Terwijl de waterdruppels nog in mijn oren zitten, start ik de computer op om de eerste indrukken van HohenLimburg vast te leggen. Onder het mom van ?je kan beter spijt hebben van wat je wel doet dan van wat je niet doet? heb ik me weer eens aan het echte werk gewaagd. En zoals elke keer bij het toepassen van deze filosofie: ik heb geen spijt. Waarom niet? Lees maar verder.
Na wat heen en weer gepraat tussen Eric en de boys van de ex-Clan (Koen en Guido) uit Warnsveld gaan we naar HohenLimburg in plaats van Erft. Voordeel is dat we nu pas om 9.00 vertrekken, nadeel is dat ik dit pas de avond te voren om 22.30 hoor. HohenLimburg is een wildwaterbaan van ongeveer 300 m lengte midden in het dorp. Het is een kleine 2 uur rijden vanaf Lochem. De baan in HohenLimburg wordt in de zondagochtend ook gebruikt voor selectietrainingen. Mag je hem dan niet gebruiken voor 12:00 ?. Dit blijkt aan het eind van de dag toch iets genuanceerder te liggen. Voor 12:00 mag je niet kano?n waar de selectie aan het trainen is. Op de andere stukken heb je wel toegang dus de volgende keer toch gewoon om 7.30 rijden, helaas voor de uitslapers.
Ook zonder TomTom komen we ter plaatse dankzij de wegenkennis van Eric en gewoon door kaart te lezen. We zijn Eric, Guido, Tobias en Marlies en van de Clan zijn Guido en Koen aanwezig. Om klokslag 12.00 gaan we te water. Eric, Guido en Tobias zijn heel verstandig en gaan eerst te water om even te acclimatiseren. Ik haat koud water en ik heb nog steeds de hoop het de hele dag droog te houden. Ik ga me dus zeker niet vrijwillig nat maken. Guido checkt gelijk even of hij nog kan eskimoteren en het lukt. Wat een bikkel! En daar gaan we dan. Eerst de grote wals. Wel spannend maar ook erg leuk en we komen er heelhuids door. En wat voelt dat g-o-e-d! Volgens mij heb ik een grote lach op mijn gezicht staan. Nu eerst een beetje gevoel (terug) krijgen. We traverseren wat; puntje op 11 of 1 uur en varen maar. Het onherroepelijke gebeurt en Tobias ligt er als eerste uit. Maar we zullen hem allemaal nog een of meerdere keren volgen.
De eerste keer doen we zo?n 1,5 uur over de baan. Er zijn veel keerwatertjes om tussen heen en weer te peddelen en met je techniek te stoeien. Bij mij gaat het vooral op gevoel; het puntje op 1 uur lukt nog wel en dan is het gewoon gaan. Nadeel van deze methode is dat als er iets fout gaat dat je ook nooit weet wat er fout ging. Eric stelt gewoon vast na het omgaan dat hij ?even niet had opgelet?, conclusie: als hij maar op blijft letten gaat het altijd wel goed. Misschien toch iets mis met de concentratie waardoor hij net geen kanotopper is geworden?.
Tobias heeft nog een aanvaring met een paar ganzen. Zijn kano ligt aan de ene kant van een paar ganzen en hij staat aan de andere kant nadat hij is omgeslagen. Zij versperren hem de weg om weer bij zijn kano te komen en agressief dat ze zijn. Het levert een komische situatie op. Tobias kiest eieren voor zijn geld en springt het water maar in om zo om de ganzen heen te komen en zich weer bij zijn kano te voegen. Guido heeft de ervaring om bij het omgaan te eskimoteren en het lukt, kickken! Ik heb de ervaring om bij het omgaan proberen te eskimoteren en het lukt niet. Toch voel ik me geweldig trots dat ik de kalmte heb bewaard om het in ieder geval te proberen.
Na drie keer de baan afgeweest te zijn is mijn kracht wel op en ik denk van de anderen ook wel. We stoppen er mee. Rond 16.00 gaan we uit het water en mogen de enorme luxe van een warme douche na afloop ervaren. Schoon en fris en na een hapje in de horeca van Hohenlimburg gaan we weer op huis aan. Om 19.00 zetten de Capelleveentjes mij weer thuis af. Gauw de jongens naar bed brengen en dan mijn ervaring op schrijven; het cirkeltje is rond. Bedankt voor de leuke dag!

Zondag 16 maart 2008,Monchau, Boven Ruhr:

Het is buiten nog een beetje schemerig maar het is dan ook nog vroeg. 6.30 uur. Terwijl de tijd rustig door tikt pak ik mijn spullen in en wil net gaan genieten van een kop thee, komt Eric met de kids er al aan.
Guido, lid van de Clan was ook net gearriveerd, want die ging ook mee. Onder weg treffen wij Yvonne en Leo, we zijn in totaal met 7 personen die, die dag het ontsuimige water van de boven ruhr proberen te bedwingen.
Aan deze rivier (bij hevige regenval wildwater 3/ 4) had ik nog herinneringen die mij nu nog af en toe zeer doen, want ik had de laatste keer een onzachte aanvaring met een best wel grote steen die mij een gebroken staatbotje opleverde.
Het was weer alderbastend mooi regen weer, allemaal goede ingredienten voor een lekker wild stromend riviertje.
Gezien de hoeveelheid hemelwater die al naar beneden was gekomen, leek het de vaarleiding het beter het onderstuk van de rivier te varen, want die is wat rustiger gezien deze een stuk breder is dan het boven stuk van deze rivier.
Eenmaal omgekleed was het wachten op de chauffeurs die maar niet terug kwamen.
Ondertussen was de groep van de Batavieren uit Nijmegen al terug ondanks dat die 10 minuten later waren vertrokken. Er werd al gespeculeerd dat ze al in de kroeg zaten, moed in te drinken, maar dat was gelukkig niet zo, ze hadden zich verreden en moesten terug rijden omdat +/- 90% van de wegen in Monchau eeeeenrichtings verkeer is. Eenmaal terug de boten in en varen maar. Na 50 meter was de eerste baricade/wals er al en iedereen kwam er goed doorheen, alleen bij het keerwater invaren ging het een beetje fout.
E?n sloeg om en om de boot niet in de stroming te laten komen pakte ik de punt van de boot. Dat had ik dus beter niet kunnen doen, want ik kwam zelf in de stroming terecht en raakte een paar takken waardoor ik ook omsloeg met de handel. De combinatie van het koude water en harde stenen onder water maakte de schrik iets groter dan het verstand: er uit dus. Zo vroeg was ik er nog nooit ondersteboven te water te gaan, zwemmen dus, voeten naar voren en met de stroming mee een keerwater proberen te berijken.
Al na enkele meters voelde ik al een paar stenen tegen mijn billen komen en dacht direct aan de pijnlijke terug weg van de laatste keer dat ik was geweest. gelukkig kwam ik goed aan de kant en kon zonder verdere blessures verder varen. Het was harder gaan regenen en zo lang zamer hand werd de stroming wat heftiger. Links en rechts gingen er een paar om maar omdat wij redelijk kort bij elkaar bleven was de controle onderling groot en dat geeft een zeer veilig gevoel. Hier en daar was het goed op letten omdat er een boom omgevallen was, wat niet geheel ongevaarlijk is. Zo nu en dan was er een bocht van meer dan 90 graden omdat de rivier tegen een berghelling opliep, Super want dan komt er bij mij wat adrealine los en zou ik de volgende keer stom zijn om weer niet mee te gaan naar deze heerlijke plek. Aan het eind van deze heerlijke tocht hebben wij nog even reddingslijn werpen geoefend en maar goed dat de drenkeling er zelf uit kon komen anders had hij nu ergens in zuid duitsland rond gedreven. Op de terug weg hebben wij nog een biertje of een ander lekker drankje genomen op de fijne afsluiting van deze fijne dag. Jongens en dame bedankt, het was een HEERLIJKE dag.

p.s . Wist je dat yvonne de wc niet kon vinden in die duitse kroeg, want ze had voor zekerheid mijn TomTom mee genomen naar de wc. Ben benieuwd wat hij aan gaf; zoiets van …. in das treppenhaus links ab biegen, eerst tuur rechts dan dritte tuur links. bestimmung erreicht, zie kunnen SHEISSE maggen.

Allemaal bedankt voor deze fijne dag ……Groetjes Ren? Meulenbeek.

Op zondag 17 februari was het zover: we mochten gaan peddelen in het golfslagbad in Haaksbergen.
En dat was heel erg leuk! Aan het begin van de training was het nog even wennen voor iedereen die nog nooit eerder op zee of wildwater had gevaren, maar na een uurtje had iedereen het goed door en kon iedereen naar harte lust spelen op de golven. Omdat aan de voorkant van het bad een soort strandje was, waar ook de golven op braken, konden we ook ervaren hoe het is om tot op het strand bovenop een golf te surfen. Helaas was het wegkomen uit de namaakbranding niet altijd even simpel: achter het water zat een behoorlijke kracht!
Het fijne aan het kano?n in een golfslagbad is dat je ook eens meemaakt hoe het is om niet op glad water te peddelen, zoals bij de vorige zwembad trainingen in Lochem. De golfen zorgden ervoor dat je weer net iets meer moet opletten op wat het water met je boot doet en ook het eskimoteren onder andere omstandigheden was fijn om te oefenen.

Zondagmiddag 20 januari waren er ruim twintig man/vrouw present in het zwembad de Meent in Lochem. Daar werd weer ambitieus geoefend met het leren eskimoteren, het rollen van de kano nadat je bent omgeslagen. Jong en oud was druk in de weer terwijl een aantal leden van de ex-Clan uit Warnsveld ook hun kunsten vertoonden. Zij hielpen ons met het geven van instructie en lieten rodeo technieken zien. Zo probeerde Tobias het ?pumpen? uit dat hem werd gedemonstreerd.?Pumpen? is zoiets als het pompen in het water waardoor voor en achterzijde van een korte rodeoboot om de beurt onder water geduwd worden. Op een gegeven moment kun je dan de boot rechtop zetten en naar welke kant dan ook wegdraaien. Je begrijpt dat ?dat vette fun is?, zoals de jeugd dat betitelt. Je moet natuurlijk wel kunnen eskimoteren anders is het steeds zwemmen geblazen.

Na drie kwartier serieus oefenen met eskimoteren, hoge peddelsteun, met opkant varen ed. was het tijd om te gaan kanopolo?n. De leden van de Clan bleken serieuze tegenstanders. Daardoor nam het spel ook serieuze vormen aan en werd en fanatiek gespeeld oor de tien polovaarders. In het fotoboek zijn enkele impressies te zien. Volgende week gaan we weer een stapje verder.

Zondag 5 november werd de laatste tocht van de toerkalender gevaren op de Berkel vanaf de stuw bij Warnsveld tot bij ons botenhuis. Er deden 13 leden aan mee, waaronder veel kinderen, die allemaal zelf hebben gevaren. De sleeplijnen waren niet nodig. Fantastisch, jongens!
Na afloop hebben we in het botenhuis nog wat nagepraat, maar vooral genoten van een voortreffelijke maaltijd verzorgd door Inge.

Gelukkig was het startpunt in de buurt, want er moest bij de Familie Tieleman thuis nog even een peddel opgehaald worden. Daarna zijn we naar het eerste overdraagpunt bij het spoor gevaren, en hebben een kwartier uitgerust. Eigenlijk was dit het ritme dat we gedurende de hele tocht hebben gebruikt: varen tot een overdraagpunt en dan een kwartier rust.
Tijdens de rust werd er gegeten, gedronken en gedold om warm te blijven!
Bij de stuw voor Almen trakteerde Berend ons op zelfgedraaide gehaktballetjes, die hij de nacht voor de tocht gemaakt had. Een heerlijke verrassing!
Na de ??n na laatste begon de energie bij sommige jongelingen wat op te raken, maar gelukkig konden ze ? de stal? al ruiken.
Nadat de kano?s waren schoon gemaakt konden de kinderen nog spelen bij het botenhuis en na het eten werd er nog een film vertoond.
Al met al een lange, maar geslaagde dag.

De PWBZ wordt weer wild.

Na een prachtige zomer, waarin Njord-leden de Noordzee branding en de Soca hebben ervaren, is het weer tijd om in het warme zwembadwater te trainen. Als voorproefje daarop is op 14 december jl. door de PWBZ een kijkavondje georganiseerd.

Allereerst waren er gasten van de The Clan uit Warnsveld . Die hebben we dus bekeken. En goed bevonden. Hopelijk gaan er enkelen van hen met ons mee als de PWBZ in het voorjaar weer volop wilde water activiteiten organiseert.

En dan kijken we naar de plaatjes van Saut-Brenaz. Zon, kamperen aan het water. Vanuit je tent lopend met je kano naar de wildwater baan. ‘;s Middags een wel verdiend wijntje. Volle maan in de Franse bergen. Waarom ga jij eigenlijk niet mee? Wildwater varen leer je aldoende ( ook 50plussers)!

Ook zagen we een DVD. Met allemaal gespierde mannetjes van onder de 50 die kunstjes doen die wij niet kunnen. En die bovendien een perfecte techniek hebben. Weinig herkenning voor sommigen van ons. Maar aantrekkelijk voor anderen. Of letten die alleen op die gespierde mannetjes. Ooit…………..komt bij ons ook die techniek !

Theoretisch oefenen op papier. Zie de mooie foto. Opkanten. De verkeerde kant op en niet omslaan. De lafaards ! Alles goed doen bij de centrale verwarming. Kom op, het water in!

[img]http://www.lkv-njord.nl/nieuwsbrief/2008janfeb3.jpg[/img]

En om dat voor te bereiden verwachten we alle aanwezige theoretici, maar ook alle andere Njordleden die een wildwaterbootje willen proberen, in januari in het zwembad. We geven instructie, er kan niets gebeuren en het water is warm. Eigenljk dus de enig echte warming -up voor de vele activiteiten die de PWBZ organiseert ( zie op de digitale kalender het fantastische PWBZ-wildwaterprogramma)

Maak dat goede voornemen voor 2008 waar, overwin je schroom en kom ! Verzuipen laten we je niet ( zeker niet zolang je je contributie nog niet hebt betaald).

Veertien december 2007 . Het was een inspirerende avond. Een mooie start van een wild water jaar.

Wie van jullie zien we in januari terug?

Een zonnige heldere herfstdag, ideaal weer om ? ja wat eigenlijk niet? Ook om wild water te varen, want daarom waren wij op weg naar de bekende plek bij Neuss om de Erft te ?bedwingen?. Het mooie weer lokte ook ballonvaarders naar buiten. Tenminste, ik hoop dat het (weer) ballonnen waren die we zagen, want anders was het een andere en minder nuchtere verklaring voor die enorme voorbij vliegende aardbei.
Wij zijn Eric, Tobias, Guido en Guus, met de kano?s op het dak op weg naar het doel. Halverwege afgesproken met Leo en na een vlotte rit bereikten we het doel, waar al duitse kano?rs bezig waren met hun spullen. Ook wij voerden het ritueel uit met de autopendel, kano sjouwen (wanneer wordt dat nou een olympische sport?) en de verkleedpartij om de rubberen pakjes aan te krijgen..
De brug bij de instap was zelfs voorzien van kanopoortjes, maar het was er ook zo druk dat we bijna meteen doorgevaren zijn naar de volgende stroomval. En omvallen deden we hier bijna allemaal. Het valt toch tegen dat rollende water, ook al is het zo?n klein ding. Ook is het dan wel handig dat het spatzeil goed vastzit. En dat eskimoteren moet er ook weer even inkomen. Maar het water was lekker van temperatuur en de zon scheen. Achtervolgd door de meute kanovaarders gingen we elke keer een stroomversnelling verderop. Lekker wat water, niet te wild, prima voor de beginner en als je wilt spelen en ook voor de meer gevorderde vaarder zitten er nog genoeg leuke plekken in. En als je dat te saai vindt, ga je toch gewoon achterste voren de stroomvallen af? Ja, af en toe ga je nat, maar dat is met zulk weer en een dik pak aan alleen maar lekker. En dat bij de tweede om keer voldoende rust en techniek aanwezig was om met de eskimorol weer overeind te komen, voor het eerst op echt stromend water!, dan geeft mij dan een enorme kick. Met de zon, blauwe lucht, rondcirkelende buizerden, geelgroene ruisende herfstbladeren aan de bomen en af en toe de blauwe flits van een voor ons uitscherende IJsvogel, het kan niet meer stuk. Dan nog het laatste stuk over de Rijn, een heel ander soort wildwater, naar het eindpunt in de haven.
Uitstappen, uit- en aankleden, opladen, pendelen en innemen, het hoort er allemaal bij, met Duitsers en al. En nu we vlakbij een schitterende locatie voor een lekkere afsluitende consumptie gevonden hebben, is Neuss helemaal een geweldige locatie om te gaan varen. Ook al moesten we wat lang wachten, het niet verveelt niet door het uitzicht op de Rijn en voorbij varende containerschepen. Al met al een fijne en gezellige dag.

Een ieder die dacht: ?het heeft de hele week geregend, ik ga niet mee?, had ongelijk. Zondag 7 oktober werd ?onverwacht? de mooiste herfstdag die je je maar wensen kan!!! ?s Ochtends wat mistig, maar zodra de zon doorbrak was het warm en zo bleef het de hele dag.
Dat het de hele week geregend had, merk je altijd direkt aan de Dinkel, een rivier die door regenwater gevoed wordt. Het water stroomde lekker en de beslissing om met de ?meer wendbare? wildwaterbootjes te varen, was dan ook een goede.

We waren met z?n vieren: Eric, Bart, Leo de Jong en ondergetekende. Voor Leo en mij was het een ?thuiswedstrijd?: binnen 20 minuten waren we op de plek van instappen. Zoals afgesproken werd er op stromend water gevaren met zwemvesten.

In tegenstelling tot andere jaren hoefden we er dit jaar nergens uit om over te dragen i.v.m. obstakels. Wat overigens niet betekent dat er geen obstakels waren!!! Maar, met onze ouwe maar oh zo goed getrainde lijven, hebben we met elegante souplesse alle bomen en struiken weten te omzeilen.

Urenlang zagen we vrijwel niemand, zo ?remote? stroomt de Dinkel door bossen en weilanden. Om onze prachtige lunchplek te zien, bekijk de foto?s maar.
Bij aankomst in het Lutterzand was het een ander verhaal: het leek of heel Twente van de zonnige zondag kwam genieten bij het water. Honderden mensen en kinderen konden ons bewonderen, hoewel sommigen het gooien van zand prefereerden.
Eenmaal aangekomen bij het stuk waar steile zandoevers hoog oprijzen, konden onze ?wildwaterboys? het niet laten: het gebruik maken van deze natuurlijke glijgoot om met ongekende snelheid het water in te plonsen. Uiteraard onder de bewonderende blikken van ons, de watjes.

Bij het begin van het Omleidingskanaal aangekomen, eindigde een meer dan prachtige en bovendien erg gezellige dag. De Dinkel, een topper, we houden ?m er in!

Vol goede moed staan we met 2 man (Berend en Hans) en 2 vrouw sterk (Lidy en ondergetekende) op de zaterdag ochtend de botenwagen op te laden. We zijn allen vol goede zin gezien de perfecte weersvoorspellingen. We zijn op tijd vertrokken. Bij Oldenzaal in de buurt heeft Yvonne zich bij ons aangesloten. De stemming zat er gelijk goed in. Het plan was om eerst naar de overnachtings -camping te rijden, dan de tent op te zetten en vervolgens met ??n auto naar het startpunt te gaan om vervolgens weer naar de camping terug te peddelen. We schrokken nog wel even voor we de camping opreden. Het bord ?fahrverbot? riep bij een enkeling onder ons even het gevoel op dat we de hele reis voor niets hadden gemaakt. Gelukkig werd het misverstand op tijd opgemerkt; zodat er uiteindelijk geen vuiltje aan de lucht bleek. tenslotte bevinden we ons niet zo vaak in het buitenland?..
Het opzetten van de tenten gaf voor diezelfde enkeling toch ook weer wat problemen; hoe zet ik een tent op als ik mijn stokken ben vergeten?????tja, gelukkig bleek de overnachtingcapaciteit bij de andere leden ruim voldoende om allen te herbergen. Ondertussen was de temperatuur flink aan het stijgen. Omdat de stroming toch redelijk was, hebben we besloten om 25 km te gaan varen. Dat bleek een gouden greep; er volgde een prachtige tocht die erg goed te doen was. Al is het alleen al maar omdat je door de stroming het gevoel hebt dat je ?oerend hard? gaat. Ook de boot van Berend had er ogenschijnlijk veel zin in. Al na korte tijd hadden we het idee dat hij zich met een speedboot door het water bewoog; het leek wel of de boot een wheely maakte; achterkant diep, voorkant hoog uit het water. Bij nadere inspectie bleek het achterluik tot aan de rand toe met water gevuld????????..
Een lek bij de skeg bleek het probleem. Uiteraard waren wij erg dankbaar dat we geen trektocht hadden gemaakt met alle bagage aan boord?????Na even hozen en het bevestigen van een stukje ducktape zijn we weer verder gevaren.
Regelmatig zijn we er even uitgeweest en hebben in de pauzes uitgebreid van de zon genoten.
Ruim voor het avondeten waren we weer op de camping. Daar hebben we onze benen even te rusten gelegd en met een goede borrel de dag eens weer doorgenomen. Lekker met elkaar in het zonnetje. Met als decor een setje natte kleren op de achtergrond???.het is nu gelijk duidelijk waarom je toch je kleding in een waterdichte zak in je luik moet hebben. Aansluitend hebben we genoten van eenvoudige doch lekkere maaltijden. Uiteraard hebben we elkaars specialiteiten even uitgeprobeerd.
Na het eten was er tijd voor een goed gesprek. We werden met name ge?nspireerd door het thema; 33 jaar huwelijk is dat ware liefde of gebrek aan initiatief? Na deze zware kost hebben we nog wat gedronken en al vrij vroeg lagen we in de tent.

De volgende dag kwam ook Jan meevaren. Al vroeg stond hij voor de nog gesloten poort van de camping. Ook hij had goede zin en zijn boot ook. Daarover straks meer. Wij hadden er nog een hele klus aan om de kletsnatte tenten (nat van de dauw) een beetje fatsoenlijk op te bergen. Gelukkig was alles wel schoon.
Lidy heeft, gezien haar verpleegkundige achtergrond, toch wel een hele bijzondere manier gevonden om haar koude voeten op te warmen. Ik vond het in ieder geval wel vrij rigoureus. ??n en ander heeft te maken met het omvallen van een pannetje kokend water. Gelukkig bleek deze methode effectief en zonder nare bijwerkingen.
Het instappen gebeurde op een plek waar het woord ? uitdagend ? wel bij past. Je moest er gewoon wat meer moeite voor doen dan bij een aanlegsteiger. Niet bij iedereen verliep dit vlekkeloos. Bij een enkeling wilde de boot toch echt gelijk varen; het resultaat was een lege boot op een riviertje met stroming en een sip-kijkende kanovaarder met peddel in de hand aan de kant. Toch wel fijn dat je op dat moment vrienden hebt hoor!
Wederom hebben we een prachtige dag gehad. Heel veel zon en een prachtig gebied. We hebben zelfs nog een ijsvogeltje gezien. Ook deze dag hebben we veel gevaren; ruim 21 km, maar door de stroming en het heerlijke weer voelde het toch relaxed aan. Op tijd hebben we de hele handel weer op de botenwagen geladen en zijn met z?n allen naar Leo in Lonneker gereden. Daar hebben we gezamenlijk in de tuin wat gedronken en een overheerlijke maaltijd chinees genuttigd. Leo had ook een heerlijk, relaxed weekend gehad. Enige vervelende was dat hij zaterdagsochtends over een setje tentstokken op de trap was gestruikeld??..

Daar is die dan……………………..

Wadvaren, 29 september 2007
Vijfmannen rond de 50. Vijf uur varen op de wadden. Windkracht Vijf.

Een tocht op de waddenzee stond op de Njord kalender voor het laatste weekeind van september. Henk, Eric, Ricco en Leo willen onder de bezielende leiding van Nico (www.zeekajak.nl) de oversteek maken van Harlingen naar Vlieland. Zaterdag heen, tentje mee en kamperen op Vlieland en zondag terug. Dachten we….
Het was de zaterdag dat heel Nederland binnen zat. Regen van de vroege ochtend tot de late avond. ‘;Maar ons kan dat niet deren’;, zeiden de mannen monter en midlife-crisis bestendig tegen elkaar. De afspraak om bij windkracht vijf niet te gaan was ook gauw vergeten. Een telefoontje naar de Brandaris dat we s middags om half een aan de oversteek beginnen. We voeren, met afgaand tij en dus een toenemende stroming mee, van wal. De windkracht vijf stond ons pal in het gezicht. Zelfs geen tijd om over de onze midlifecrisis te denken. Wat herbezinning? Overleven !
Energievoedsel waarop we 5 uur zouden kunnen kanoen vulden de borstzakken van het zwemvest. Want luiken openmaken bij deze golfslag is geen goed idee. Geconcentreerd varen, sommige golven niet doorklievend maat stuiterend nemen, een lage steun, de volgende golf. In brak water geweekte kokosmakronen zijn niet lekker. Genieten van de wildwater ervaring, het brandingvaren en zwembad training ( waar Ricco schitterde door afwezigheid, de spijtoptant).
Een golf. Een hoge golf. Een hogere golf. En weer een. Na twee uur varen bleken we op een kwart te zijn. Althans, van de afstand. Sommigen van ons waren al verder. Althans, wat betreft de hoeveelheid gebruikte energie. Vlotje maken en overleggen. Vijf mannen, maar ondertussen windkracht zes. Vlot een beslissing: terug naar Harlingen.
Degene die mee hebben gedacht weten het al: teruggaan betekent wind mee, stroom tegen. De hoge golven van achterop. Nico probeert aanwijzingen te geven zodat we onze surftechniek met beladen zeekano’;s kunnen verbeteren. Het leek erop dat dat niet aan ons allemaal even besteed was.
We werden naar de kust geblazen en door de stroom weer terug gezet. Een soort anti-perpetuum-immobiele. Maar na drie uur waren we toch weer vlak bij de haven van Harlingen. Eric, die ook een flink deel van zijn energie had verbruikt, landde naast de haveningang op het strand. Niet omdat hij daarheen wilde, maar………….ja, waarom deed je dat eigenlijk, Eric? Ricco hoorden we van verre aankomen. Schuttingtaal over de wadden schreeuwend. Henk zei niet veel; verzuurde armen, lege blik. En ondergetekende? Zeker niet in staat om al op zondag het verslag te typen.
Kortom, het was een heerlijk weekeind genieten, want na een pizza en een biertje kreeg iedereen weer zijn gewone praatjes.
En Nico? Tja, die gidst hier vaker en zal dus wel aan wadjes gewend zijn.

Maar laat je niet afschrikken, en kijk ook eens naar de foto’;s van het wadvaren vorig jaar. Noorderhaak. Strakke zee. Zon. Zeehondjes bij de boot. Anders dus. Maar beide ervaringen zijn fantastisch. Wie gaat volgend jaar mee ? Geen garanties dat we aankomen waar we willen, maar een mooie ervaring wordt het zeker.