[b][u]Eerste kanotocht op de Weerribben.[/u][/b]

Wat heerlijk om weer te kunnen varen. Er waren genoeg deelnemers en wonder boven wonder kwam de weersvoorspelling uit: na een periode van regen zou het droog worden met kans op zon.Tijdens de voorbereiding ben ik er van uit gegaan dat het koud kan zijn, maar dat tegen een uur of tien, elf, het zonnetje wel zou schijnen. Zondag 4 maart was het wel droog, maar het zag er niet naar uit dat we de zon nog zouden beleven. Eigenlijk zagen we helemaal niet veel, omdat het erg mistig was, ook nog toen we bij onze instapplek aankwamen. Er waaide een frisse wind. Iedereen was goed voorbereid ( of was er toch nog iets vergeten?). Remco?s nieuwe ?wetsuite? kwam hem goed van pas en een enkeling trok toch maar de kanohandschoenen aan!We waren met uitsluitend volwassenen en konden dus de langste route (ca. 13km) volgen door het natuurreservaat. Heerlijk rustig, je hoorde zelfs de vogels niet. Hans heeft nog een ijsvogel gezien. De route was goed aangegeven: een lust voor elke vaarleider!Er werd behoorlijk wat bij-gekletst onder het varen. Super gezellig, totdat we onze fotografe Lidy hoorden roepen: zij was achterop geraakt en kon de achterstand niet meer overbruggen. Na dit incident hield iedereen, en in het bijzonder Gabri?lle, elkaar wat meer in de gaten onder het praten. Remco hield het weer in de gaten en meldde regelmatig dat het niet regende en zijn pak lekker zat. Misschien deed hij dat, omdat hij heimelijk hoopte dat het zou gaan regenen, zodat hij zijn wetsuite kon testen of hij wel warm zou blijven enzo. Toen we bijna rond waren kwamen we een grote groep tegen van kanovereniging de Peddelaars. We hebben twee keer gepauzeerd op de daarvoor bestemde kanoparkeerplaatsen. De laatste keer bleven Hans en Remco in de kano om warm te blijven. Toen we verder gingen kwam de zon er door. Helaas zat de tocht er bijna op. De terugweg verliep zonder problemen en we waren op tijd bij het botenhuis.Lidy, Henk, Remco, Inge, Hans bedankt voor deze gezellige tocht namens Gabri?lle en mij, Leo.

Kanopolo in De Beemd Het zal de meesten niet zijn ontgaan, Njord was ook deze winter weer actief in het zwembad De Beemd. Dat doen we al van oudsher. Wat velen niet weten is dat Njord vroeger de hele winter iedere zondag een uur naar De Beemd ging. De invulling was niet wezenlijk anders, kanotechnieken en kanopolo. Wel was er toen een actieve kanopolo-groep die nu en dan ook deel nam aan vriendschappelijke toernooitjes. De hoge kosten die verbonden waren aan de vele uurtjes huur van het zwembad werden betaald uit de opbrengsten van oud papier. Met het ophalen van oud papier is Njord al een tijdje gestopt en daarvoor al was het aantal zondagen dat we naar De Beemd gingen al drastisch gedaald omdat de groep kanopolo?rs er mee opgehouden was. Dus deze winter maar vijf zondagen, maar wel met anderhalf uur en dat beviel heel goed. Er is meer tijd voor de activiteiten die we willen doen, wat betekent dat er niet zo gehaast hoeft te worden. Een uur is immers snel voorbij. Vorige winter zijn we gestart het kanopolo nieuw leven in te blazen. Daarbij richtten we ons op de jeugd, maar omdat het aantal zo laag was, werd er gemixed met volwassenen gespeeld. Voor sommige kinderen was de kracht en snelheid van de volwassenen te heftig. Daarom hebben we deze winter er voor gekozen om alleen kinderen onder elkaar te laten spelen. Soms deed een volwassene rustig mee om evenwicht tussen de teams te brengen. We hebben met simpele spelregels gespeeld.De opkomst was de eerste zondag groot en we hadden met gemak twee teams van vijf jeugdige spelers. En dat ging heel leuk met de kinderen onder elkaar. Helaas hebben we dat de andere zondagen niet meer gehaald en de laatste twee zondagen hadden we zelfs te weinig deelnemers. We hadden ook eenmaal vijf jongens die via de sportpas kennis met deze sport kwamen maken. Dat is bij eenmaal gebleven.Na de grote opkomst in het begin was de terugloop in het aantal kinderen dat deel nam teleurstellend. Uiteindelijk blijken er zes tot acht kinderen wel mee te willen doen, maar ook weer niet te frequent. Dat betekent dus dat er waarschijnlijk weinig animo onder de jeugd is om ook op vrijdagavond op de Berkel aan kanopolo te doen. Dat brengt me bij de vraag hoe het komt dat er onder de ongeveer dertig jeugdleden maar een handvol is dat wel eens aan kanopolo wil doen. Pakken we het niet goed aan? Wat is de reden dat er nogal wat kinderen afhaken. Tips en informatie hierover verneem ik graag. Voorlopig gaan we er wel mee door om het te stimuleren. Misschien helpt het als we een keer inschrijven voor een toernooitje. Dat stimuleert vaak beter dan zoals nu wat vrijblijvend te spelen. Overigens kunnen we ook met volwassenen aan een toernooitje meedoen. Als er volwassenen zijn die dat ook wel leuk vinden, dan hoor ik het graag. Dan zoeken we een toernooi uit waarbij we met zowel volwassenen als kinderen terecht kunnen.

Vrijdag avond 16 Februari is er een lezing geweest over onderkoeling. Daarvoor hadden wij Cor Blok uitgenodigd. Cor Blok is voorzitter van Gewest Oost en enthousiast kanovaarder van KV. Hardenberg-De Vecht.

De dingen die in zijn lezing aan bod kwamen, waren:
* Wat is onderkoeling.
* Hoe kom je er aan.
* Hoe gevaarlijk is het en waarom.
* Hoe onderken je het bij jezelf, bij een ander.
* Wat kun je doen om het te voorkomen.
* Wat kun je er aan doen.
* Iets over kleding en de daarin verwerkte materialen.

Er ligt een uitgeprint exemplaar in het botenhuis. Het wordt warm aanbevolen om dit eens door te lezen. Als je wilt, kun je bij Lidy Groeneveld via de mail een exemplaar aanvragen.Het was een erg leerzame lezing. Het werd ons duidelijk dat het iedereen kan overkomen en hoe gevaarlijk het kan zijn op groot water. Ga nooit alleen het grote water op. Let op je vaarmaatjes, het komt voor dat iemand zich niet realiseert onderkoeld te raken. Neem voldoende (eigenlijk iets te veel) voedsel en warm drinken mee. Let op je kleding en neem voldoende reserve mee, ook wanneer je op klein water gaat varen. Wees op elk weerstype voorbereid en denk er aan dat wanneer het lekker weer is, de watertemperatuur nog koud kan zijn.

Dat waren mijn woorden. Dit in analogie met die van de gladiatoren die de Romeinse keizer groetten alvorens zij het strijdtoneel in de arena betraden. Ik zat, net als Leo de Jong en 33 andere NKB leden, in een kano voor de transportbaan die ons vanuit het water naar de vijf meter hoger gelegen startpositie van de DWD WW baan in Zoetermeer bracht.

 

De NKB (Nederlandse Kano Bond) organiseerde als proef een drietal bijeenkomsten waar WW-3 vaarders (je moet Wild Water klasse 3 beheersen) de nieuwe DWD (Dutch Water Dreams) baan in Zoetermeer konden uitproberen. De NKB levert daar ervaren instructeurs bij die je begeleiden in het avontuur dat deze WW baan van Olympische klasse brengt.

 

Tobias Walraven heeft zijn droom een eigen wildwaterbaan met de hulp van vele sponsoren weten in Zoetermeer weten te realiseren. Daar werd een kopie van de Olympische WW baan van Peking 2008 nagebouwd (eindelijk bouwen wij eens wat na ipv dat de Chinezen onze dingen nabouwen).

 

Enfin Leo en ik oefenden eerst in de uitstroom van de DWD baan op het traverseren (door een sterke stroom van links naar rechts varen) en eskimoteren in wildwater. Nadat we dat een uurtje gedaan hadden, volgde de onvermijdelijke gang naar de WW baan, die als erg snel, met veel waterdruk, eigenlijk nu de moeilijkste kunstmatige WW baan ter wereld genoemd werd. Niet iets om je motivatie en zelfvertrouwen een boost te geven, toch? Enfin, Als je in Zoetermeer bent, moet je hem ook beleven nietwaar. Na een goede instructie wat te doen als je omslaat, “Vergeet het eskimoteren maar”, “Benen voortuit”, “handen gekruist tegen de borst”,” zwemvest vasthouden en op tijd lucht happen”, “niet gaan zwemmen, tenzij je per ongeluk in een keerwater belandt”. Gelukkig kwamen er ook adviezen hoe door de maalstroom te varen. Eerst traverseren door de uitstroom van de drie 17m3 per seconde producerende waterpijpen heen varen, dan door de baan heen, “Sneller blijven dan het water, peddelen,  peddelen en nog eens peddelen, op tijd opkanten en rechtop blijven zitten, niet naar voren en zeker niet naar achteren hangen.

 

Enfin, daar ga je dan, De ultieme uitdaging tegemoet, je adrenaline gehalte stijgt met het traag opklimmen van de transportbaan. Boven even oriënteren op de traverse en de daarna liggende baan. Die ziet eruit als die van Sault Brenaz, alleen veel sneller, veel langer en moeilijker. Waar Sault Brenz, rustpunten kent, is het hier 300 meter feest. De keerwaters zijn namelijk klein en niet makkelijk in te varen. Maar daar is het dan ook een Olympische baan voor. Het keerwater ging prima, en dan vol gas vooruit door de eerste waterversnellingen, links, rechts, snelheid, corrigeren, opkanten, boogslag, correctie, en voor je het weet ben je 75 meter verder, Dan plots een rare stroom van links, peddelsteun, dat gaat net goed, Hup daar is de volgende golf al.  Oef, net te laat, we kapseizen, Geel-achtig water, veel beroering. O, ja vergeet het eskimoteren maar, Spatzeil los en zwemmen dan maar, het water is wel koud, Ah daar is licht en lucht, snel lucht happen en benen vooruit. Hee zo afdalen is ook kicken. Ehh. Nu wordt het wel heftig, onder water, golven, Ik heb niets in te brengen, Lucht happen, benen vooruit, handen gekruist op de borst, Ik vang vlagen tekst op van de langs de kant staande NKB hulpkrachten die aanwijzingen schreeuwen. Van mij mogen we nu wel aan het einde zijn, Het water is toch best fris met 6 graden ondanks de wetsuite, de thermokleding en goede uitrusting. Ja joepie, ik heb de resterende 225 m overleefd en ben in de uitstroom aangeland, ik zwem naar de kant en klim op de vlonder. Rillen, om weer warm te worden en bewegen dus. We hebben net die lezing over onderkoeling achter de rug. Terwijl ik mijn boot leeg en peddel op zoek, (alles komt vanzelf in het uitstroombassin), bedenk ik me dat ik nog foto’s maken wil. Ik ren naar boven en zoek de NKB official die mijn toestel bewaard. Ik schiet nog net op tijd een paar plaatjes van onze instructeur en terwijl het toestel zich hersteld van de afgegeven flits, zie ik Leo de Jong mooi door de baan schieten. Net als wil afdrukken, raak hij een oranje baanvernauwer en slaat om. Ik heb hem nog net op 90 meter te pakken. Knappe prestatie.

 

Hoe gek moet je zijn  om dit allemaal te willen? En nog leuk te vinden ook.  Ik had het, net als Leo, voor geen goud willen missen. Over vier weken mogen we weer. Hoop wel dat het water iets warmer is. De DWD baan is niet makkelijk, maar wel fantastisch. Om WW te leren is die te snel.

Met jou, Njord lid,  ( ook al weet je dat misschien nog niet),  gaan we binnenkort naar de Erft, Lippe  of Hohenlimburg. Maar als je Sault Brenaz WW ¾ redt, is het kicken.