Een zonnige heldere herfstdag, ideaal weer om ? ja wat eigenlijk niet? Ook om wild water te varen, want daarom waren wij op weg naar de bekende plek bij Neuss om de Erft te ?bedwingen?. Het mooie weer lokte ook ballonvaarders naar buiten. Tenminste, ik hoop dat het (weer) ballonnen waren die we zagen, want anders was het een andere en minder nuchtere verklaring voor die enorme voorbij vliegende aardbei.
Wij zijn Eric, Tobias, Guido en Guus, met de kano?s op het dak op weg naar het doel. Halverwege afgesproken met Leo en na een vlotte rit bereikten we het doel, waar al duitse kano?rs bezig waren met hun spullen. Ook wij voerden het ritueel uit met de autopendel, kano sjouwen (wanneer wordt dat nou een olympische sport?) en de verkleedpartij om de rubberen pakjes aan te krijgen..
De brug bij de instap was zelfs voorzien van kanopoortjes, maar het was er ook zo druk dat we bijna meteen doorgevaren zijn naar de volgende stroomval. En omvallen deden we hier bijna allemaal. Het valt toch tegen dat rollende water, ook al is het zo?n klein ding. Ook is het dan wel handig dat het spatzeil goed vastzit. En dat eskimoteren moet er ook weer even inkomen. Maar het water was lekker van temperatuur en de zon scheen. Achtervolgd door de meute kanovaarders gingen we elke keer een stroomversnelling verderop. Lekker wat water, niet te wild, prima voor de beginner en als je wilt spelen en ook voor de meer gevorderde vaarder zitten er nog genoeg leuke plekken in. En als je dat te saai vindt, ga je toch gewoon achterste voren de stroomvallen af? Ja, af en toe ga je nat, maar dat is met zulk weer en een dik pak aan alleen maar lekker. En dat bij de tweede om keer voldoende rust en techniek aanwezig was om met de eskimorol weer overeind te komen, voor het eerst op echt stromend water!, dan geeft mij dan een enorme kick. Met de zon, blauwe lucht, rondcirkelende buizerden, geelgroene ruisende herfstbladeren aan de bomen en af en toe de blauwe flits van een voor ons uitscherende IJsvogel, het kan niet meer stuk. Dan nog het laatste stuk over de Rijn, een heel ander soort wildwater, naar het eindpunt in de haven.
Uitstappen, uit- en aankleden, opladen, pendelen en innemen, het hoort er allemaal bij, met Duitsers en al. En nu we vlakbij een schitterende locatie voor een lekkere afsluitende consumptie gevonden hebben, is Neuss helemaal een geweldige locatie om te gaan varen. Ook al moesten we wat lang wachten, het niet verveelt niet door het uitzicht op de Rijn en voorbij varende containerschepen. Al met al een fijne en gezellige dag.

Een ieder die dacht: ?het heeft de hele week geregend, ik ga niet mee?, had ongelijk. Zondag 7 oktober werd ?onverwacht? de mooiste herfstdag die je je maar wensen kan!!! ?s Ochtends wat mistig, maar zodra de zon doorbrak was het warm en zo bleef het de hele dag.
Dat het de hele week geregend had, merk je altijd direkt aan de Dinkel, een rivier die door regenwater gevoed wordt. Het water stroomde lekker en de beslissing om met de ?meer wendbare? wildwaterbootjes te varen, was dan ook een goede.

We waren met z?n vieren: Eric, Bart, Leo de Jong en ondergetekende. Voor Leo en mij was het een ?thuiswedstrijd?: binnen 20 minuten waren we op de plek van instappen. Zoals afgesproken werd er op stromend water gevaren met zwemvesten.

In tegenstelling tot andere jaren hoefden we er dit jaar nergens uit om over te dragen i.v.m. obstakels. Wat overigens niet betekent dat er geen obstakels waren!!! Maar, met onze ouwe maar oh zo goed getrainde lijven, hebben we met elegante souplesse alle bomen en struiken weten te omzeilen.

Urenlang zagen we vrijwel niemand, zo ?remote? stroomt de Dinkel door bossen en weilanden. Om onze prachtige lunchplek te zien, bekijk de foto?s maar.
Bij aankomst in het Lutterzand was het een ander verhaal: het leek of heel Twente van de zonnige zondag kwam genieten bij het water. Honderden mensen en kinderen konden ons bewonderen, hoewel sommigen het gooien van zand prefereerden.
Eenmaal aangekomen bij het stuk waar steile zandoevers hoog oprijzen, konden onze ?wildwaterboys? het niet laten: het gebruik maken van deze natuurlijke glijgoot om met ongekende snelheid het water in te plonsen. Uiteraard onder de bewonderende blikken van ons, de watjes.

Bij het begin van het Omleidingskanaal aangekomen, eindigde een meer dan prachtige en bovendien erg gezellige dag. De Dinkel, een topper, we houden ?m er in!

Vol goede moed staan we met 2 man (Berend en Hans) en 2 vrouw sterk (Lidy en ondergetekende) op de zaterdag ochtend de botenwagen op te laden. We zijn allen vol goede zin gezien de perfecte weersvoorspellingen. We zijn op tijd vertrokken. Bij Oldenzaal in de buurt heeft Yvonne zich bij ons aangesloten. De stemming zat er gelijk goed in. Het plan was om eerst naar de overnachtings -camping te rijden, dan de tent op te zetten en vervolgens met ??n auto naar het startpunt te gaan om vervolgens weer naar de camping terug te peddelen. We schrokken nog wel even voor we de camping opreden. Het bord ?fahrverbot? riep bij een enkeling onder ons even het gevoel op dat we de hele reis voor niets hadden gemaakt. Gelukkig werd het misverstand op tijd opgemerkt; zodat er uiteindelijk geen vuiltje aan de lucht bleek. tenslotte bevinden we ons niet zo vaak in het buitenland?..
Het opzetten van de tenten gaf voor diezelfde enkeling toch ook weer wat problemen; hoe zet ik een tent op als ik mijn stokken ben vergeten?????tja, gelukkig bleek de overnachtingcapaciteit bij de andere leden ruim voldoende om allen te herbergen. Ondertussen was de temperatuur flink aan het stijgen. Omdat de stroming toch redelijk was, hebben we besloten om 25 km te gaan varen. Dat bleek een gouden greep; er volgde een prachtige tocht die erg goed te doen was. Al is het alleen al maar omdat je door de stroming het gevoel hebt dat je ?oerend hard? gaat. Ook de boot van Berend had er ogenschijnlijk veel zin in. Al na korte tijd hadden we het idee dat hij zich met een speedboot door het water bewoog; het leek wel of de boot een wheely maakte; achterkant diep, voorkant hoog uit het water. Bij nadere inspectie bleek het achterluik tot aan de rand toe met water gevuld????????..
Een lek bij de skeg bleek het probleem. Uiteraard waren wij erg dankbaar dat we geen trektocht hadden gemaakt met alle bagage aan boord?????Na even hozen en het bevestigen van een stukje ducktape zijn we weer verder gevaren.
Regelmatig zijn we er even uitgeweest en hebben in de pauzes uitgebreid van de zon genoten.
Ruim voor het avondeten waren we weer op de camping. Daar hebben we onze benen even te rusten gelegd en met een goede borrel de dag eens weer doorgenomen. Lekker met elkaar in het zonnetje. Met als decor een setje natte kleren op de achtergrond???.het is nu gelijk duidelijk waarom je toch je kleding in een waterdichte zak in je luik moet hebben. Aansluitend hebben we genoten van eenvoudige doch lekkere maaltijden. Uiteraard hebben we elkaars specialiteiten even uitgeprobeerd.
Na het eten was er tijd voor een goed gesprek. We werden met name ge?nspireerd door het thema; 33 jaar huwelijk is dat ware liefde of gebrek aan initiatief? Na deze zware kost hebben we nog wat gedronken en al vrij vroeg lagen we in de tent.

De volgende dag kwam ook Jan meevaren. Al vroeg stond hij voor de nog gesloten poort van de camping. Ook hij had goede zin en zijn boot ook. Daarover straks meer. Wij hadden er nog een hele klus aan om de kletsnatte tenten (nat van de dauw) een beetje fatsoenlijk op te bergen. Gelukkig was alles wel schoon.
Lidy heeft, gezien haar verpleegkundige achtergrond, toch wel een hele bijzondere manier gevonden om haar koude voeten op te warmen. Ik vond het in ieder geval wel vrij rigoureus. ??n en ander heeft te maken met het omvallen van een pannetje kokend water. Gelukkig bleek deze methode effectief en zonder nare bijwerkingen.
Het instappen gebeurde op een plek waar het woord ? uitdagend ? wel bij past. Je moest er gewoon wat meer moeite voor doen dan bij een aanlegsteiger. Niet bij iedereen verliep dit vlekkeloos. Bij een enkeling wilde de boot toch echt gelijk varen; het resultaat was een lege boot op een riviertje met stroming en een sip-kijkende kanovaarder met peddel in de hand aan de kant. Toch wel fijn dat je op dat moment vrienden hebt hoor!
Wederom hebben we een prachtige dag gehad. Heel veel zon en een prachtig gebied. We hebben zelfs nog een ijsvogeltje gezien. Ook deze dag hebben we veel gevaren; ruim 21 km, maar door de stroming en het heerlijke weer voelde het toch relaxed aan. Op tijd hebben we de hele handel weer op de botenwagen geladen en zijn met z?n allen naar Leo in Lonneker gereden. Daar hebben we gezamenlijk in de tuin wat gedronken en een overheerlijke maaltijd chinees genuttigd. Leo had ook een heerlijk, relaxed weekend gehad. Enige vervelende was dat hij zaterdagsochtends over een setje tentstokken op de trap was gestruikeld??..

Daar is die dan……………………..

Wadvaren, 29 september 2007
Vijfmannen rond de 50. Vijf uur varen op de wadden. Windkracht Vijf.

Een tocht op de waddenzee stond op de Njord kalender voor het laatste weekeind van september. Henk, Eric, Ricco en Leo willen onder de bezielende leiding van Nico (www.zeekajak.nl) de oversteek maken van Harlingen naar Vlieland. Zaterdag heen, tentje mee en kamperen op Vlieland en zondag terug. Dachten we….
Het was de zaterdag dat heel Nederland binnen zat. Regen van de vroege ochtend tot de late avond. ‘;Maar ons kan dat niet deren’;, zeiden de mannen monter en midlife-crisis bestendig tegen elkaar. De afspraak om bij windkracht vijf niet te gaan was ook gauw vergeten. Een telefoontje naar de Brandaris dat we s middags om half een aan de oversteek beginnen. We voeren, met afgaand tij en dus een toenemende stroming mee, van wal. De windkracht vijf stond ons pal in het gezicht. Zelfs geen tijd om over de onze midlifecrisis te denken. Wat herbezinning? Overleven !
Energievoedsel waarop we 5 uur zouden kunnen kanoen vulden de borstzakken van het zwemvest. Want luiken openmaken bij deze golfslag is geen goed idee. Geconcentreerd varen, sommige golven niet doorklievend maat stuiterend nemen, een lage steun, de volgende golf. In brak water geweekte kokosmakronen zijn niet lekker. Genieten van de wildwater ervaring, het brandingvaren en zwembad training ( waar Ricco schitterde door afwezigheid, de spijtoptant).
Een golf. Een hoge golf. Een hogere golf. En weer een. Na twee uur varen bleken we op een kwart te zijn. Althans, van de afstand. Sommigen van ons waren al verder. Althans, wat betreft de hoeveelheid gebruikte energie. Vlotje maken en overleggen. Vijf mannen, maar ondertussen windkracht zes. Vlot een beslissing: terug naar Harlingen.
Degene die mee hebben gedacht weten het al: teruggaan betekent wind mee, stroom tegen. De hoge golven van achterop. Nico probeert aanwijzingen te geven zodat we onze surftechniek met beladen zeekano’;s kunnen verbeteren. Het leek erop dat dat niet aan ons allemaal even besteed was.
We werden naar de kust geblazen en door de stroom weer terug gezet. Een soort anti-perpetuum-immobiele. Maar na drie uur waren we toch weer vlak bij de haven van Harlingen. Eric, die ook een flink deel van zijn energie had verbruikt, landde naast de haveningang op het strand. Niet omdat hij daarheen wilde, maar………….ja, waarom deed je dat eigenlijk, Eric? Ricco hoorden we van verre aankomen. Schuttingtaal over de wadden schreeuwend. Henk zei niet veel; verzuurde armen, lege blik. En ondergetekende? Zeker niet in staat om al op zondag het verslag te typen.
Kortom, het was een heerlijk weekeind genieten, want na een pizza en een biertje kreeg iedereen weer zijn gewone praatjes.
En Nico? Tja, die gidst hier vaker en zal dus wel aan wadjes gewend zijn.

Maar laat je niet afschrikken, en kijk ook eens naar de foto’;s van het wadvaren vorig jaar. Noorderhaak. Strakke zee. Zon. Zeehondjes bij de boot. Anders dus. Maar beide ervaringen zijn fantastisch. Wie gaat volgend jaar mee ? Geen garanties dat we aankomen waar we willen, maar een mooie ervaring wordt het zeker.