Daar is die dan……………………..

Wadvaren, 29 september 2007
Vijfmannen rond de 50. Vijf uur varen op de wadden. Windkracht Vijf.

Een tocht op de waddenzee stond op de Njord kalender voor het laatste weekeind van september. Henk, Eric, Ricco en Leo willen onder de bezielende leiding van Nico (www.zeekajak.nl) de oversteek maken van Harlingen naar Vlieland. Zaterdag heen, tentje mee en kamperen op Vlieland en zondag terug. Dachten we….
Het was de zaterdag dat heel Nederland binnen zat. Regen van de vroege ochtend tot de late avond. ‘;Maar ons kan dat niet deren’;, zeiden de mannen monter en midlife-crisis bestendig tegen elkaar. De afspraak om bij windkracht vijf niet te gaan was ook gauw vergeten. Een telefoontje naar de Brandaris dat we s middags om half een aan de oversteek beginnen. We voeren, met afgaand tij en dus een toenemende stroming mee, van wal. De windkracht vijf stond ons pal in het gezicht. Zelfs geen tijd om over de onze midlifecrisis te denken. Wat herbezinning? Overleven !
Energievoedsel waarop we 5 uur zouden kunnen kanoen vulden de borstzakken van het zwemvest. Want luiken openmaken bij deze golfslag is geen goed idee. Geconcentreerd varen, sommige golven niet doorklievend maat stuiterend nemen, een lage steun, de volgende golf. In brak water geweekte kokosmakronen zijn niet lekker. Genieten van de wildwater ervaring, het brandingvaren en zwembad training ( waar Ricco schitterde door afwezigheid, de spijtoptant).
Een golf. Een hoge golf. Een hogere golf. En weer een. Na twee uur varen bleken we op een kwart te zijn. Althans, van de afstand. Sommigen van ons waren al verder. Althans, wat betreft de hoeveelheid gebruikte energie. Vlotje maken en overleggen. Vijf mannen, maar ondertussen windkracht zes. Vlot een beslissing: terug naar Harlingen.
Degene die mee hebben gedacht weten het al: teruggaan betekent wind mee, stroom tegen. De hoge golven van achterop. Nico probeert aanwijzingen te geven zodat we onze surftechniek met beladen zeekano’;s kunnen verbeteren. Het leek erop dat dat niet aan ons allemaal even besteed was.
We werden naar de kust geblazen en door de stroom weer terug gezet. Een soort anti-perpetuum-immobiele. Maar na drie uur waren we toch weer vlak bij de haven van Harlingen. Eric, die ook een flink deel van zijn energie had verbruikt, landde naast de haveningang op het strand. Niet omdat hij daarheen wilde, maar………….ja, waarom deed je dat eigenlijk, Eric? Ricco hoorden we van verre aankomen. Schuttingtaal over de wadden schreeuwend. Henk zei niet veel; verzuurde armen, lege blik. En ondergetekende? Zeker niet in staat om al op zondag het verslag te typen.
Kortom, het was een heerlijk weekeind genieten, want na een pizza en een biertje kreeg iedereen weer zijn gewone praatjes.
En Nico? Tja, die gidst hier vaker en zal dus wel aan wadjes gewend zijn.

Maar laat je niet afschrikken, en kijk ook eens naar de foto’;s van het wadvaren vorig jaar. Noorderhaak. Strakke zee. Zon. Zeehondjes bij de boot. Anders dus. Maar beide ervaringen zijn fantastisch. Wie gaat volgend jaar mee ? Geen garanties dat we aankomen waar we willen, maar een mooie ervaring wordt het zeker.

Zondag ochtend om acht uur waren Leo, Berend, Remco en ik druk bezig om onze kano?s boven op het dak van mijn auto te krijgen, ze pasten er precies op.
Er hoefde niet gependeld te worden. De botenwagen kon dus gebruikt worden voor het re?nie treffen in de Wieden.
Onze tocht ging naar een soort gelijk gebied, maar in een ander deel van Nederland. De Korte Hoefse plassen liggen ten westen van Hilversum. Net voor het plaatsje Korten Hoef is een prachtige instap annex parkeerplaats aangelegd voor de watersport beoefenaars. We troffen hier alleraardigste vissers aan, voor mijn gevoel de eersten in al die jaren. De meeste vissers kunnen je wel weg kijken, een enkele groet kan er soms maar net af. Deze heren hielden wel van een grapje en maakten tijd voor een praatje. We konden gemakkelijk instappen en al snel waren we op weg naar het natuur gebied de Korten Hoefse plassen. Een enkele toer roeier kwam ons in het begin nog tegemoet en daarna was het heerlijk stil.
Leo en ik hebben al eerder in dit gebied gevaren, we hadden een waterkaart van de natuurmonumenten maar zonder kun je er ook prima varen. Dan moet je echter wel de genummerde route volgen.
Het stond als korte tocht op de vaarkalender. Helaas waren er geen aanmeldingen van beginnende kanovaarders en/of kinderen. In overleg hebben we er zelf een langere tocht van gemaakt. Dit soort gebieden nodigt uit om er rustig te varen en te genieten van alles wat je om je heen ziet. Kijk maar eens naar de gemaakte foto?s van mij. Weet u wie mooie foto?s kan maken? Leo!, hij heeft een vakantiefoto ingezonden naar de foto wedstrijd van het Algemeen Dagblad en de week prijs gewonnen, een digitale spiegelreflex camera. Proficiat Leo!
We hebben heerlijk gevaren en energie opgedaan om er weer tegen aan te kunnen.
Dit onthaasten zouden meer mensen moeten doen.