Zondag ochtend 8:00 uur verzamelden: Lidy, Inge, Hans en Hans zich bij het clubgebouw om boten te laden.
Het was bewolkt en droog.
De auto bracht ons naar Zwartsluis waar we in de Aremberger gracht te water gingen.
De tocht voerde ons door de Schinkellanden en de Venemaat naar de Bosscheweide, een gebied van kronkelende vaarten, omzoomt door gemaaide rietvelden. Omdat het “land’ slechts tien centimeter boven de waterspiegel uitsteekt, heb je een geweldig uitzicht.
Gaandeweg klaarde het op. Grijze luchten werden wit en blauw waardoor alles nog beter tot zijn recht kwam.
Na de Belterweide te hebben overgestoken werd in Belt-Schutsloot gepauzeerd bij het huisje van Harry en Annelies. Ondanks het verbod om aan te meren hebben we toch maar van de picknicktafel gebruik gemaakt.
Via Schutsloterweide werd de tocht voortgezet. Op het eind van de tocht zagen we enkele reeën, die in alle rust naar vier kajakkers stonden te kijken.
Een prachtige tocht waarvan je de foto’s vindt op 
http://www.lkv-njord.nl/fotoboek.php?album=Toertocht%20De%20Wieden%202009

Op het terras van Manderscheid
Manderscheid, een lieflijk plaatjes in de Vulkan-Eifel was onze eerste stop op weg naar Sault Brenaz. Na de rivier de Lieser met een waterstand van 53 cm Plein verkend te hebben, en dus veel stenen gevoeld te hebben, waren we toe aan een echt Duits Weizenbier en een witte wijn uit het Ruwertal. En dat kregen we ook tot groot genoegen van de vaarders onder ons. Met het zicht op beide auto’s vol geladen met kano’s en ander kampeer en vaarmateriaal, was het prima toeven in de warme voorjaarszon. We lieten de natuurimpressies van de Lieser nog eens aan onze gedachten voorbij trekken en spraken af dat we hier zeker terug gaan komen. Tobias en Bart gingen daarna op zoek naar een goede Stube waar we echte Duitse Schnitzels konden eten. En hun keus bleek prima. Uren later, voldaan zochten we het Hüttendorf van de Familie Moritz weer op. En al snel daalde net als de plotselinge korte maar heftige regenbui de nachtrust over ons.

Eric van Capelleveen

Le Cheran varen
Op de camping in Sault Brenaz stond ook een cursusgroep van Zwalker ( www.zwalker.nl) . Ter afwisseling voeren zij op woensdag de rivier ‘Le Chéran”, een mooie wildwaterrivier waarvan het bovendeel goed te doen is voor de enigszins ervaren kayaker en het benedendeel goed is te varen  voor beginners. De instap voor het bovendeel is in La Compote, ongeveer 2 uur rijden vanaf Sault Brenaz. ( departement Savoie, regio Rhône-Alpes), arrondissement Chambéry.) De bergpiek achter ons hield de vers gevallen sneeuw helaas te lang vast. Niet zo veel water dus, waardoor het af en toe ‘keien rijen’ was.  Enkele passages moesten goed worden verkend om de juiste vaarlijn te bepalen, maar dankzij de ervaring van Pablo ging dit vlot en snel. Kleine keerwaters, een fantastich mooie bergrivier en een lange kloof maakten de trip tot een waar genoegen. Met een instructeur die de rivier kent zou dit voor een volgend bezoek aan Sault Brenaz een mooi Njord uitje zijn. Voor een fotoimpressie van de tocht kun je kijken op de zwalker website.

Leo de Jong

Via Ferrata
Onder de inspirerende aanmoedigingen van Yvonne gingen Berend, Bart, Nicole, Hans, Lidy, Gijsjan, Diederik en Leo een ‘klettersteig’ of  Via Ferrata doen. Een fantastische bergweg leidt van de camping naar Hostias. In Hostias verhuurt Marie, de eigenaresse van het ‘petit cafe’ in het dorp, de klettersteigsetjes en geeft uitleg. http://www.laviaferrata.net/topo-via-ferrata-hostiaz.html . Daarna is het de rotswand en jij. De voornaamste spierpijn krijg je dan ook tussen de oren. De trillende armspieren en het angstzweet zijn snel vergeten als je na anderhalf uur klauteren weer boven bent, en …. op 50 meter van het beginpunt uitkomt.   De laatste avond pizza eten, zoals het een nette kano vereniging betaamt. De gespreksonderwerpen zijn niet voor internet geschikt, doordat het gewenste dessert van Gabriel (zonder leesbril gezien als een coupe erotique)  het thema van de avond duidelijk maakte: ‘Kers gaat pervers’. Maar de pizza’s waren prima !

Yvonne Both

Keerwatervaren met de kano
Het keerwater op de baan in Sault Brenaz is met de Dekano prima te pakken als je de peddel en je heupen goed gebruikt. Ik begon onderaan de baan, het beginners stuk. Het keerwater pakken ging eigenlijk al gelijk redelijk goed! Soms ging het ook wel is mis, maar onder het motto: ‘kijken, richten, rammen’ lukte het de meeste keren wel. Omdat de Dekano zo klein is reageert hij snel op je stuurbewegingen en zo kon ik al redelijk snel goed keerwaters pakken. Ik ben vaak omgeslagen deze vakantie, maar daar leer je van. Het is een prima boot om in te beginnen.

Gijs-Jan Groeneveld

Speedboarden.
Onderweg naar Frankrijk dacht ik aan speedboarden. Dat had ik vorig jaar gezien. 
Toen vroeg ik aan mijn vader of het mocht. De volgende dag ging ik samen met mijn vader en Gijs-Jan speedboarden.
Speedboarden gaat met een dikke mat en flippers. Je moet je helm op, surfpak en zwemvest aan en de flippers aan je voeten. Met je handen houd je de board vast en met je boven lijf lig je dan op het board. Met je benen en voeten moet je flipperen. Als je de baan afgaat ga je met de stroom mee. Er liggen allemaal stenen in het water. Het trappelen en sturen vond ik fijn. Het water in mijn gezicht minder fijn.
En de baan waar ik afging eindigde in de Rhone, daar heb ik zelf ook gevaren en daarom ga ik volgend jaar weer.
 
Diederik Groeneveld

Een weekje helemaal Anders
Bovenstaand kopje komt niet van mij, maar van onze voorzitter met de boodschap: “Graag dinsdag 5 mei 18:00 aanleveren”. Er stond nog net niet bij: “want anders….”.
We zijn namelijk afgelopen week in het pittoreske franse plaatsje Sault-Brénaz geweest voor het wildwatervaren. En op de terugweg krijgen we te horen dat we een stukje moesten schrijven voor “Kanobabbels”  (het clubblad van de vereniging). Mooi, ik flans wel wat op pappier.
Krijg ik vanavond een mailtje met daarin voor iedere deelnemer een onderwerp van de afgelopen week. En wat blijkt? Alle onderwerpen zijn al verdeeld en ik sta onderaan met “een weekje helemaal anders”. Da’s dus lekker. Waar moet ik dan over schrijven zonder in herhaling te vallen?
Ik had kunnen schrijven over varen op de Lieser bij het plaatsje Manderscheid in de Eifel. Een prachtig meanderend riviertje in de bergen, waar je werkelijk fantastisch kunt wildwatervaren, mits er voldoende water in staat.
Of over het varen op de baan in Sault-Brénaz, waar ik meer in dan op het water gezeten heb. Mooie daarvan is wel dat de baan uitkomt in de Rhône, dus als ik omkieper, moet iemand anders mijn bootje in de Rhône ophalen en ik kan u verzekeren, dat kost wat moeite.
Of over de lessen van Henk Groeneveld, Leo de Jong en Eric – peddelen, ’t is je moeder niet – van Capelleveen. Hartelijk bedankt voor het vissen.
Of over de vinologen in de club, volgens vinden ze het belangrijkst wat er voor het %-teken staat. Ik niet. Ik vind vruchtensap veel lekkerder.
Of over de Via Ferrata, maar daar heeft Yvonne Both al over geschreven. Trouwens het stelt ook helemaal niets voor. Ik moest maar doen alsof ik aan een wand hing 1,5m boven de grond.
Tja dan blijft er eigenlijk weinig over om over te schrijven.
Maar ach ik ben er even een weekje uit geweest en da’s toch ook wat, niet waar?
 
Hans Nobbe

Sault Brenaz: voor de minder wilde dames onder ons.
Na de succesvol afgeronde tocht op de Ain, besloten Lidy en ondergetekende een tochtje te varen op de Rhone. De Rhone is een echt brede rivier in dit gebied en stroomt wat meer dan de Ain. Voor mij,  tweede  keer alleen in een bootje op het water, na de kanocursus van vorig jaar, best wel spannend.
 
De auto van Lidy werd geplaatst op het eindpunt van de tocht in Groslée en Guido bracht ons stroomopwaarts een kilometer of 12 tot 15 verder langs de groen gemarkeerde  D19: een goed voorteken.
 
Vorig jaar hadden wij de tocht gevaren met waterkaart en de hele fam. Groeneweg met vele uitstapjes naar links en rechts: dit jaar deden we het met z’n tweëen en volgden we de hoofdstroom op goed gevoel…. Het weer zat mee; we maakten onze eerste stop bij een overdraagpunt bij een vistrap met stuw, waar ook 5 wetenschappers zaten om de waterkwaliteit en andere zaken vast te leggen.
 
Met heerlijk weer, een zonnetje, en schitterende uitzichten op prachtig geschakeerde bospartijen, weilanden en huizen en dorpjes, kwamen we , na een tweede pauze, weer aan in Groslee, niet voorat we genoten hadden van een prachtig uitzicht op een kasteeltje wat daar ergens tegen de heuvels aanplakte. De stilte onderweg, met de vogels die maar kwetterden en zongen, maakten indruk op ons, zodat we soms de peddels even stil hielden.
 
Even zitten, voordat we teruggingen en natuurlijk, vriendelijk doch beslist de hulp van 2 Franse heren afgeslagen, die ons wilden helpen de boten op de auto te leggen…..

Corrie van Capelleveen

Op volle kracht door de ‘chute’.
Wat is dat, de chute, zal men zich afvragen. Eerlijk gezegd weet ik het ook niet precies maar ik kan er wel het een en ander over uitleggen. De WW baan van Sault Brenaz kent stroomversnellingen in allerlei gradaties. Het deel dat de chute wordt genoemd is de hevigste. De baan is daar smaller, waardoor de stroomsnelheid wordt vergroot. Maar eerst valt het water vanuit een veel breder deel zo’n kleine twee meter naar beneden om vervolgens na zo’n 50 meter nog eens een meter naar beneden te vallen, dan nog eens na een meter of tien weer een metertje naar beneden. Door zo’n verval begint het water lekker te kolken, te rollen en te golven. Onderweg zijn er hier en daar ook nog enorme stenen neergelegd om het de kanovaarder nog wat lastiger te maken.
Als beginners de chute nemen, gaan ze met knikkende knieën in de kano zitten. Het voelt als een overwinning als je hem voor het eerste weet te nemen zonder om te gaan. Vorig jaar ben ik al enkele keren de chute af gegaan. Dit jaar moest het er maar eens vaker van komen. Eerst met mijn eigen Perception Dancer. Eigenlijk al een ouderwets kano. Te lang en niet zo stabiel in vergelijking met al die speelboten die er tegenwoordig op het WW water rond dobberen. Hij is minder wendbaar en houdt zijn lijn goed vast. Dat heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Eigenlijk was ik wel tevreden over mijn Dancer, alleen nog een ruggensteuntje erin zodat ik wat vaster in de kano zit, en ik kon er mijn jaren wel mee uitdienen. Tot de vierde dag van onze week. Eigenlijk moet ik zeggen tot de derde avond. Want die avond vond Yvonne dat de fles port leeg moest. Met alleen een lichte hoofdpijn die al snel verdween, leek er de dag er na niet veel aan de hand. Eenmaal op de baan ging het direct al op een lullig stroompje mis en lag ik al onderste boven. Gelukkig lukte het eskimoteren wel maar ik had gewaarschuwd moeten zijn. Na wat gestoei op het lage deel van de baan naar het begin van de baan voor het echte werk. Na nog enkele bloopers wilde ik het voortvarend aanpakken en zou ik me niet door de chute laten verrassen. Ik besloot hem goed door het midden te nemen, het midden te houden en er strak door heen te varen.
Bij het eerste verval ging het al direct prima. Er recht doorheen en lekker recht doorvaren. Ik zou eens laten zien dat ik ondanks die port nog prima een recht baantje kon trekken. In volle vaart en mooi rechte lijn op het tweede verval in de chute af. Ging dat effen lekker, maar o nee, er ligt nog een fikse steen bij het tweede verval en daar ging ik toevallig wel recht op af. Te laat om hem te ontwijken. Het schijnt dat de anderen het hoofd hebben afgewend, zo vol heb ik de steen geraakt.
Voor mij ging het allemaal heel snel en voor ik het wist kwam ik weer proestend boven nadat ik al door het derde verval was heengespoeld.
Dag vijf mocht ik de de Piranha van Leo lenen, want Leo wilde graag een dagje klimmen. Eenmaal wat gewend aan de boot met de Piranha de chute af. Dat viel niet tegen, even op de steen letten. Toch makkelijker dan met mijn Perception. Op dag zes met de Diesel 75 van Njord van de chute af. Dat was helemaal een feest. Toch moet het met die Perception Dancer ook geen probleem zijn, ging tenslotte ook wel eens goed. Wat te doen volgend jaar?

Henk Groeneveld

Kano tocht op de L’Ain
Een weekje wildwatervaren op de wildwaterbaan in Frankrijk? Niet iedereen vind het varen op de wildwater baan leuk. Gelukkig zijn er vlakwater rivieren in de buurt van Sault Brenaz die zeer aan te bevelen zijn om een tocht op te maken .
Fijn dat Corrie van Cappelleveen er net zo over denkt en samen hebben we twee dagen op het vlakke water doorgebracht.
De eerste dag hebben we ons weg laten brengen door Guido naar het begin punt van onze tocht op de L’Ain.  Ik had mijn auto bij het eind punt neer gezet. 
Het begin punt van deze tocht ligt nabij het dorpje Daranche. Viaduct de Cize- Bolozon ,is bij een erg bijzondere brug, hoge bogen en op 2 niveaus kun je er met de auto rijden. Boven op loopt zelfs de spoorlijn. Via Google Earth zie je hier plaatjes van, dit jaar had ik geen fototoestel mee, Henk maakte n.l. foto’s van het speedboarden.
Het water is nog erg koud, 11 graden, dus hebben wij onze surfpakken maar aangedaan, want stel dat je omslaat dan raak je gauw onderkoeld.
Net voor de brug gingen we te water. Onder en net na de brug kregen we te maken met draaikolken. Zo werden we naar links gedreven en daarna direct weer naar rechts. Gewoon rustig door peddelen dan kom je er wel door heen. Na zo’n 500 meter was de rust op het water weergekeerd. Het water was spiegel glad en erg helder. Het uitzicht is echt grandioos, eerst bergen met bomen en even later een rotsen partij. Je vaart door een kloof. Heel rustig varen, of even niet en genieten van de stilte en het fluiten van de vogels. Dit is pas kicken!!! 
In een bocht ligt een prima aanleg steiger en een prachtige picknick plek. Uitzicht naar 4 kanten, mooier kan niet. Na een heerlijke pauze onze vaarweg weer vervolgd. De rotsen maken weer plaats voor bergen met af en toe een zomerhuisje. Even later kwamen we onze picknick plek van vorig jaar weer tegen, we keken elkaar aan, nee we waren er nog niet aan toe.
De volgende brug kwam inzicht. Het bijzondere aan deze brug is dat er precies onder een huis gebouwd is.
Er kwam een prachtig plekje inzicht, prima om nog een kopje koffie te drinken. We kwamen tot de conclusie dat het varen dit jaar veel sneller ging dan vorig jaar. Toen kanoden we in een 2 persoons kano.
Nog een laatste stukje varen, ons eindpunt is aan de overkant van het dorpje Merpuis.
De afstand van deze tocht is zo’n 12 km. Het is en blijft een prachtige tocht, volgend jaar varen we hem weer, dit verveeld nooit.
 
Lidy Groeneveld.

Hoofd, schouders, knie en teen……….;
het liedje wat een ieder wel kent.
Dit liedje moest vorig jaar worden gezongen als je met je wildwaterboot omging tijdens het wildwatervaren in Sault-Brènaz, ik kende het volledig uit zijn hoofd.
Ik ging namelijk ontelbare keren met mijn voeten vooruit al zingend “hoofd, schouders, knie en teen………..” de Rhône in.
De vraag was of ik dit jaar wederom mijn zangtalent zou laten horen, of was er in het afgelopen jaar een omslag gekomen?
Warempel, NJORD had onlangs een nieuwe wildwaterboot aangeschaft, een WaveSport Diesel.
Ja ja de naam verraadt het al een Diesel, even warmdraaien en dan zonder problemen wildwatervaren zou je denken.
Het ging inderdaad veel beter met de vaarders in de Diesel, nu zullen we op een andere manier de zangkwaliteiten van de NJORD leden boven water zien te krijgen.

Berend Kers

5 uur Sault Brenaz
Nadat we zondag in Sault Brenaz waren aangekomen, bleek al gauw dat ook de mensen van de Kanoshop met een instructeur van Zwalker op het terrein stonden.
In de loop van de week kregen we te horen dat er nog ruimte was bij hun freestyle cursus.
We hebben dit overlegd, en hebben Guido, Bart en ik 2 middagen cursus genomen.
Dit waren de dinsdag en donderdag middag, fijn verdeeld zodat er tussendoor nog geoefend kon worden.
Er lag wat verschil tussen het niveau binnen de groep maar dat werd goed opgevangen. als iedereen op het zelfde stuk zijn eigen ding kan oefenen, en instructies krijgt van onze instructeur Brian.
Ik heb geleerd beter te surfen in de golf en er langer in te blijven, Om een 360° te maken (ook al kom in nog niet verder dan 180°) en een beetje om een stern-squirt te maken.
Zo heb ik uiteindelijk de week door veel geleerd, en ook goed spierpijn gekregen.

Tobias van Capelleveen

Shoppen in Sault Brenaz:
In Sault brenaz werd niet alleen gevaren maar ook geshopt en geklettersteigt.
Samen met hans en de familie Kers zijn we een keer naar de Decathlon gegaan. We wilden eigenlijk naar de Decathlon dicht bij Lyon maar onderweg kwamen we er ook nog eentje tegen. We zijn daar naar binnen gegaan maar vonden dat ze niet veel hadden dus zijn we doorgereden naar Lyon. Daar was er ook maar een beperkte collectie maar toch heeft Nicole een bikini gekocht. De dag was gezellig en leuk.
Gabrielle en Nicole wilden nog een dagje shoppen: We gingen naar bourg en Bresse, maar daar viel alles een beetje tegen. Al met al was het een leuke en toch nog een geslaagde dag want Gabrielle had een leuk broekje gekocht.
 
Nicole Kers
 
Mijn ervaring in verschillende boten op SB.
Ik vond Sault brenaz dit jaar weer erg leuk, met alle gezelligheid en het varen natuurlijk. Dit jaar heb ik ook in verschillende boten gevaren, net zoals bijna iedereen. Het begon de eerste dag met de nieuwe Wave Sport. Die vond ik erg fijn varen op de plekken waar je kon varen op die rivier in Duitsland. Als daar wat meer water had gestaan dan hadden we daar perfect kunnen varen. maarja alsnog erg gennoten en mooie dag gehad.
Volgende dag eerst een stuk rijden maar toen we er waren hadden we nog even tijd om wat te gaan varen dus heb ik me maar in mijn kleine boot gewurmd. Dat vaarde heel erg anders als die Diesel. veel wendbaarder en je puntje word sneller gepakt, wat tot gevolg heeft dat je of omgaat of ongeveer rechtop in het water staat.
Volgende dag eerst rustig uitgeslapen en met allebei de bootjes wat gevaren veel geoefend en veel geleerd. ´s middags komt mijn moeder met het nieuws dat ik misschien wel een minicursus krijg van kanoshop. Ik kan 2 keer een halve dag cursus krijgen op de baan. Volgende dag zeggen ze dat het goed is en kunnen Guido Tobias en ik die middag meteen beginnen. Ik heb het toen eerst in mijn oude boot geprobeerd maar dat lukte niet omdat hij nog te lang was dus ik kon een bootje van hun lenen.
Mijn derde boot dus al. Een groene wave sport hij washeel erg kort maar je kon er nog wel redelijk goed inzitten. Toen ik eenmaal weer bij de golf was, ging het stukken beter en heb ik nóg meer geleerd. 2 dagen later weer de cursus, hebben weer heel veel geprobeerd te surfen en ook wat trucjes geprobeerd. Laatste dag nog geklommen en toen was het al weer afgelopen.
 
Bart Kers

Wandelen rond Sault Brenaz
Dit jaar verliep de voorbereiding wat anders dan vorig jaar; een blessure aan mijn arm maakte dat ik dit jaar niet in de boot zou stappen. Dus ook maar geen surfpak meegenomen om te voorkomen dat ik de verleiding toch niet kon weerstaan. Daarom veel boeken meegenomen en de wandelschoenen maar eens extra gepoetst.
Dinsdags  ben ik met Corrie en Lidy aan de wandel gegaan; Na een uitgebreide autorit hebben we een prachtige route gelopen op de bergkam tegenover onze camping. Het pad was af en toe erg stijl en glad waardoor het eerste deel het karakter van een survivaltocht kreeg. Op enkele stukjes moest je bijna van “boom tot boom” lopen om vooruit te komen. Uiteindelijk kwamen we op een prachtig uitzichtpunt uit. Van daaruit hadden we zelfs zicht op de besneeuwde top van de Mont Blanc! Al met al een heerlijke dag waar we moe maar voldaan van thuiskwamen.
Donderdags ben ik met Leo en Yvonne met de auto naar de net ontdekte klimwand gereden. We hadden de avond ervoor bij het bekijken van de klimwand (tip van de kanoshop-boys) gezien dat hier een paar mooie wandelingen voorbij kwamen en die wilden we eens gaan uitproberen. We zijn erg enthousiast aan de wandel gegaan; het eerste deel was erg stijl. Na verloop van tijd hadden we het gevoel dat we wel eens ter hoogte van de camping zouden kunnen zitten. We hebben toen besloten om te proberen naar de camping toe te wandelen en de auto later weer op te halen.
Nou  wil het toeval dat we op de weg de Pizzeria tegenkwamen waar we de volgende dag met z’n allen zouden willen eten. Daar hebben we de boel geïnspecteerd en een menukaart gescoord. Dat zag er goed uit.
Na een behoorlijke wandeling kwamen we op de camping terug. Heerlijk genieten in het zonnetje van een kopje thee. Wederom een geslaagde dag.
Kortom; ook als je niet vaart is het heerlijk om een weekje in Sault Brenaz te zijn!!  maareh, volgend jaar toch maar weer in de boot!

Gabrielle Kers

Leren surfen op de golven
Voor mij was dit al weer het derde jaar Sault Brenaz. Nu ik enigszins kan wildwatervaren mocht ik me aansluiten bij de “professionals”. Samen met Bart en Tobias hebben we een cursus freestyle kayaking gehad. Hierbij heb ik geleerd hoe je stil in een golf kan blijven liggen met je kayak, wat we ook wel surfen noemen. Hier heb ik voor het eerst is in een echte playboat gevaren, wat me wel even zwaar kwam te staan, Dit bootje was voor de verandering is kleiner dan ik zelf, en daardoor ook een stuk wendbaarder. Daarbij bleek ook het eskimoteren heel anders te voelen wat ik moest bekopen met enkele zwemsessies. Geluk dat Berend verder op de baan aan het oefenen was, anders had ik nog mogen zingen ook, scheelde dat weer even. Maar na veel oefenen lukt het nu een beetje zonder omgaan door een golf te surfen en er ook nog soms even te blijven plakken, net genoeg om even te lachen voor de camera 😀

Guido van Capelleveen

Met 9 man: de Groeneveldjes met z’n drieën, Hans M., Hans Nobbe, Berend, Jan W., Jannie en ikzelf, verzamelden we ons om half 9 bij het botenhuis. Omdat we niet hoefden te pendelen, konden we “uitslapen”.
 
De route van deze tocht had ik gedownload van de site www.ontrack.nl
Een site vol met niet alleen kano- maar ook fiets- en wandelroutes. Voor een lidmaatschap van € 14,95 per jaar kun je de routes en de bijbehorende kaarten ongelimiteerd uitprinten.
 
Binnen het uur waren we op de plaats van bestemming, vlakbij het voetbalstadion van Zwolle. We voeren langs Berkum, een buitenwijk van Zwolle, en kwamen al snel bij een sluis die “meestal open staat”. Niet dus. Dat werd de eerste overdraging.
Vervolgens kwamen we op de Vecht, waar zo vroeg in het seizoen, nog weinig andere boten waren. Daarna kwamen we uit op het Zwartewater. We voeren dus aan de noordkant om Zwolle heen. Het Zwartewater is breed, met fraaie rietkragen langs de kanten; er was weinig wind en het was rustig voorjaarsweer; met nauwelijks verkeer maakte het geheel een prachtige verstilde indruk. We voeren redelijk in de buurt van een ooievaarsnest waar flink wat activiteit gaande was. Bij een strandje aan een plas, grenzend aan dit water, hebben we de eerste pauze ingelast.
 
Na ongeveer 2 uur varen, kwamen we steeds dichter bij de stad. Langs een paar scheepswerven en bruggen en dan ben je “plots” in de grachtengordel. Deze hebben we helemaal gerond. Ons vergapend aan de prachtige oude huizen en gevels aan het water.
De tweede pauze was aan zo’n gracht, daar waar ook boten verhuurd werden. Op loopafstand van een ijsjeswinkel………………… Ooit een dame in wetsuit door een drukke winkelstraat (koopzondag!) met een ijsje gezien?
Na weer een sluis, die ook gesloten was, waren we zo goed als terug bij ons instappunt.
 
Een prachtige, afwisselende 20 km lange tocht (hulde Diederick!), zonder pendelen, en bij goed weer. Wat wil een mens nog meer?

Twintig leden sterk waren we dit jaar weer naar Haaksbergen getogen. Ons doel het golfslagbad de Wilder. Daar wilden we het betere golfgevoel weer beleven. Nu bij een aangename temperatuur van ruim 23 graden. Dat is even anders dan in de Noordzee die nu 6 graden is. Kijk maar eens op  (http://www.actuelewaterdata.nl/watertemp/) Tegelijk is dit de laatste oefening in het zwembad om je balansgevoel te testen. Hierna wordt het niet functioneren van je heupen op het juiste moment afgestraft met een koud bad. De meeste rivieren hebben nu een temperatuur van 6-8 graden en dat voel fris aan.
 
De Wilder werd dan ook bevolkt door veel jeugdleden die de spanning van varen in de golven wel eens wilde proberen. Er werd driftig ge-eskimoteerd in de golven en een behendigheidstochtje door de kronkelige watergoot was ook populair. Opkanten is daar de formule om zonder tegen de badranden te botsen door de “kreek” heen te varen.
 
Daar waar de golven braken op het flauw oplopende kunstmatige strand konden we zowaar ook surfen op de golven. Door op het juiste moment naar voren te gaan hangen en enige snelheid te maken, wordt je boot opgepakt en onderga je een plotselinge versnelling. Je wordt als het ware gepakt door de golf en met een rotvaart naar het strand gestuwd. En dat voelt als een sensatie kan ik je vertellen.
 
Het slingertouw was voor de jeugdleden ook een mooi speeltje; Als slingerend van de kant in het water plosen is zeker zo leuk als kanovaren. Verder zag ik een enkele durfal ook vanaf de 1,5 meter hoge kant met een spelbootje het natte sop kiezen. Dan duik je als een papagaaiduiker in het water. Je boot gaat zo diep als de energie die je meebrengt en plopt dan weer vrijwel vertikaal omhoog. Soms val je daarmee voorover maar ook achterover. Daaarna eskimoteren en je bent weer het ventje.
 
Ook was het goed te zien dat ook de “ouderen” mee waren. Zo zag ik Saskia en Hans Pronk die beiden hun kanokunsten verstoonden; Redding op grootwater met een zeekano en meedobberen in de golven. Er is een fimpje van gemaakt dat we binnenkort wel zullen vertonen. Hier een klein voorproefje van duikwerk van Tobias.

Link Filmpje Duikwerk Tobias

Vandaag zondag 8 maart 2009 hebben Leo, Tobias en Eric het buitenvaarseizoen geopend door de Lippe , die fors hoog stond en flink stroomde rondom Dorsten te bevaren. Nadat de regen van zondagochtend weggetrokken was, kwam een fraai zonnetje om de hoek kijken. Een uurtje rijden van Lochem vindt je de Lippe, een rivier/beek vergelijkbaar met de Berkel, maar één die nog fors meandert en hier en daar een speelplekje kent. Die speelplekken bleken met de waterstanden verdwenen, maar de rivier was fraai om te varen. En zelfs met een WW bootje was met deze stroom het mogelijk om 18 km in ruim 3 uur te varen. Deze rivier is eigenlijk ook heel geschikt om in voor- of najaar met de toerkano te bevaren. Nabij  51°41ཱུ.42″N /    7° 5ཕ.22″O zijn we te water gegaan en bij  51°40Ɖ.43″N /   6°53཈.13″O was het eindpunt. De speelplek ligt bij  51°40ཆ.59″N /   7° 1ད.00″O en de slalombaan bij de A31 op  51°39ཧ.69″N /   6°55ཊ.59″O. Wanneer je deze locaties invoert in Google Earth weet je gelijk waar het is.

Januari is traditioneel getrouw het moment van het jaar om je voor te bereiden op de uitdagingen van voorjaar en zomer die de kanosport biedt. De leden van kanovereniging LKV Njord uit Lochem en omstreken laten zich dat maar één keer zeggen. Op zondagmiddag melden ze zich gewapend met een twintigtal boten bij het zwembad de Meent in Lochem om daar hun kanokunsten te beoefenen. Er wordt geoefend met het eskimoteren. Dat is de vaardigheid om wanneer men onverhoeds is omgeslagen, met één peddelslag en heupzwaai weer boven water te kunnen varen. Iets wat erg handig is als je in wild water vaart of door de golven van de branding toch omslaat. Ook oefenen de vlakvaardervaarders op redding op groot water. Handig wanneer je op meren en grote plassen, dan wel Waddenzee vaart en je moet elkaar een handje helpen. Je kunt immers niet aan een steigertje gaan liggen. Naast deze speciale technieken wordt aan conditie training gedaan. Behendigheid, stuurmanskunst en uithoudingsvermogen zijn de sleutelwoorden voor de wild water vaarders die, in deze tijd wanneer het water buiten wel erg fris is, in het warme water hun conditie op peil houden. Een filmpjes geeft u een goede impressie van dit gebeuren. Download

Die had Ida Raterink gebakken en smaakten
voortreffelijk. Jan Westerink moest beloven vooral Grolsch te serveren en de
Bowl genoot veel aftrek. Verder was het een leuke en goed bezochte bijeenkomst
waarin veel nieuwtjes werden uitgewisseld en stiekem al plannen werden gemaakt.
Terwijl de jongsten naar een video keken, werden levensvraagstukken en goed
voornemens uitgewisseld. Het was goed Gert Jan Ruesink te zien en te horen dat
hij dit jaar vaak gaat varen. Gert Jan Petje af. Ricoo kwam bij het scheiden
van de markt nog langs en rond 01:00 sloot Jan en Thijs Westerink het
botenhuis.

Vrijdag 28 November was het dan zover, de filmavond voor de jeugd.
Om 19.00 uur waren de eerste jeugdleden, Siebe, Hidde, Diederik en Gijs-Jan aanwezig. Er werd een drankje genuttigd en gezamenlijk werd er een film uitgezocht. De film had met water te maken, er werd namelijk gekozen voor Shark tail.
Voordat er echter naar de film gekeken kon worden moest eerst flink uitgevogeld worden hoe de DVD speler werkt. We waren bijna zover dat we met z’n allen bij fam. Romkema aan wilden kloppen om de film daar te gaan kijken, toen na het zoveelste knopje uitgeprobeerd te hebben de DVD begon te spelen. Gelukkig, we hoefden ons niet te verkassen en niet geheel onbelangrijk de DVD speler was niet kapot.
De film goed en wel een kwartier op dreef toen Thijs de groep kwam versterken.
Geregeld hoorden we de jongens lachen. De film was leuk vertelden de jongens naderhand, voor deze haai hoefden ze niet bang te zijn mochten ze die ooit tijdens het kanovaren tegen komen.

Zo laat in het jaar nog naar de Lenne. Jawel hoor, ons Leo kreeg het op zijn heupen. Hij heeft namelijk een nieuwe boot gekocht en die moest natuurlijk uitgeprobeerd worden. Zo gezegd , zo gedaan. Drie man sterk naar Duitsland toe. Eerst nabij Schermbeck een kop koffie gedronken bij de mooi brandende haard. Dat was lekker warm. Buiten was het 10 graden dus daar ligt het niet aan. Mara het water van de Lenne voelde als 4 graden. En ja als Njord-vaarder doe je eerst de eskimorol voor je de wildwaterbaan afgaat. Even aklimatiseren heet dat. En het varen op een lege baan was fantastisch, Er stond een mooie waterstand en we konden fraai surfen in de eerste golven. Leo probeerde zijn boot tot het uiterste uit en moest dat met zwemmen bekopen. Zo met zijn drieën moet je goed op elkaar passen en snel schoten we ter berging toe. Na een uurtje of drie intensief varen vonden we het mooi geweest. Intussen waren vijf vaarders uit Bochum ons komen vergezellen. Vaarders die ook tips hadden over andere fraaie plekjes. De Oker in de Harz  http://www.de-batavier.nl/ww_oker_200704.htm en de Ennepe http://de.wikipedia.org/wiki/Ennepe  in het Sauerland nabij Dortmund. Die zetten we op de verlanglijst. En Leo, die gaat nog even oefenen met zijn nieuwe boot in het zwembad. Dat water is toch even warmer. Maar spijt van Hohenlimburg had hij niet.

Dat waren de bestemmingen die door Leo de Jong werden getoond
op de filmavond van de PWBZ op 19/12. Uiteindelijk 9 man/vrouw sterk keken we
tot ver na 22:00 naar de fantastische beelden en het wervelende verhaal dat Leo
over zijn belevenissen samen met Yvonne, Sangitta en een groep Ecuadorianen
beleefden deze zomer. Ze voeren over de Amazonerivier diep de jungle in op zoek
naar een indianendorp dat zo’n vier dagen stroomafwaarts lag. Sangitta raakte
aan de man en Leo keek de kunst van het met blaaspijpen uit de bomen schieten
van apen af. Al met al een unieke ervaring die werd afgesloten met een bezoek
aan de Galapagoseilanden. Met verbazing hebben we geluisterd en naar de de
pendelkano van de indianen gekeken.

 

Daarna volgden fraaie filmbeelden van Njord leden
op de wildwaterbanen van DWD in Zoetermeer en Sault Brenaz. Herkenning en
erkenning voor de kunsten van Tobias die als eerste jeugdlid van Njord de DWD
ongeschonden nam. Een prestatie die Leo de uitspraak “Die rotjeugd, alles doen
ze sneller” ontlokte. Koen en Guido van de ex-Clan uit Warnsveld die ook
aangeschoven waren, zagen de mogelijkheden van beide banen, en werden
enthousiast deze banen ook eens te gaan varen.

 

Als laatste volgde een film over zeekayakken
voor de kust van Vancouver Canada. Fraaie beelden van op getijderivieren
varende zeekayakkers die surfen en onvoorstelbare kunsten uithalen op de golven
met hun 6 meter lange boten. En wij maar denken dat we op de Noordzee als
aardig uit de voeten kunnen.

 

Tijdens de koffie liet Eric nog wat zien van
de plannen ”Etalage naar de Toekomst” in Lochem, waar nagedacht wordt over een
heuse vis/kanopassage.