Gelukkig waren er circa tien leden paraat om op de traditionele doedag werkzaamheden te verrichten aan terrein, materiaal en gebouw van onze kanovereniging. Struiken werden gesnoeid, overtollig groen verwijderd, putten geschoond, dakbedekking gelegd, tegelwerk geëgaliseerd en natuurlijk het overdadig gevallen blad werd verwijderd, hetgeen een forse klus bleek. Boten werden omgelegd en banden losgepeuterd voor hergebruik. Eric trakteerde vanwege zijn verjaardag en we wisten dubbelgezette koffie , die toch nog smaakte, onder een goed gesprek te nuttigen. Kortom een leuke ochtend, maar we kwamen nog wel watvhanden tekort. Er is enig werk blijven liggen dat we mogelijk in de kerstvakantie oppakken.

Zondagmorgen 28 september treffen wij elkaar om 6.00 uur ’s morgens bij het botenhuis. Met de slaap nog in de ogen staan wij in het donker boten te laden. We gaan met de C7 en vijf kajaks het water op. Eerst halen wij onderweg naar Lathum Eric in Borculo op. Om 7.30 uur arriveren wij in Lathum. Aan de waterkant is het al een gezellige drukte. Van heinde en verre zijn verenigingen naar Lathum gekomen om de Veluwe Rally te varen. Ook het “tentenkamp” lijkt de nacht goed bezet te zijn geweest. Op het water…..mist. Het zicht is minimaal en er mag niet worden gestart.
 
Wij nemen koffie en wachten af. Rond negen uur is het zover. We mogen ons klaar gaan maken en de start van de 50 kilometer tocht is tegen half tien. Eenmaal op de IJssel trekt de mist snel op. Het ziet ernaar uit, dat het een fraaie dag gaat worden. Onder de bezielende leiding van Henk heeft de C7 er met zes volwassenen en drie kinderen de vaart goed in. De verdeling van het gewicht is echter te ver naar voren. Bij tegemoet komende scheepvaart duikt de neus van de Njordees angstig diep in de golven. De sfeer is er niet minder om.
 
Even voorbij Dieren vinden wij in een inham van de IJssel een mooie plek voor de koffiepauze. De zon schijnt intussen volop. Zo maken wij het gemiste zondagmorgen ontbijt op een plezierige manier goed. We worden verrast door een eigenaardig stel, dat de Veluwe Rally van Lathum naar Zutphen over het land wil maken. Hij, in ouderwetse kledij op een fiets met een groot voorwiel en een veel te klein achterwiel. Zij, in een gemotoriseerde rolstoel. Zij zoeken de nabijgelegen controlepost, die over het land bijna onbereikbaar blijkt. Verwondert en met respect kijken wij ze na. Om ze vervolgens bij de lunch in Zutphen weer tegen te komen. Chapeau!
 
Onderweg naar Zutphen en bij de aankomst in de haven wordt het bijzondere karakter van de Veluwe Rally weer eens duidelijk. Met ruim 500 deelnemers is de IJssel op zo’n dag het domein van de kanovaarder. Een lange sliert kano’s op het water, overal langs de oever pauzerende kanovaarders en veel blijken van herkenning. In Zutphen ontmoeten wij Johan en Greet Terwel. Goed te zien, dat zij de sfeer weer komen proeven. Petra en Thomas komen voor Tom en de vrouw van onze gasten Bram van der Scheur en zijn zoon, onthaalt ons met koffie.
 
De laatste etappe begint nog heerlijk in de zon. Geleidelijk steekt de wind op. Helaas uit tegengestelde richting. De bedoeling was net na Gorsel nog een stop te maken. Na Gorsel waren de mooie strandjes echter op. Er zat niets anders op dan doorvaren naar Deventer. Vlak na de brug over de A1 passeren wij de jolige afsluiting van de duikvereniging. In hun pakken, laten zij zich al borrelend met de stroom meevoeren.
 
Om 16.00 uur zijn wij in Deventer en de chauffeurs worden door Hans teruggereden naar Lathum. Bij Doesburg gaat Henk met botenwagen de strijd aan met een enorme groene tractor, waarachter een kar met motorboot van fors formaat. Beiden geven geen krimp. Als de weg op is zit er voor Henk niets anders op dan via een bijzondere manoeuvre over de verkeerde weghelft, door de middenberm alsnog voor de tractor  te komen. Na een bijzondere dag zijn wij om 19.00 uur terug bij het  botenhuis.

Dat gevoel hadden we wel afgelopen zondag toen we, na zorgvuldig Windguru geraadpleegd te hebben of de plotseling opgestoken herfststorm wel op tijd zou inzakken. We arriveerden om even na enen in Katwijk aan Zee waar een forse zuid-zuid-westen-wind wind stond, die wel op windkracht zes leek. Volgens Windguru moest die gaan inzakken. We zouden de rest van de middag windkracht vijf hebben. Golfhoogte was voorspeld op 2,4 a 2,1 meter. Dat voorspelde een mooie branding en daar gingen we voor. Afgelopen maanden was het steeds vodden, geen wind of wind uit het oosten en dan zijn er nauwelijks golven. Nu we kregen een forse douche. Het was heftig en het was hard werken om de branding door te komen. Als je een golf van 2 a 2,5 meter over je heen krijgt is het even zoeken naar de horizon. En als je op het verkeerde moment net voor zo’n brekende jongen vaart is het lastig de golf te pakken. De golf pakt jou en voor je het weet boort de punt van je boot diep het water in totdat je de bodem bereikt. Dan sla je met  boot en al om en wordt het vaak zwemmen. Soms genoeg in de boot geklemd en dan eskimoteren. Weer boven komt de volgende douche er aan. Maar voor die momenten dat je boven op de golf ligt en hij onder je breekt, daar doeje het voor. Als een raket wordt je dan gelanceerd en surf je met zeker 30 km/uur vooruit. Je vaart in een oogwenk 100 a 150 meter en komt aan het strand aan. Wel wat meer naar het Noorden dan waar je begonnen bent, maar dat deert dan niet. Het was zo uitdagend dat we na afloop tegen elkaar zeiden. Ja dit was de lange reis meer dan waard. En moe als we gestreden waren tegen de elementen van de natuur, groeide ons ontzag over de kracht van water.  Het was leuk om met z’n zessen te zijn. Je houdt elkaar in de gaten en kunt de ervaringen delen. Van Njord, Leo, Eric, Guido en Tobias, aangevuld met Thirsa en Guido van de ex-Clan uit Warnsveld.  Een warme kop chocolademelk, cappuchino en een uiensoep later, reden we voldaan weer naar huis. Als het tegenzit de laatste keer dit jaar brandingvaren achter de rug hebbende, Hoewel, het water was niet koud en je weet maar nooit.

Twee dagen voor de tocht werd de vaarleiding
voor het dilemma gesteld,  wel of niet
varen? Er waren slechts vier deelnemers. Maar ja, we wisten: het zou mooi weer
worden en het is een prachtige tocht. De tocht ging door.

Zondag morgen om 7.00 uur vertrokken Gabriëlle
en Bart Kers, Hans Nobbe en Hans
Maarse richting Emsdetten. Op zondag ochtend kun je zelfs met
de botenwagen goed opschieten. Na iets meer dan een uur konden we één auto bij
het eindpunt in Rheine achterlaten. We reden direct door naar Emsdetten. Na een
boterham en een kop koffie zaten we na tienen in de boten. Er stond veel
stroming. We gingen als een speer. De Ems ligt wat dieper in het landschap. Er
is veel begroeiing van bomen en struiken. Hier en daar zanderige oevers waar
vee naar het water komt om te drinken. Je zag paadjes van plat getrapt gras. De
paadjes liepen tot aan het water, waarschijnlijk wildpaden, soms tegenover
elkaar op beide oevers. Op een gegeven moment zagen we in een bos drie bokjes .
Wat voor bokjes het waren,  tam of wild,  was ons niet duidelijk. De eerste stop was bij
een Rasthoff. Je kon er goed aanleggen. Na versterking van de inwendige mens
werd er eens rondgekeken. Op deze plek vaart al eeuwen een veer over de Ems.
Pas tussen de eerste en tweede wereldoorlog zijn in dit gebied bruggen gebouwd.
Over een afstand van 80
kilometer was voordien geen brug. Het bleek de laatste
veer te zijn die nog in gebruik is. De veer zelf hebben we niet kunnen
vinden.  De Rasthoff was duidelijk bij het
veer ontstaan in de verre omtrek  was
geen hoofdweg of bebouwing te vinden.

Terug in de boten lijkt het alsof je door een
park vaart. De wat hogere kaden ontrekken: de dode takken van de rivier en de
achterliggende natuurgebieden aan het zicht.

Het eindpunt Rheine komt in zicht.

We hadden de auto bij Kanoverein Rheine
gestald. We zijn op het clubterrein uit boten gegaan. Hier werden we door een
vriendelijke heer ontvangen. Hij vroeg of we van de toiletten gebruik wilden
maken. Dat wilden we wel. Of het clubgebouw wilden bekijken, dat wilden we ook wel.

Bouwbestek clubgebouw Kanoverein Rheine

toiletten            Villeroy
en Boch, spoeling inbouw Geberit

                        vloeren
marmer hoogglans

                        wandtegels
klasse 1 hoogglans

kantine             met
bar (grootte ons clubgebouw)

fitnessruimte   met
toestellen (grootte ons clubgebouw)

doucheruimte meerdere luxe douches

vloeren
marmer hoogglans

wandtegels
klasse 1 hoogglans

sauna              twee
schoonmaaksters om alles rein te houden

botenloodsen  drie
loodsen voor alle typen boten, meerdere grote canadezen

deursloten       alle
deuren voorzien van sloten met vingerafdruk herkenning

Er werd nog even met onze gastheer nagepraat.
Hij bleek vaak met zijn club in Deventer gevaren te hebben.

Daarna de auto opgehaald. Er was een gazon van
100 bij 100 meter
om de auto en aanhanger te draaien. Alles opgeladen en terug naar Lochem.

Onderweg hebben nog nagepraat. Ons clubgebouw
is natuurlijk ook niet niks. Wij zijn heel tevreden met ons clubgebouw.  Je maakt wat mee tijdens zo’n dagje varen..

Tip voor een volgende tocht.

Kun je kiezen tussen varen en thuisblijven? Ga
varen dan zie je nog eens wat.

12 Oktober was het zover: ik zou eens even gaan wildwaterkajakkeren. Leo de Jong gemailt en daags voor vertrek belt hij me terug dat het niet door kon gaan, omdat hij zondagavond een afspraak had. Shit, da’s nou jammer en ik had er nou net zin in. Maar wat schetst mijn verbazing als ik ’s avonds een telefoontje krijg van niemand minder dan Eric van C. en die heeft even snel een noodplannetje gemaakt zodat ik toch nog mee kon. “give that man a sigar”. Zijn instructies: “rij via Ziewent en neem de N18 tot afslag Groenlo en wacht daar onder aan de afslag naast de ventweg”. Nou duidelijker kan het bijna niet, alleen ben ik via Harreveld gereden ( ssst niet verder vertellen). En right on the money om 10:15 (we hadden namelijk 10:15 afgesproken) kwam de van met de familie van capelleveen (zonder mams) mij oppikken en zetten we koers nach Deutschland. Om een uur of 12 kwamen we aan in Hohenlimburg met werkelijk voortreffelijk weer en werd de auto ontladen, uitgeladen en afgeladen en togen we naar de baan. De baan is een trajact van ca. 300m die zijn water krijgt van de Lenne en aan het eind weer samensmelt met de Lenne. Nadat we onze uitrusting hadden aangetrokken kreeg ondergetekende tekst en uitleg over de baan van Eric van C.. Zo van: “dat ververval moet je zo nemen en die zo. En daar heb je zo’n stroming en daar een tegenstroming en daar is een rustpunt enz. enz.” Juist ja, duidelijk, geen speld tussen te krijgen: ik zou dat varkentje wel even wassen. Ik in de boot – nog even getest of of ik overeind kon komen of op z’n kop deruit en toen moest het maar gebeuren. Dat ging toch iets minder geestdriftig dan ik me had voorgesteld. Maar goed, blik op oneindig, verstand op nul (wat me wel weer makkelijk af ging) en peddelen dan maar. 1e Hindernis: wonder boven wonder zonder omslaan; 2e Hindernis: hee daar is een rustplaats, maar hoe kom ik daar? Oh oh, te laat. Bijna achterstevoren het verval af, maar ik kan me nog net vastgrijpen aan de rotsen tot Guido van C. me uit mijn benarde positie bevrijdt en ik achteraan kan sluiten op de rustplaats. De volgende fase duurde wat langer dan gemiddeld. omdat een onzichtbare hand me tegenhield (en ik wou zo graag). Maar goed, uiteindelijk alle moed verzameld en als een idioot het verval af en de rest van het traject tot ….het einde! Zonder omkieperen. Terugsjouwen met de boot op de nek en weer d’rin. Althans dat was de bedoeling, maar toen heb ik maar even een kleine pauze ingelast en ben naderhand nog een keer in een freestylebootje de baan afgevaren. Ook weer zonder zware slagzij!.

5 oktober was het zover, de laatste keer van een serie van 3 cursussen bij Dutch Water Dreams in Zoetermeer mocht ik ook eens mee. Samen met Eric van Capelleveen en Leo de Jong die al enig maal daar zich hadden vermaakt mochten ik en Tobias (voor de tweede keer) ook eens mee naar de wildwaterbaan. De wildwaterbaan in Zoetermeer is voor wie dit nog niet weet een kopie van de olympische baan in Beijing. Nadat iedereen in de juiste groep naar niveau was ingedeeld ging mijn groep eerst eens in de uitstroom “warm worden” waarna we de baan een stuk zijn opgelopen en het laatste stuk een keer of drie hebben gevaren. Dit ging me nog goed af. Het laatste stuk is vergelijkbaar met een goede wildwaterrivier, alleen dan wat smaller. Na wat geoefend te hebben konden we met de lift naar boven, voor mensen die een hekel hebben boten sjouwen is dit de ideale plek om te gaan wildwatervaren, maar voor het uitzicht hoef je het niet te doen (of je moet een ernstige belangstelling voor techniek hebben). Bovenaan kregen we instructie hoe te varen en waar de rustpunten zaten. We zijn voortijdig nog langs de baan gelopen om te kijken waar de ‘moeilijkheden’ zaten. Tijd om het te ervaren niet? Mijn ervaring was dat de baan een grote druk heeft en dat je heel accuraat moet reageren. Ik ben ook maar tot de helft gekomen, wat resulteerde dat ik kon gaan zwemmen. Alhoewel? Zwemmen heeft op de baan niet altijd even veel zin, ik heb me maar de baan af laten hobbelen en beneden mijn kayak weer opgezocht. In tegenstelling tot de Bovenrur blijft je kano beneden gewoon hangen en heb je niet zo snel last van blessures vanwege stenen in de baan (want die zijn er eigenlijk niet), dat scheelt weer.
Lijkt me voor herhaling vatbaar…..eerst maar weer is varen op de rivieren volgend jaar.

Bedevaart per kano oftewel een verslag van een
weekend op de Niers.

 

Op 6 september was het zover: eindelijk weer
een weekend op pad met de kano. Voor mij een van de hoogtepunten van het
kanoseizoen: de combinatie kanoën en klooien op een camping, daar gaat niets
boven.

 

Acht man sterk: drie van de Kersjes, Eric van
C., Hans Maarse, Lidy, de “nieuwe”  Hans
Nobbe, en ondergetekende. Hans N. reisde zelfstandig, omdat hij al een aardig
eind in de richting woonde. De rest vertrok vanuit het botenhuis.

Allereerst naar Goch, verrassend genoeg
slechts 1 ½ uur rijden (met botenwagen). Het klinkt veel verder.

De camping lag een stukje buiten het dorp, pal
aan de Niers, de rivier die we gingen bevaren. Deze camping is eigendom van een
“eigenarenvereniging” oftewel klein, extreem goed gerund en zeer vriendelijke
en persoonlijke benadering. Er stonden alleen caravans, maar er was een
miniplekje voor tentjes. Groot genoeg voor ons. Er werd direkt verteld dat er
een keukentje was en een ruime kamer met tafels en stoelen waar we gebruik van
konden maken als het ’s avonds koud zou zijn. Bijzonder hartelijk.

 

De rivier de Niers ontspringt bij Grefath,
ongeveer 30 km. ten zuidoosten van Venlo. Hij stroomt noordwaarts via Kevelaer
en Goch en draait vervolgens naar het westen om bij het grensplaatje Ven
Zelderheide Nederland binnen te stromen. Een klein stukje vormt het dan de
grens. Uiteindelijk komt hij in de Maas uit.

Wij hadden het plan om de eerste dag van
Kevelaer naar Goch te varen; en de tweede dag van Goch naar Ven Zelderheide.
Volgens de kanovereniging te Gennep is eigenlijk het laatste stukje van de
rivier –het gedeelte tot aan de Maas- 
het mooiste maar helaas verboden terrein voor kano’s.

 

Na naar het begin van de tocht in Kevelaer te
zijn gereden, zaten we al om 11.00 uur in de boot. Het weer was lekker, beetje
zonnig, beetje bewolkt, de hele dag droog. Uiteraard gingen we stroomafwaarts.
En niet alleen dat bezorgde ons een aardige snelheid, maar ook de flinke wind
die merendeels in de rug blies. Ik schat dat we zo’n  7 á 8 km. per uur voeren. De Niers is iets
breder dan de Berkel t.h.v. het botenhuis, hij meandert licht en sommige
stukken zijn gekanaliseerd. Langs een groot gedeelte loopt een voetpad. Van
verkeer heb je geen last, hooguit van huurkano’s die we op het eerste traject
in grote getalen inhaalden. Altijd weer lachen, groepjes mensen zonder
kano-ervaring in een canadees over stromend water.

 

De Niers stond voor het eerst bij Njord op het
programma, niemand van ons had er ervaring mee. De schatting was dat 18 km. een
mooie afstand zou zijn, maar door de flinke vaarsnelheid waren we al om
ongeveer half vier terug op de camping. Tijd genoeg dus om het dorp Kevelaer te
bezoeken.

Kevelaer is een bedevaartsoord sinds 1642.
Jaarlijks komen er ongeveer 1 miljoen gelovigen. Het is een pittoresk plaatsje,
veel voetgangersgebied en maar liefst 200 gebouwen die onder de Duitse
monumentenzorg vallen. We hebben er rondgestruind, ons vergaapt aan de
processies, een expositie van modeltreinen bezocht, op een terrasje gezeten en
een onfatsoenlijk grote ijscoupe gegeten.

Terug op de camping is het heerlijk dat je
niet hoeft te pakken om terug naar huis te gaan maar dat je onder het genot van
een (na ja, één…..) glaasje een prutje kunt koken en samen gezellig kunt eten.
Het is de hele dag droog gebleven.

 

De volgende ochtend, na flink uitgeslapen te
hebben (dat heb je ook nodig na zóveel inspanning), de boel opgeruimd te hebben
en de auto’s gependeld, stapten we in Goch weer in de boten. Het begon al snel
een beetje te regenen. Dit zou de hele dag aanhouden, soms een beetje meer soms
een beetje minder, maar nooit heel vervelend.

Deze tweede dag was eigenlijk fraaier: geen
huurboten meer, flinke stukken door bos, een ijsvogeltje gezien, en heel veel
rust om ons heen. Een onverwacht stukje natuur vormde een spandoek tussen twee
bomen met de tekst: Ich liebe dich Nicole. Hier hebben we natuurlijk Gabriëlle
onder moeten vereeuwigen!

Even schrikken was op een gegeven moment een
waarschuwingsbord met de tekst: Lebensgefahr, nicht durchfahren.  Er bleek een installatie langs de wal te
staan die overtollige waterplanten wegzuigt. Echter, op zondag natuurlijk niet
in werking. Dus na eerst op verkenning uit te zijn geweest, konden we er gewoon
langs varen.

 

Het zal jullie duidelijk zijn: het was weer
een heerlijk buitenweekend, de stemming zat erin, de omgeving was fraai, de
combinatie met het bezichtigen van een plaatsje heel leuk en het weer? ach, dat
was eigenlijk prima.

Kortom, ik kijk nu al uit naar het kanoweekend
van volgend jaar!

Het voelt al weer maanden geleden dat we op donderdag en
vrijdagavond bijna traditioneel de zwemvierdaagse in het zwembad de Meene in
Ruurlo de zwemvierdaagse opsierden. Op de donderdagavond door de zwemmende
jeugd de mogelijkheid te bieden zelf een te varen in een kano. We hadden veel
bekijks van zowel de jeugd als hun ouders. Op de vrijdagavond was er tevens de
glijschans van waaraf menigeen de vier meter duik in het zwembad maakte.
Brandweer Berkelland, post Ruurlo, had weer voor echt wild water in het zwembad
gezorgd, door met pompen het zwembadwater flink rond te pompen. Boven het
zwembad hingen de slalompoortjes om hen die het aandurfden een echt parcours
langs de stroomversnellingen te bieden. Gelukkig waren er ook Njord leden
geheel vrijwillig naar Ruurlo gekomen om ons te assisteren. Ongevraagd gaf Leo
de Jong aan dat hij met voldoening een mooie avond had gehad. Voor zo glimmend
kindergezichtje, daar mag je mij voor bellen. En ja spanning, plezier en
onbevangenheid is af te lezen op de kindergezichtjes. Inmiddels weten we dat
het leidt tot deelname aan de kanocursus en wellicht ook tot nieuwe leden.
Zwemvereniging BRC Schuurman post Roderlo bedankte ons weer rvoor de verrichte
diensten en haastte ons voor volgend jaar weer te contracteren. Ook Haaksbergen
waar dit najaar de zwemvierdaagse plaatsvond had er wel oren naar.

Op een druilerige avond verzamelden we ons bij het
clubgebouw voor de avondtocht op IJssel. Met zijn  zessen vertrokken we richting Doesburg.
Tijdens de rit ging druilerig over in regen. Bij Doesburg hebben we de boten
afgeladen, de auto met de botenwagen werd naar Zutphen gebracht.

Wat schetste onze verbazing het werd droog. Het werd zelfs
een mooie avond. De regenjas bleef binnen handbereik, maar we hebben hem niet
meer nodig gehad.

We startten de tocht op Het Zwarte Schaar. Dit is een vijf
kilometer lange dode tak van de IJssel. Breed water met weilanden, rietkragen,
hier en daar een jachthaven bij een camping. Omdat er geen stroming is kost het
een uur om de tak uit te varen. Een uur genieten. Behalve ons zessen en wat
eenden en meerkoeten niets op het water. Als je de tak uitvaart wordt je door
de stroming van de IJssel gepakt. De snelheid verdubbelt. Het lijkt alsof je
een hulpmotortje hebt. Het is prachtig vaarwater met luchten erboven alsof ze
door oud Hollandse meester geschilderd zijn. Tegen tienen bereiken we in de
schemering Zutphen.

We hebben 23
km gevaren.

De boten werden geladen, de andere auto weer opgehaald. Om
elf uur waren we tevreden en voldaan weer bij het clubgebouw.

 

Ook interesse gekregen voor een tocht op de IJssel?

Schrijf je in voor de Veluwe Rally.

De beschrijving van de Veluwe Rally vind je in deze editie
van de Kanobabbels.

Zaterdag 28 juni zijn we in Scheveningen wezen brandingvaren, We gingen met Gabriële, Nicole en Bart Kers, Jan en Thijs Westerink en Tobias en Eric van Capelleveen. Vooraf hadden we de windrichting en sterkte bekeken en dat zou windkracht 3-4 ZW zijn.

Na ongeveer 2 uur rijden kwamen we in Scheveningen aan, parkeerde de auto’s, lade de booten af en zochten een plekje op het nog niet drukke strand. Na wat koffie en eten gingen de pakken aan en het water in om even te voelen hoe koud het was, 15°c dus dat viel mee. Toen gingen we de boot in en varen, er stonden nog aardig goede golven waar je lekker op kon surfen. Maar je had het grote nadeel dat de wind van de zijkant kwam en je dus de hele tijd afdreef en weer terug tegen de wind in moest varen of uitstappen en teruglopen.

In het begin van de middag ging het harder waaien en de wind draaide ook een beetje. Dit had meerdere gevolgen: Als je op het strand zat werd je gezandstraald en de golven leken beter maar waren veel moeilijker geworden om op te surfen. En de zon scheen ook heel lekker, maar dat voelde je bijna niet door de harde wind en daardoor had je ook een grote kans te verbranden (als je je pak niet aanhad)

Aan het eind van de middag kwam nog de zoon van Eric met een paar vrienden even varen, want die waren ook op het strand. Er waren ook enorm veel kitesurfers gekomen in het water, een stuk of 35. Bij dit laatste gedeelte van het varen was ongeveer de helft aan het varen en de andere helft op het strand andere dingen aan het doen.