
Nijverdal was duidelijk te zien dat de mens in de natuur had
ingegrepen om de Regge weer haar eigen loop te laten bepalen. Het
wachten is daar nog op het weer groen worden van het landschap, nu
was het wat zanderig.

Voor
de stuw van Hellendoorn moest er overgedragen worden. Meestal raak je
te water met kano?n door foute manouvres, of bij het in of
uitstappen: Eric was echter hier al op de kant en naar boven gelopen
over het steile talud, verloor echter zijn waterzakje (open!) met
telefoon en fotocamera en gleed zelf geluidloos achter zijn
eigendommen aan de bruine Regge in! Eigenlijk veel leuker om te zien
dan iemand die eskimoteert, hoewel je in beide gevallen erg nat wordt
en gaat stinken?.

Het
laatste stuk , waar het Regge-fietspad naast het water ligt, bracht
de kanovaarders onder het genot van een paar fikse buien naar
Hankate. De lengte van de route schat ik op zo?n 17 km, was zeker
de moeite waard, hoewel de nattigheid van boven wel wat minder had
gekund ! Uiteindelijk kwamen we wel aan met een zonnetje..

Het
voelt als een eeuw geleden als ik dit
verslag schrijf. Er zit ook een vakantie tussen en inmiddels zijn we
alweer wezen brandingvaren. Maar op die zondag 12 juli togen we eerst
naar het zwembad van Vorden toe om het eskimoteren en redding op
groot water te oefenen. Dat was wel handig , bleek later die dag. Om
circa half twaalf reden we weg uit Vorden terwijl Albert Eikenaar als
nieuw lid achter ons aanreed. We parkeerden ergens buiten Zutphen
zijn auto om vervolgens samen verder te rijden naar Katwijk. Daar
stond een leuke zuid a zuidwesten windkracht 4 later oplopend naar 5.
Wel wat regen, maar dat deert niet, nat worden doe je toch wel. Ter
plekke snel omgekleed en Albert de basisprincipes uitgelegd. Hij zou
die dag vooral in het golvengebied bij de muien varen. Daar heb je
wel kleine golven, waar je op kan surfen, maar geen grote brekers
waar je in kan omslaan. Albert oefende met balans en het doorvaren
van de eerste golvenrij. De andere vaarders probeerden het tweede
golffront uit. Daar ontstonden brekers van circa 2 a 2,5 meter hoogte
waar het goed surfen bleek. Een enkeling boorde zijn kanoneus in het
zand en sloeg om, maar geen echte acrobatiek deze keer. Na een uurtje
of vier varen waren we moe en togen we wederom huiswaarts. Tevreden,
voldaan en met verlangen binnenkort weer te gaan varen.

Afgelopen dinsdag 7 juli was het een drukte van belang op en rond het botenhuis. Om negen uur verschenen 32 leerlingen uit de eerste en tweede klassen van het Staring College uit Lochem voor hun deel in de jaarlijkse sportdag. Zij hadden ingeschreven op onze kanoclinics. Die bestonden uit vier onderdelen. Vier a zes leerlingen konden gaan Canadees varen, waarbij Inge hun de kneepjes van het varen bijbracht. Bij Yvonne, geassisteerd door Sangita en Leo konden twaalf leerlingen vlakwatervaren. Ze kregen een mini kanocursus op een mooie beek/rivier en in een fraai zomerzonnetje. Nog eens acht leerlingen werden eerst geintrueerd wat kanopolo eigenlijk is en vervolgens in wetsuites, helmen, en zwemvesten gehesen om daarna op de Berkel een potje kanopolo te gaan spelen. Dat onderdeel werd verzorgd door Guido Stam (clan Warnsveld) en Tobias. Tenslotte konden nog een acht leerlingen terecht bij Guido en Eric die hen over de kleine en daarna grote glijgoot loodsten. Aansluitend was er een slalomparcours over de Berkel gespannen waar men behendigheid met de kayaks kon beoefenen. Elk uur werd er gewisseld en in de middag kregen we nog eens 32 leerlingen. We zagen veel enthousiasme en lef bij de leerlingen , zowel bij de jongens als de meiden. Na afloop werden we hartelijk bedankt voor onze inzet en het plezier dat de leerlingen waarneembaar hadden gehad. En nu maar hopen dat een aantal bij ons wil komen blijven sporten.

Op het laatste moment verschoven maar toch nog redelijk goed bezocht was de BBQ op zaterdag 20 juni. Een BBQ die na de landrottentocht van dit jaar werd gehouden. Een tocht over de Berkel waar veel kancursisten maar voor zover we weten geen landrotten aan mee deden. De start op de Slinge bij de Museum boerderij Lebbenbrugge, waar het waterschap Rijn en IJssel een reconstructie heeft uitgevoerd en een fraaie meanderende beek is ontstaan. Na Beekvliet over de Berkel naar het botenhuis en onderweg sluiten Marlies en kids, alsmede de andere kinderen aan. Kinderen die in de Landrover van Harry/Annelies naar de startplek werden getransporteerd en daarvan zichtbaar genoten. Rond half vijf druppelden de vaarders binnen en daar stonden inmiddels rijk gevulde tafels met vlees en salades klaar. Dank aan Corrie en Rene die me ons hielpen met de logistiek en het klaarmaken van de salades.

Als vanouds voorbereiden op woensdagavond met het ophangen van de slalompoortjes en toeleveren van de glijgoot. Toen was het mooi weer. Op donderdagavond lieten we een vijftigtal kinderen lekker spelevaren in de aangevoerde kano?s. Maar op vrijdagavond, net toen we alles klaar hadden staan om samen met de brandweer Berkelland/Ruurlo de WW baan te gaan laten gebruiken ging het fout. Onweer brak los en we mochten niet te water, wat ook heel verstandig was. Met een dikke honderd schuilende mensen hebben we nog op het verlossend e ?ga je gang maar? gewacht, maar dat mocht niet komen. Jammer daar viel het letterlijk in het water. Teleurstelling bij veel kinderen en ook wel een beetje bij ons. Het was niet anders. Volgend jaar beter.

Het Contact (weekkrant van Ruurlo) berichte hier ook over.

Linkje

Afgelopen woensdag ben ik samen met Guido, Koen en Thirsa van de Clan naar Hohen Limburg geweest om wat veiligheid door te nemen en te oefenen, en uiteraard ook nog even te varen. Dit moment was uitgekozen om de veiligheid te doen door hun omdat ze van de zomer in Slovenie op de Soca en de Kornica te gaan varen. Deze oefening is ook zeer nuttig voor het varen met verenigingsactiviteiten op wildwater.

Na even te hebben ingevaren hebben we eerst allemaal geoefend om met de werplijn te gooien en de bijhorende theorie, daarna hebben we dat in praktijk uitgebracht (Koen mocht zwemmen). Nadat we dat hadden gedaan zijn we weer even gaan varen, en daarna zijn we weer eens gaan wildwaterzwemmen (want dat doe je niet vaak als je kan rollen). En aan het eind zijn we nog een keertje gaan varen, en zijn er wat foto’s gemaakt.

Bij het beginpunt van de tocht over de Overijsselse Vecht, de jachthaven van Dalfsen, met uitzicht op het Gemeentehuis en de oude molen en de Overijsselse Vecht heb ik eerst maar even het onderstaande artikel gelezen over het getwist van het beginpunt van de Overijsselse Vecht.

Het beginpunt van de Overijsselse Vecht; het blijft een eeuwig twistpunt in het glooiende M?nsterland.

Ze doen het al zo lang ze zich kunnen herinneren: harrewarren over het beginpunt van de Overijsselse Vecht. De inwoners van het glooiende M?nsterland, dertig kilometer over de grens bij Enschede, weten eigenlijk niet beter.

Volgens bewoners van bedevaartsoord Eggerode ontstaat de rivier op de plek waar twee beekjes elkaar treffen, de ander houdt het erop dat Vecht ontspringt in de gracht van het betoverende Schloss Darfeld. Een derde claimt op zijn beurt pers??nlijk bovenop de Quelle te wonen. Een twist die erom vraagt onderzocht te worden.
Het stadje Sch?ppingen is een goed beginpunt van deze reis door het verleden. Hier, in het centrum, onder de stokoude kerk, begint kristalhelder Vechtwater aan een 167 kilometer lange reis naar het IJsselmeer. In de Saksische tijd toen de kerk gesticht werd, sprak men hier recht, later gebruikte men het water om te dopen, zo valt te lezen op een koperen plaat aan de zandstenen kerkmuur. Hetzelfde materiaal, afkomstig uit een groeve in het noordelijker gelegen Bad Bentheim, werd ook gebruikt voor het Paleis op de Dam. Naar verluidt is zelfs de sokkel van het Vrijheidsbeeld ervan gemaakt!

Tijdens een tocht naar Eggerode (na het bedrijventerrein rechtsaf en daarna de fietsborden volgen) valt op hoe rustig het gebied eigenlijk is. Een eenzame fietser volgt de 245 kilometer lange Vechtdalroute, maar verder zijn het de inwoners die af en toe om het hoekje komen kijken. Er komen zo?n 70.000 Nederlandse toeristen per jaar, waarvan dertig procent uit Overijssel, maar der Holl?nder blijft een interessante verschijning. Spreek de dorpsbewoners overigens gerust aan en vraag hen naar de twist. Ze zullen u met passie vertellen over streken die ze uithaalden om elkaar een hak te zetten. E?n ervan heeft betrekking op een kunstwerk, bestaande uit 21 granieten kubussen, te vinden naast de 13de-eeuwse kerk in Eggerode. De stenen spuwen met een druk op de knop Vechtwater en staan voor de plaatsen die de rivier aandoet op zijn reis. Het zinde de inwoners van het zuidelijker gelegen Darfeld geenszins dat hun dorp niet vertegenwoordigd was, dus legden ze er op een nacht een zwerfkei naast. E?n die tot vreugde van de Eggeroders alweer op mysterieuze wijze verdwenen is.

Bezoek hier de 13de-eeuwse kerk. Let daarbij op het 16e-eeuwse schilderij en tel de tenen van Jezus: het zijn er twaalf. E?n voor elke apostel. Het dorp is vermaard door het cederhouten Gnadenbild dat rond het jaar 600 in het toenmalige Byzantium werd gemaakt. Nu staat het in de kapel, maar gedurende achttien jaar lag het beeldje in een waterput. Met bussen vol komen mensen naar Eggerode om het beeldje te kunnen zien. Het verhaal gaat dat de pastoor zich tijdens de Reformatie bekeerde tot het protestantisme en het reliek in de put wierp. Zijn huishoudster kwam op haar sterfbed met het verhaal, waarna het beeldje ongeschonden opgevist kon worden. De oude put is te vinden aan de Vechtestra?e, links om het hoekje bij lunchroom/ijssalon Eiszeit.

Fietst u bij het kunstwerk in de richting van de Vecht, dan treft u aan de rechterzijde van de brug twee stroompjes (de Rockeler en de Burlo?r) aan, die hier bij elkaar komen. Op een zwerfkei staat ?Vechte? geschreven. Voor deze afkondiging baseren de 800 inwoners van Eggerode zich op het gezegde: ?Wo Fulda und Werra sich k?ssen, sie ihre Namen lassen m?ssen?.
De bronnen kunnen gevonden worden in het kasteeldorp Darfeld. U fietst een bos binnen met een betoverende oude watermolen. Een manshoge molensteen herinnert aan de tijd dat er nog koren gemalen werd. Hier kunt u aansluiten op de laatste kilometers van Vechtdalroute naar de waterburcht in Darfeld. Het slot met Renaissance-arcaden was oorspronkelijk achtvleugelig gepland, maar slechts twee vleugels werden rond 1615 gerealiseerd. Het kasteel is sinds 1680 in bezit van ??n en dezelfde familie en is helaas gesloten voor publiek. Aan de rechterzijde scheert het water rakelings langs een schoeprad, alvorens het zijn weg naar beneden vindt. Om het Vechtwater uit de grond te zien opborrelen, fietst u door het dorpje Darfeld, omhoog naar Oberdarfeld. Hier, op een hoogte van 106 meter treft u het beginpunt van de Rockeler Bach en tevens het eindpunt van de Vechtdalroute. De bewoners van de aangrenzende hoeve Bertmaring zijn zo vrij geweest een bord met de tekst ?Vechtequellen? in de tuin te zetten.
Hebt u van al dat water dorst gekregen? Fiets in de richting het stadje Horstmar. Aan de rand van Darfeld vindt u de Duitse slijterij/supermarkt Kreuziger. Voor al uw goedkope Schnaps en Quellwasser. Proost!

? Trouw 2009

Gelukkig hebben wij het over andere leuke onderwerpen gehad tijdens de tocht.
Deze mooie tocht, op een zonnige zondag, was niet voor iedereen weggelegd.
Deze tocht hebben we met z`n vieren gevaren; drie dieharts te weten Lidy, Diederik en Berend en Albert de vierde man en hekkensluiter. Hij wilde na de kanocursus op de Berkel ook gaan voor het echte werk.
Rond 10 uur zijn we probleemloos te water gegaan en in een lekker tempo naar de 1e sluis gevaren.
Hier stond niet ??n, maar twee lichten tegelijk op rood, zoiets waren we nog nooit tegengekomen. Maar goed dat Albert uit een watersportfamilie komt en ons als die-harts haarfijn uitlegde wat het betekende.
??n rood licht betekend je mag niet doorvaren maar moet wachten, twee rode lichten onder elkaar betekend, je mag niet doorvaren en de sluis is buiten werking. Hebben wij een geluk dat we met de kano zijn, er is immers wel een kanostoep en het overdragen kan dan zo gebeurd zijn.
Het is een lekker plekje daar bij de sluis, en na 45 min. paddelen dient ook de inwendige mens verzorgt te worden. Het gaat ongeveer zoals bij het autorijden, 2 uur rijden en een kwartier rust. Bij ons lagen in verband met het warme weer de verhoudingen iets anders.
Wederom ging het instappen zonder problemen en zijn we al kletsende verder gevaren. Zo af en toe kwam er een pleziervaartuig langs, waarna we op de golfjes wat konden surfen.
Op het moment dat we bij Berkum richting het PEC stadion gingen, alwaar het eindpunt was, kwamen we in wat hogere / wildere golven van een spelend motorbootje.
Waar het 1e deel van de tocht, over de Overijsselse Vecht werd gekenmerk door mooie oevers breed vaarwater en vergezichten was het laatste deel vanaf Berkum vooral smal en dichtbegroeid met waterlelies en andere waterplanten.
Bij het eindpunt aangekomen bleek dat er nog meer kanovaarders zin hadden om op deze mooie dag een tocht te varen. Het was de Zwolse kanovereniging die een rondje Zwolle aan het varen was.
Na wat te hebben gekletst en de boten te hebben schoongemaakt zijn we weer op huis aangegaan.
We waren rond 15.30 uur terug op het botenhuis, tijd genoeg om thuis nog een lekkere borrel te drinken.

Waren we met pinksteren nog met ruim 30 mensen op het water te vinden nu waren we met z?n vijven.
Om 8 uur begroette ik Hans M,Hans N, Bart v A en Eric. We namen plaats in de nieuwe auto van Hans M. hij wilde de auto testen met aanhanger. Bij Arend Bloem te Wormer was onze instap plaats, eerst koffie drinken, dan nog even luxe naar het toilet in de shop en varen maar.
We troffen al gauw onze route bewegwijzerd met blauwe paaltjes. Ja, zei Bart: ?gisteren druk mee geweest maar dan heb je ook wat?!
Wormer en Jisperveld is een natuurgebied, het is een labyrint van watertjes. Ik had zelf een waterkaart van het gebied bij me maar wist al gauw niet meer waar we precies vaarden, zoveel watertjes links en rechts af. Ik heb me maar laten ?lijden? door de vaarleiders Bart en Hans. Maar ook zij wisten op een gegeven moment volgens mij niet waar we waren. We wilden naar Jisp maar hoe kom je in Jisp als je niet weet waar je bent?. Houd de Kerk van Jisp zoveel mogelijk op 12 uur i.p.v. de blauwe paaltjes te zoeken dan kom je er wel. Aangekomen in Jisp hadden de heren het plaatselijke cafe al snel gevonden. Even netjes vragen of ze van het toilet gebruik mochten maken dacht ik nog, maar nee, koffie met gebak was de reden. En wat doe je dan als de heren plaatsnemen op het terras, juist ook aan de koffie met gebak.
Weer terug op het water had de een het gevoel in een pan soep te varen, de ander gaf aan door stroop te varen. Je begrijpt het al het was trekken/ploeteren door het ondiepe water met lekkere ?benzine? geuren die wij al peddelend naar boven woelden. En daarbij nog de straffe wind maakte het een zware tocht maar wel mooi in dit gebied en gelukkig was er ook ?groot? water waar het weer heerlijk varen was.
Bij Arend bloem aangekomen hebben we nog heerlijk geshopt. Zwemvest, surfschoenen, ww-peddel, rubber luik, spanbanden,etc.. We hebben onze ogen uit gekeken naar de hoeveelheid kano?s en accesoires. In dit soort winkels houden heren het zelfs lang vol.

In een forse regenbui begonnen we de dag. Als verzopen katten boten laden en blijven lachen: ?het wordt echt beter, hoor, dat is voorspeld??..? zo praatten we elkaar moed in.
Met z?n zessen waren we: Hans M., Berend, Jannie, Lidy, Hans Nobbe, Anne Prins en ondergetekende.
Na ongeveer 1 ? uur rijden waren we aan het Weerwater, een waterplas in Almere. De instapplaats is vlakbij het haventje en de waterskibaan.
Riant dat we niet hoefden te pendelen.
De instapplaats was heel eenvoudig: ter plekke was het water zo ondiep dat je gewoon het water inloopt en je boot instapt. De regen was wat minder geworden zodat we onze eerste koffie zonder te hoeven schuilen konden nuttigen.
De tocht was verrassend afwisselend: 3 keer een aardig waterplas, nieuwe wijken met prachtige villa?s, onder het station door, langs huizen met bijzondere bolvormige daken, door een park en achter groene stille eilandjes langs.
We hadden 2 overdraagplaatsen verwacht. Bij de eerste, waar het nog steeds regende, hebben we onder een viaductje kunnen schuilen om te lunchen. De tweede plek was bij een sluis maar deze bleek simpel zelf te bedienen zodat we met kano en al geschud werden.
Nadat we ongeveer 12 km gevaren hadden, waren we weer bij de instapplaats terug. Inmiddels was het weer aardig opgeklaard en ?na stemming? besloten er nog 6 km aan toe te voegen door een lus ten zuiden van de instapplaats te varen. Onder de A6 door en vervolgens door wat oudere wijken van Almere. Onderweg nog een solovaarder ontmoet, een ?lokale?, die hier vroeger veel gevaren had en nu, na 10 jaar, het varen weer op wilde pakken. Hij kende de weg geblinddoekt, volgens eigen zeggen. Dat hebben we geweten. Helaas aan het einde van de dag daardoor een onnodig stukje omgevaren met nog 2 overdragingen.
Al met al een leuke en vooral verrassende tocht, die wat mij betreft over een aantal jaren nog wel ?ns op het programma mag.

Alle zes deelnemers hadden er maar één woord voor “Fantastisch”. Dat was onze “Ausflug” naar Zwitserland tijdens Hemelvaart 2009. Onze bestemming de VorderRhein die van het Gotthard-massief zich een weg baant naar de Bodensee. Wij voeren achtereen volgens het oefenstuk voor “Anfänger” van Tavasana naar Reuenen, Compadials-Trun WW II-III en de Rheinschlucht van Ilanz naar Reichenau WW II-III+ . Een echte alpine rivier die ten tijde van Hemelvaart 2009 in de bovenstroom 10 m3/s en in de Rheinschlucht 110m3/s te verwerken had. Dat kwam omdat de sneeuw nu echt aan het smelten was. We hadden overdag stralende zon en 31 graden en dat vier dagen lang. We overnachten bij de familie Walther in Valendas, waar we het “Schlafen im Stroh” met plezier hebben uitgeprobeerd. Zie ook http://www.walther-valendas.ch/.  Onderweg op de heenweg nog Schloss Soergenloch nabij Mainz met een bezoek vereert. Zie ook http://www.schlosssoergenloch.de/.  Dankzij een ondernemende maar vooral ook bereidwillige eigenaar sliepen we daar in het bij het slot behorende Landhotel na de eerste reisdag met een Weizenbier op het warme terras van de Biergarten te hebben afgesloten. De volgende ochtend wat stratproblemen, maar dankzij een katachtige Tobias toch een echt Duits Frühstück weten te scoren. Minder was de “Stau” bij de Aichelberg. We hadden beter moeten weten. Onze Navigon navigatiesysteem stuurde ons gelukkig verder steeds net op tijd de Umleitings routes op. Rond vieren gaan we het proberen. De Vorderrhein oogt goed te doen, maar zo stijf uit de auto na zes uur rijden valt dat niet voor iedereen echt mee. Voldaan na 5 km peddelen en warm gedraaid voor Compadials-Trun gaan we naar Valendas. Daar wacht ons een authentieke boerderij waar we in het stro gaan slapen. Maar eerst naar de Wirtschaft am Brunnen Zie http://www.safiental.ch/index.cfm?id=36&uid=7&kat=6# waar we naast de stamtafel een overheerlijke Zwitserse maaltijd op de zwoele Mei-avond genieten. Slapen in het stro bevalt ons prima en na een overheerlijk ontbijt rijden we naar Compadials. Even zoeken naar een goede instapplaats en varen maar. Mooie stroomversnellingen, verblokkingen en uitdagingen. We pakken een paar keerwaters en na wat reddingen komen we een 2 uur later in Trun aan. Net achter de camping aldaar is een stortplaats voor GFT die direct bij een “Kieswerk” is gelegen en waar je er weer prima uit kan. In Ilanz boodschappen voor de “Grill” gedaan en naar Versam Kanuschule gereden. Daar ontmoeten we “Kees” die sinds het bericht in de SPITS Zie http://hirespdf.spitsnieuws.nl/2009-05-07/SPI20090507.pdf (blz 27) voor ons een BN-ers is geworden. Nadat we ons een beeld hebben gevormd van de Rheinschlucht en de fraaie weg van Versam naar Valandas, vermaken we ons met het bakken en braden op de grill. We genieten van de avondzon en leggen na afloop een kaartje. Zaterdag gaat het dan echt gebeuren. We rijden naar Reichenau en klimmen in onze pakken. Alles nog een keer controleren, want we gaan met kano en al met de Rhätische Bahn van Reichenau naar Ilanz. Deze spoorlijn onthult ons de Vorderrhein met een grijs-witte kleur, die ontstaat doordat de aanvoerende beken het kalk van het massief wegslijten. We wandelen van Ilanz Hbf naar de rivier, eten en drinken nog wat en bereiden ons mentaal voor op de tocht. Er staat fors wat druk op de rivier die gestegen is naar 110 m3/sec en op hoogwaterstand staat. Snel hebben we de smaak te pakken en peddelen al corrigerend en steeds vooruit kijkend van de ene naar de andere verborgen steen. Bij het blokwerk hebben we de eerste forse hindernis te pakken. Eerst maar eens verkennen. Rechts pakken dus en alert op zijstromen. De meesten van ons komen er gewoon en kunnen daarna gaan vissen. De stroom zet de zwemmers onder ons snel enkele honderden meters weg en het is ook als bootvisser zoeken naar veilig keerwater. Enfin boot legen en instappen maar weer. Zo vorderen we op de Vorderrhein, terwijl de passages allengs moeilijker worden. Dan dient het “Zwarte Gat” zich aan. Uit de boekjes weten we dat je ofwel rechts door een forse stroom kan of de middenstroom kan pakken. Samen met Bart en Guido sturen we op de middenstroom af. Daarvoor moet je tijdig door de hoofdstroom laveren. Iets te laat dan schuif je door naar de rechter hoofdstroom. En daar waren die 2,5 meter hoge golven over een lengte van 150 meter. Terwijl we aanlanden op de grindbanken om het “Zwarte Gat” eens goed te aanschouwen, zien we Berend, Leo en Tobias de rechterstroom in schieten. Berend en zijn boot zijn inmiddels gescheiden. Ik fluister Bart toe dat hij deze ervaring nog wel een paar keer gaat horen, want zwemmen in 2,5 meter hoge golven in water van 6 graden met een afvoer van 110 m3/sec dat door een 15 meter breed rivierbed geperst wordt, is even diep ademhalen, en vooral op de juiste momenten. Onze zwemmer eindigt op het einde van een grindbank en kijkt nog eens terug wat hij beleefd heeft. Maar ja, de boot ligt op de rechteroever en hij staat op de linkeroever. Zwemmen dan maar weer. Met een werpzak en hulp van enkele kanovaarders uit Nord-Rhein-Westfalen komt hij door de stroom heen. De NRW-collega’s blijken aan het trainen in reddingen en bieden aan om samen verder te varen. Een aanbod dat we graag aannemen. Onze zwemmer heeft het wel gehad met de VorderRhein en besluit, na overleg met de Duitsers die de rivier kennen, niet verder te varen. Een wijs besluit, maar dat betekent wel 3,5 km teruglopen langs het spoor naar Valendas Bahnhof. Wij varen door en genieten van de grootse uitzichten en schitterde natuur. We oefenen wat met keerwater varen en passeren behendig de vele uitschuringen en bijbehorende rotsen, walsen en draaikolken. Wat een schitterende rivier is dit. Moe en voldaan, en vele keren gefotografeerd door de treinreizigers op het traject komen we in Reichenau aan. We bedanken onze NRW collega’s en vissen onze zwemmer op in Valendas Bhf. Die blijkt zijn boot al mee genomen te hebben, zodat we zijn ervaringen onder het genot van een biertje op een zonnig terras kunnen nabespreken. We vermaken ons met de lokale tractorraces en denken met plezier en ook een beetje weemoed terug aan deze drie dagen die als een film voorbij gingen en voelden als twee weken actieve vakantie. Dit vraagt om meer. Zie ook http://www.valendas.ch/. http://www.valendas.ch/Rheinschlucht_Ruinaulta.120.0.html