Brandingvaren moet je gewoon blijven doen.
Het was mogelijk al weer twee jaar geleden dat ik ben wezen brandingvaren. Vorig jaar kwam het er niet van, of het moet die ene mislukte surf zijn geweest tijdens het varen op de Waddenzee, vorig jaar september. Toen wilde ik dat wel eens een keer proberen met de zeekayak, wat dus een mislukte kanorol opleverde. Dat was nog een hele inspanning om met zo?n zwaar beladen zeekano door de branding te waden. Dat dus maar niet weer.
Dus op 1 juli maar weer eens de mouwen opgestroopt na een drukke week en met Leo de Jong en Eric & zonen (Tobias en Guido) naar Katwijk aan zee. Zware luchten en regenval terwijl we met de auto onderweg waren. Maar de voorspellingen voor de middag waren goed. Gezien vanuit de auto op de boulevard zag de branding er nogal tam uit.
Dat viel uiteindelijk mee, er bleken nu en dan toch nog golven van tussen de anderhalf en twee meter tussen te zitten. Die waren me soms toch te machtig.
Maar voor die te nemen eerst rustig wat met kleinere golven gespeeld om het zelfvertrouwen wat op te vijzelen. Het was tenslotte weer een tijd geleden en zo vaak heb ik het niet gedaan. Tenslotte hadden de meer ervaren Leo en Eric ook moeite met de hoogste golven en gingen zo nu en dan toch op de kop, waarna ze zich met de eskimorol toch weer recht wisten te zetten. Tobias en Eric gingen eenmaal tegelijk om en rolde tegelijk weer recht. Mooi om te zien gebeuren.
De eerste grote golf die ik nam zette mij direct onderste boven. Eskimoteren in het zwembad gaat me wel goed af, maar in onverwachte situaties in het buitenwater is het toch een ander verhaal. Dus ook nu lukte het niet, maar gelukkig was het niet diep en kon ik mooi met de peddel op de bodem steunen. En zo ging het nog een keer, wat me een kleine reprimande van Leo opleverde. Het leek me beter om het gewoon even te oefenen. Dus een rustig plekje tussen de golven afwachten en hup, rollen maar. Toen lukte het dus wel, en na nog een goede rol had ik er vertrouwen in dat het verder wel zou lukken.
Eerst een welverdiende pauze in een heerlijk zonnetje. Ellen, de zus van Yvonne kwam ook nog even langs, speciaal een kadootje voor Leo brengen, die de volgende dag jarig was. Tegelijk kon ze haar nieuwe wandelschoenen uit proberen. Deze had ze aangeschaft omdat ze met SNP op reis ging. Volgens Eric wordt deze organisatie ook wel Snel Nieuwe Partner genoemd. Hetgeen ik uit persoonlijke ervaring alleen maar kan bevestigen.
Na boterham en koffie moest er weer worden gevaren. Er was inmiddels een sterkere golfslag en de golven kwamen sneller na elkaar. Nu met meer vertrouwen weer de grootste golven opgezocht. Soms ging het goed, soms niet, maar het eskimoteren ging nu wel goed, wat een heerlijk gevoel is, want het maakt dan ook niet meer uit of je om gaat en maal je er niet meer om als het weer eens gebeurd. Driemaal werd ik nog op mijn kop gezet. Toch lastig om op een grote golf goed te surfen omdat hij je in het begin als het ware naar voren gooit met je punt naar beneden. De eerste kunst is recht vooruit te blijven surfen, want als je dwars gaat, is het zo gedaan met het surfen, en als je goed op de golf meesurft, is het weer de kunst om de kano overeind te houden, want je moet snel anticiperen op de kracht van de golf. Wil hij je nu links of rechts laten kantelen? Daar goed op te reageren is de kunst. Eigenlijk moet je zelf die keuze maken naar welke zijde je gaat overhangen maar ik kom dan gemakkelijk dwars op de golf en ben dan snel uitgesurfd. Hier moet dus vaker op geoefend worden.
Leo had het op een andere manier zwaar. Hij is wel vijfmaal door anderen aangevaren. Dat ging er zo soms heftig aan toe dat hij onderste boven ging.
Uiteindelijk pakte we zo rond drie uur tevreden onze spullen weer in en na een welverdiend ijsje stapten we moe en voldaan weer in de auto. We hebben dus heerlijk kunnen oefenen. Guido deed het pas voor de tweede keer en wil het nog beter leren. Leo en Eric hebben veel bij geleerd sinds ik hen twee jaar geleden heb bezig gezien. Oefening baart kunst, dus gewoon blijven doen.
