12 Oktober was het zover: ik zou eens even gaan wildwaterkajakkeren. Leo de Jong gemailt en daags voor vertrek belt hij me terug dat het niet door kon gaan, omdat hij zondagavond een afspraak had. Shit, da’s nou jammer en ik had er nou net zin in. Maar wat schetst mijn verbazing als ik ’s avonds een telefoontje krijg van niemand minder dan Eric van C. en die heeft even snel een noodplannetje gemaakt zodat ik toch nog mee kon. “give that man a sigar”. Zijn instructies: “rij via Ziewent en neem de N18 tot afslag Groenlo en wacht daar onder aan de afslag naast de ventweg”. Nou duidelijker kan het bijna niet, alleen ben ik via Harreveld gereden ( ssst niet verder vertellen). En right on the money om 10:15 (we hadden namelijk 10:15 afgesproken) kwam de van met de familie van capelleveen (zonder mams) mij oppikken en zetten we koers nach Deutschland. Om een uur of 12 kwamen we aan in Hohenlimburg met werkelijk voortreffelijk weer en werd de auto ontladen, uitgeladen en afgeladen en togen we naar de baan. De baan is een trajact van ca. 300m die zijn water krijgt van de Lenne en aan het eind weer samensmelt met de Lenne. Nadat we onze uitrusting hadden aangetrokken kreeg ondergetekende tekst en uitleg over de baan van Eric van C.. Zo van: “dat ververval moet je zo nemen en die zo. En daar heb je zo’n stroming en daar een tegenstroming en daar is een rustpunt enz. enz.” Juist ja, duidelijk, geen speld tussen te krijgen: ik zou dat varkentje wel even wassen. Ik in de boot – nog even getest of of ik overeind kon komen of op z’n kop deruit en toen moest het maar gebeuren. Dat ging toch iets minder geestdriftig dan ik me had voorgesteld. Maar goed, blik op oneindig, verstand op nul (wat me wel weer makkelijk af ging) en peddelen dan maar. 1e Hindernis: wonder boven wonder zonder omslaan; 2e Hindernis: hee daar is een rustplaats, maar hoe kom ik daar? Oh oh, te laat. Bijna achterstevoren het verval af, maar ik kan me nog net vastgrijpen aan de rotsen tot Guido van C. me uit mijn benarde positie bevrijdt en ik achteraan kan sluiten op de rustplaats. De volgende fase duurde wat langer dan gemiddeld. omdat een onzichtbare hand me tegenhield (en ik wou zo graag). Maar goed, uiteindelijk alle moed verzameld en als een idioot het verval af en de rest van het traject tot ….het einde! Zonder omkieperen. Terugsjouwen met de boot op de nek en weer d’rin. Althans dat was de bedoeling, maar toen heb ik maar even een kleine pauze ingelast en ben naderhand nog een keer in een freestylebootje de baan afgevaren. Ook weer zonder zware slagzij!.

5 oktober was het zover, de laatste keer van een serie van 3 cursussen bij Dutch Water Dreams in Zoetermeer mocht ik ook eens mee. Samen met Eric van Capelleveen en Leo de Jong die al enig maal daar zich hadden vermaakt mochten ik en Tobias (voor de tweede keer) ook eens mee naar de wildwaterbaan. De wildwaterbaan in Zoetermeer is voor wie dit nog niet weet een kopie van de olympische baan in Beijing. Nadat iedereen in de juiste groep naar niveau was ingedeeld ging mijn groep eerst eens in de uitstroom “warm worden” waarna we de baan een stuk zijn opgelopen en het laatste stuk een keer of drie hebben gevaren. Dit ging me nog goed af. Het laatste stuk is vergelijkbaar met een goede wildwaterrivier, alleen dan wat smaller. Na wat geoefend te hebben konden we met de lift naar boven, voor mensen die een hekel hebben boten sjouwen is dit de ideale plek om te gaan wildwatervaren, maar voor het uitzicht hoef je het niet te doen (of je moet een ernstige belangstelling voor techniek hebben). Bovenaan kregen we instructie hoe te varen en waar de rustpunten zaten. We zijn voortijdig nog langs de baan gelopen om te kijken waar de ‘moeilijkheden’ zaten. Tijd om het te ervaren niet? Mijn ervaring was dat de baan een grote druk heeft en dat je heel accuraat moet reageren. Ik ben ook maar tot de helft gekomen, wat resulteerde dat ik kon gaan zwemmen. Alhoewel? Zwemmen heeft op de baan niet altijd even veel zin, ik heb me maar de baan af laten hobbelen en beneden mijn kayak weer opgezocht. In tegenstelling tot de Bovenrur blijft je kano beneden gewoon hangen en heb je niet zo snel last van blessures vanwege stenen in de baan (want die zijn er eigenlijk niet), dat scheelt weer.
Lijkt me voor herhaling vatbaar…..eerst maar weer is varen op de rivieren volgend jaar.

Bedevaart per kano oftewel een verslag van een
weekend op de Niers.

 

Op 6 september was het zover: eindelijk weer
een weekend op pad met de kano. Voor mij een van de hoogtepunten van het
kanoseizoen: de combinatie kanoën en klooien op een camping, daar gaat niets
boven.

 

Acht man sterk: drie van de Kersjes, Eric van
C., Hans Maarse, Lidy, de “nieuwe”  Hans
Nobbe, en ondergetekende. Hans N. reisde zelfstandig, omdat hij al een aardig
eind in de richting woonde. De rest vertrok vanuit het botenhuis.

Allereerst naar Goch, verrassend genoeg
slechts 1 ½ uur rijden (met botenwagen). Het klinkt veel verder.

De camping lag een stukje buiten het dorp, pal
aan de Niers, de rivier die we gingen bevaren. Deze camping is eigendom van een
“eigenarenvereniging” oftewel klein, extreem goed gerund en zeer vriendelijke
en persoonlijke benadering. Er stonden alleen caravans, maar er was een
miniplekje voor tentjes. Groot genoeg voor ons. Er werd direkt verteld dat er
een keukentje was en een ruime kamer met tafels en stoelen waar we gebruik van
konden maken als het ’s avonds koud zou zijn. Bijzonder hartelijk.

 

De rivier de Niers ontspringt bij Grefath,
ongeveer 30 km. ten zuidoosten van Venlo. Hij stroomt noordwaarts via Kevelaer
en Goch en draait vervolgens naar het westen om bij het grensplaatje Ven
Zelderheide Nederland binnen te stromen. Een klein stukje vormt het dan de
grens. Uiteindelijk komt hij in de Maas uit.

Wij hadden het plan om de eerste dag van
Kevelaer naar Goch te varen; en de tweede dag van Goch naar Ven Zelderheide.
Volgens de kanovereniging te Gennep is eigenlijk het laatste stukje van de
rivier –het gedeelte tot aan de Maas- 
het mooiste maar helaas verboden terrein voor kano’s.

 

Na naar het begin van de tocht in Kevelaer te
zijn gereden, zaten we al om 11.00 uur in de boot. Het weer was lekker, beetje
zonnig, beetje bewolkt, de hele dag droog. Uiteraard gingen we stroomafwaarts.
En niet alleen dat bezorgde ons een aardige snelheid, maar ook de flinke wind
die merendeels in de rug blies. Ik schat dat we zo’n  7 á 8 km. per uur voeren. De Niers is iets
breder dan de Berkel t.h.v. het botenhuis, hij meandert licht en sommige
stukken zijn gekanaliseerd. Langs een groot gedeelte loopt een voetpad. Van
verkeer heb je geen last, hooguit van huurkano’s die we op het eerste traject
in grote getalen inhaalden. Altijd weer lachen, groepjes mensen zonder
kano-ervaring in een canadees over stromend water.

 

De Niers stond voor het eerst bij Njord op het
programma, niemand van ons had er ervaring mee. De schatting was dat 18 km. een
mooie afstand zou zijn, maar door de flinke vaarsnelheid waren we al om
ongeveer half vier terug op de camping. Tijd genoeg dus om het dorp Kevelaer te
bezoeken.

Kevelaer is een bedevaartsoord sinds 1642.
Jaarlijks komen er ongeveer 1 miljoen gelovigen. Het is een pittoresk plaatsje,
veel voetgangersgebied en maar liefst 200 gebouwen die onder de Duitse
monumentenzorg vallen. We hebben er rondgestruind, ons vergaapt aan de
processies, een expositie van modeltreinen bezocht, op een terrasje gezeten en
een onfatsoenlijk grote ijscoupe gegeten.

Terug op de camping is het heerlijk dat je
niet hoeft te pakken om terug naar huis te gaan maar dat je onder het genot van
een (na ja, één…..) glaasje een prutje kunt koken en samen gezellig kunt eten.
Het is de hele dag droog gebleven.

 

De volgende ochtend, na flink uitgeslapen te
hebben (dat heb je ook nodig na zóveel inspanning), de boel opgeruimd te hebben
en de auto’s gependeld, stapten we in Goch weer in de boten. Het begon al snel
een beetje te regenen. Dit zou de hele dag aanhouden, soms een beetje meer soms
een beetje minder, maar nooit heel vervelend.

Deze tweede dag was eigenlijk fraaier: geen
huurboten meer, flinke stukken door bos, een ijsvogeltje gezien, en heel veel
rust om ons heen. Een onverwacht stukje natuur vormde een spandoek tussen twee
bomen met de tekst: Ich liebe dich Nicole. Hier hebben we natuurlijk Gabriëlle
onder moeten vereeuwigen!

Even schrikken was op een gegeven moment een
waarschuwingsbord met de tekst: Lebensgefahr, nicht durchfahren.  Er bleek een installatie langs de wal te
staan die overtollige waterplanten wegzuigt. Echter, op zondag natuurlijk niet
in werking. Dus na eerst op verkenning uit te zijn geweest, konden we er gewoon
langs varen.

 

Het zal jullie duidelijk zijn: het was weer
een heerlijk buitenweekend, de stemming zat erin, de omgeving was fraai, de
combinatie met het bezichtigen van een plaatsje heel leuk en het weer? ach, dat
was eigenlijk prima.

Kortom, ik kijk nu al uit naar het kanoweekend
van volgend jaar!